Αλέξης Τσίπρας: Μια τόσο μακρινή απουσία
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Την τελευταία περίοδο η πολιτική ειδησεογραφία από τη Βουλή, σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τις διασπάσεις του, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, ανέδειξε την προσπάθειά τους να ρίξουν στο καναβάτσο την κυβέρνηση. Τα κουτσοκατάφεραν, αν ληφθεί υπόψη το περιορισμένο βεληνεκές των ηγεσιών τους.
Την ίδια περίοδο, η μόνη είδηση από τον Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι ετοιμάζει ένα βιβλίο για την παρελθούσα διακυβέρνησή του και ένα κόμμα, επιδιώκοντας τη μέλλουσα. Κοντολογίς, ασχολείται με τον εαυτό του. Ο έτερος πρώην πρωθυπουργός της αντιπολίτευσης, ούτε καν μ’ αυτό.
Αλήθεια, τι εμπόδισε έστω τις τελευταίες μέρες τον Τσίπρα να πάει στη Βουλή και – ασκώντας το προνόμιο του – να μιλήσει, λαμβάνοντας μέρος στη αντιπολιτευτική πανστρατιά κατά του Μητσοτάκη; Γιατί δεν έδωσε το «παρών» εκεί που εξελίσσεται η μάχη, με πραγματικά «πυρά» και ο καθένας μετριέται με το πραγματικό μπόι του; Αν μη τι άλλο δεν του λείπει η ικανότητα στην πολιτική αντιπαράθεση…
Ο μέσος πολίτης που συντάσσεται με τη θέση «δεν πάει άλλο με τη σημερινή κυβέρνηση», έχει από τον πρώην Πρωθυπουργό περισσότερες απαιτήσεις σκληρής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης από τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελλο, τον Χαρίτση – ή και από τη Ζωή – που το παλεύουν.
Όσο – παρά το χάρισμα του λόγου, την πολιτική συγκρότηση, την κοινοβουλευτική άνεση και την εμπειρία – παραμένει θεατής, απαλλάσσει τον Μητσοτάκη από μια αναμέτρηση στην οποία θα υστερούσε. Είναι σαν να του κάνει δώρο, την ώρα που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Ποιος θα ενδιαφερθεί για το «κόμμα του Τσίπρα» εφόσον υπάρξει, αν ο ίδιος δεν έχει συμβάλει – στο μέτρο που του αναλογεί – στην αντιμετώπιση του συστήματος Μητσοτάκη; Πόσες ώρες αντικυβερνητικής αναμέτρησης έχει γράψει ως τώρα ως βουλευτής της αντιπολίτευσης;
Νοείται να φθείρουν άλλοι τον Πρωθυπουργό και τη ΝΔ και στο τέλος να εμφανισθεί ο ίδιος ως καταλληλότερος να ηγηθεί της διαδοχής τους; Είναι δυνατόν να θεωρηθεί βασικός αντίπαλος της Δεξιάς, όταν μονίμως «λείπει ταξίδι για δουλειές» και την αφήνει ατουφέκιστη;
Δυο χρόνια τώρα, δεσμεύει ένα έδρανο χωρίς να προσφέρει αντίστοιχο κοινοβουλευτικό έργο, που θα αποδείκνυε ότι θα ήταν ωφέλιμο για την πολιτική και αναγκαίο για τη Δημοκρατική να επιστρέψει στο κέντρο της, με δόξα και τιμή. Για να μην πούμε: γιατί να «επιστρέψει» και να μην είναι «παρών», αφού ποτέ δεν έφυγε;
Είναι θεμιτό για πρώην Πρωθυπουργό να επιδιώκει εκ νέου άσκησης διακυβέρνησης – ακόμη και με νέο κόμμα – αν και εν προκειμένω όχι και τόσο εύκολο. Όσο τουλάχιστον δεν προκύπτει από αντίστοιχο ρεύμα στην κοινωνία.
Πώς θα προκύψει όμως το ρεύμα, όταν απουσιάζει από τα πιο θερμά μέτωπα της πολιτικής και παρακολουθεί τις μάχες που δίνει η προοδευτική παράταξη και τις εξελίξεις ως «παράξενος ταξιδιώτης» και σχολιαστής; Πόσο μάλλον αν, όπως του καταλογίζεται, πρόκειται να ανακάμψει με υποστήριξη από ισχυρούς του ΜΜΕ και του χρήματος.
Ακόμη κι αυτοί που έλεγαν μετά την παράδοση της κυβέρνησης στον Μητσοτάκη «Τσίπρας θα λέτε και θα κλαίτε» εννοούσαν τον Τσίπρα παρόντα στους πολιτικούς αγώνες για την αντιμετώπιση του Νεομητσοτακισμου. Έστω μετά την ατυχή υποστήριξη του «νέου κύματος» για το οποίο «παραμέρισε» ο ίδιος.
Σε τελευταία ανάλυση δεν είναι άμοιρος για τον καταποντισμό του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον το 2023 και στη συνέχεια.
Ο τρώσας και ιάσεται…
Για κάποιους πολιτικούς παρατηρητές, η απουσία του Τσίπρα από τις αντικυβερνητικές αναμετρήσεις και κυρίως από τη Βουλή – χωρίς να έχει αποσυρθεί πλήρως από την ενεργό πολιτική, που θα το δικαιολογούσε – θα αποδειχθεί το μεγαλύτερο λάθος του. Θα τον απαξιώσει στη συνείδηση της προοδευτικής παράταξης – που τον εμπιστεύθηκε – αλλά όχι στα τυφλά. Ήδη η βάση της δεν δείχνει διάθεση να επαναλάβει το 2015-‘19, ακολουθώντας τον, αφού δεν τον βλέπει δίπλα της κι αναμεσά της…
Με ποιους λοιπόν θα οργανώσει την πολιτική παρουσία του με νέο φορέα, όπως του αποδίδεται; Από που θα αντλήσει νέα στελέχη, αγωνιστική ορμή και αντίληψη των πράγματων στη βάση της κοινωνίας, αν δεν μετέχει στους αγώνες της;
Αρκεί η αποψίλωση του ΣΥΡΙΖΑ από στελέχη που έμειναν στις γραμμές του, η υφαρπαγή κάποιων από τη Νέα Αριστερά και η αποστράγγιση της δεξαμενής του παλαιού ΠΑΣΟΚ, αν υπάρχει;
Αν απλώς αφαιμάξει το κόμμα του και στερήσει από τον σημερινό, νόμιμο, πρόεδρο το φυσικό δικαίωμα να κριθεί στην κάλπη – οι εξελίξεις δεν θα είναι καθόλου ευνοϊκές για την «επιστροφή» του… Αλλά και για όσους από την Κουμουνδούρου τον ακολουθήσουν με ιδιοτέλεια. Ήτοι, χωρίς να απέρχονται από τώρα, ώστε να είναι διαθέσιμοι «όταν έλθει εν τη βασίλεια του», ο πρώην αρχηγός τους…
Διάολε μέσα, τα κόμματα έχουν ιδεολογία, κανόνες διαπροσωπικής συμπεριφοράς, πολιτική ηθική. Η ίδρυση πολιτικού φορέα δεν είναι σαν τα εποχικά καταστήματα που στήνονται όταν υπάρχει ζήτηση και με το προϊόν που «τραβιέται». Οι πολιτικοί δεν είναι ποδοσφαιριστές που αλλάζουν ομάδα για την επόμενη σεζόν, επειδή δέχθηκαν καλύτερη προσφορά.
Πρωτίστως οι ηγέτες δεν είναι οργανωτές της προσωπικής σταδιοδρομίας τους. Είναι ταγοί και στην ανάγκη και δεν αναζητούν ευκαιρίες και «τάιμινγκ». Είναι πάντα παρόντες και μαχόμενοι σε όλες τις συνθήκες. Η νοοτροπία της καριέρας στην πολιτική, παραείναι «αστική», για κάποιον που διαμορφώθηκε πολιτικά στην Αριστερά.
Στη συλλογική συνείδηση ο «Τσίπρας του 15μελους» που αγωνιζόταν με τη γενιά του, είναι περισσότερο ελκυστικός – όπως αποδείχθηκε άλλωστε – από τον «Τσίπρα της εξουσίας», που καιροφυλακτεί για να «επανέλθει» – άνωθεν.
Αφού λοιπόν, ο πρώην Πρωθυπουργός ανήκει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί χρέος του να πρωταγωνιστεί στη δράση της, κοινοβουλευτικά τουλάχιστον. Πολύ περισσότερο όταν η απουσία του είναι αισθητή και η παρουσία του θα πρόσθετε ιδιαίτερα, στον πολιτικό αγώνα της Παράταξης στην οποία θέλει να πρωταγωνιστήσει εκ νέου.
Αν μη τι άλλο, πώς θα νομιμοποιείται να στραφεί κατά του Μητσοτάκη – ή άλλου επικεφαλής της ΝΔ – στις εκλογές, αν δεν τον έχει «πυροβολήσει» ούτε μια φορά στη Βουλή μέχρι τότε; Αν δεν είναι αυτός που έχει συμβάλει πρωτίστως – με την προσωπική δράση του «στο πεδίο» – στην απομάκρυνση της σημερινής κυβέρνησης, γιατί να τον προτιμήσουν όσοι θα επιλέξουν την επόμενη;
Στοιχειώδες Γουότσον…
*Δημοσιεύτηκε στιiEidiseis