Συχνά κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τόσα πράγματα θέλω να αλλάξουν σε αυτή την πόλη. Πόσο διαφορετική, πόσο όμορφη θα ήταν η Άρτα μας, εάν κάποιος άρχιζε με όραμα να δουλεύει γι αυτήν. Παίρνω τα πιο όμορφα και συνάμα τα πιο απλά υλικά και φτιάχνω την Άρτα των ονείρων μου.
Βλέπω πολλά γραφικά σοκάκια της πόλης μου πεζοδρομημένα. Βλέπω φωτεινές τις σκοτεινές γωνιές της. Βλέπω λουλούδια και πράσινο στο πλάι των δρόμων της. Ακούω τους φοιτητές της με τα όργανα τους, να τραγουδούν τη λαϊκή μας παράδοση. Και ευφραίνεται η καρδιά μου. Υγραίνονται τα μάτια μου στον ήχο του κλαρίνου και λέω πως αυτά τα ξενάκια, είναι και δικά μας παιδιά. Παιδιά και αυτά της Άρτας.
Περιδιαβαίνω τους καλοφτιαγμένους δρόμους της και φτάνω στο ιστορικό μας Δημαρχείο. Στέκει εκεί, αγέρωχο και επιτέλους αναπαλαιωμένο. Να μας θυμίζει την περπατησιά των παππούδων μας. Μυρίζει η μπογιά από τα φρεσκοβαμμένα ξύλινα πατζούρια του. Τα μικρά του μπαλκονάκια φεγγοβολούν στον ήλιο, ενώ η σημαία μας κυματίζει περήφανα στο φύσημα του αέρα.
Βλέπω τα χωριά του κάμπου. Τα ξέρω ένα προς ένα με τα δικά μας ονόματα. Και ονειρεύομαι πως τα ξέρει και όλος ο κόσμος, η Ελλάδα ολόκληρη…
Σε όλα μου τα όνειρα, ένα- ένα ξεπροβάλλουν τα βουνά μας. Η απαράμιλλη φύση τους. Τα σύννεφα που σα να τα κρύβουν απ το κακό το μάτι. Και βλέπω όλους εκείνους τους ανθρώπους που δουλεύουν πασχίζοντας επάνω στα βουνά. Τους κτηνοτρόφους μας, τους παραγωγούς μας. Και λέω πως ό,τι μας δίνει αυτή η γη, είναι ευλογία σκέτη. Μακάρι αυτές οι γεύσεις, αυτές οι μυρωδιές να έφταναν μέχρι την Αθήνα αλλά και έξω από τη χώρα μας.
Φτάνω στο Ξενία. Πίνω έναν υπέροχο ελληνικό καφέ στο καινούριο παραδοσιακό του καφενείο και μετά στο πρώτο πάτωμα να ρίξω μία βουτιά στα λουλούδια της γνώσης. Βιβλίο, χρώμα και μυρωδιά του χαρτιού με τυλίγει και λέω ναι, έτσι θέλω να είναι οι μέρες μου. Γεμάτες γνώση και ομορφιά.
Από τα μέσα δωμάτια, ένα πιάνο χτυπά τις ίδιες νότες εκείνου του πρώτου μου παιδικού τραγουδιού που έπαιξα στο πιάνο μου. Τρέχω γρήγορα και τι να δω; Το Δημοτικό μας Ωδείο και αυτό στο Ξενία. Όλοι οι φίλοι μου θέλω να το δουν αυτό. Όλη η Άρτα να δει το νέο Ξενία. Με το παραδοσιακό του καφενεδάκι, με την υπέροχη βιβλιοθήκη του, το Ωδείο, τη θεατρική σκηνή. Όλα θα τα χει το Ξενία μετά την ανάπλαση. Όλα!
Άλλοτε πάλι ονειρεύομαι πως περπατώ μαζί με τον μικρό μου γιο δίπλα στο ποτάμι μας. Πως η φύση είναι καθαρή, δεν υπάρχουν σκουπίδια και ο μικρός μου γιος με ρωτά κάθε τόσο πώς λέγεται τούτο το φυτό πως λέγεται το άλλο. Τρέχει, παίζει και μαζί του και εμείς, στον παραποτάμιο χώρο. Σε αυτό το όνειρο, δεν υπάρχει ο φόβος της πλημμύρας. Η κοίτη έχει διευθετηθεί, τα αντιπλημμυρικά είναι πραγματικότητα και τίποτε δεν υπάρχει να μου αμαυρώνει το όνειρο. Περπατάμε στα ανοιχτά του μονοπάτια με τα μάτια να γεμίζουν από την ομορφιά του τόπου μας.
Στεκόμαστε απέναντι από το Γεφύρι μας θαμπωμένοι από την ομορφιά του, ακούγοντας μόνο το κελάρυσμα του νερού.
Και σα να είναι γεμάτο το όνειρο μου πορτοκαλιές και λεμονιές που μοσχομυρίζουν στη ρούγα, βλέπω τους συντοπίτες μου να μαζεύουν καρτερικά τους καρπούς και όλοι μαζί να φτιάχνουν τα παραδοσιακά προϊόντα των συνεταιρισμών μας και να τα στέλνουν στα πέρατα του κόσμου, χαρούμενοι για το κέρδος και το καλό αποτέλεσμα. Γεύση και άρωμα από Άρτα!
Και όπως προχωρώ στο όνειρό μου, βλέπω μπροστά μου να ξεδιπλώνεται ο Αμβρακικός κόλπος. Αυτό το χρυσάφι στα πόδια μας. Με τα εκατοντάδες φλαμίνγκο να ξαποσταίνουν στις όχθες του και το λιγωτικό του ηλιοβασίλεμα να μαλακώνει τις ψυχές μας. Βλέπω τους ψαράδες μας να φεύγουν για τα πυροφάνια τους αξημέρωτα και να γυρνούν ικανοποιημένοι από τις ψαριές τους.
Πόσες παιδικές χαρές να φτάνουν για την ευτυχία των μικρών παιδιών; Ονειρεύομαι πως σε κάθε μεγάλη γειτονιά, υπάρχει και μία παιδική χαρά. Να γεμίσει χαρά ο κόσμος, παιδικές φωνές και γέλια…
Και έπειτα βλέπω κόσμο πολύ, ξένο μα και δικό μας στις εκκλησιές μας. Βλέπω άγνωστους που κίνησαν από μακριά να έλθουν στην Παναγία Παρηγορήτισσα και την Αγία Θεοδώρα να ανάψουν το δικό τους κερί. Τους βλέπω ύστερα στο παλιό θεατράκι και ξέρω πως θα έλθουν ξανά και ξανά, γιατί η Άρτα ξέρει να μαγεύει τον επισκέπτη, για να μην την ξεχάσει ποτέ…
Μα πιο έντονα, ονειρεύομαι τα αδέλφια μας που βρίσκονται πολύ μακριά από τον τόπο μας, τους συντοπίτες μας που μένουν στο εξωτερικό, να νιώθουν δυνατά την Άρτα κοντά τους. Ονειρεύομαι να απλώνουμε τα χέρια και να αδελφοποιούμαστε με μακρινές πόλεις της Ευρώπης και των άλλων Ηπείρων. Γιατί ο Αρτινός είναι μαχητής και ταξιδευτής και το κύτταρό του υπάρχει σε όλο τον κόσμο.
Ανοίγω τέλος τα μάτια μου και ξέρω. Ξέρω πως ό,τι ονειρεύομαι μπορεί να είναι το αύριο αυτού του τόπου. Του δικού μας αύριο. Του αύριο των παιδιών μας.
Για αυτό δηλώνω παρούσα στο στίβο της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη Δημοτική Αναγέννηση και τη Τζένη Ταπραντζή- Κοίλια. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί να φτιάξουμε την Άρτα των ονείρων μας!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αγλαΐα Νάτσικα (του Λάμπρου) Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Άρτα. Από το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου του πατέρα της, Λάμπρου Νάτσικα, εργάζεται ως ωρομισθια και αναπληρώτρια καθηγήτρια μουσικής στην πρωτοβάθμια και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Είναι καθηγήτρια Ανωτάτων Θεωρητικών και Διπλωματούχος Πιανίστρια
Από τα μαθητικά της χρόνια συμμετέχει ενεργά σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Μέλος του μαθητικού της ΕΚΟΝ-ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ, της Νεολαίας ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης , του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής και του Τμήματος Παιδείας ΣΥΡΙΖΑ
Μέλος της Γραμματείας της Ν.Ε ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΤΑΣ
Υποψηφια βουλευτης ΣΥΡΙΖΑ το 2009.
Το 2006 και το 2010 ήταν υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με την παράταξη Δημοτική Αλλαγή επικεφαλής της οποίας ήταν η τωρινή Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ολγα Γεροβασιλη.
Το 2014 ήταν υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με την παράταξη Ριζοσπαστική Δημοτική Αλλαγή
Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη Χουλιάρα Πρόεδρο του Εμπορικού Συλλόγου Άρτας και Αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Αρτας . Έχουν έναν γιο, τον Άλκη που είναι τριών ετών.