Αποχαιρετισμός στον λαϊκό αγωνιστή ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΟΒΟΛΑ

Αδερφικέ μου φίλε,σύντροφε, συνταξιδιώτητων ανύπνωτων όνειρων και συναγωνιστή των παναν-
Θρώπινων αξιών της Αδερφοσύνης και της Δικαιοσύνης, αυτών των κορυφαίων οραμάτων, για τα
οποία αγωνίστηκαν και αγωνίζονται αρίθμητοι οραματιστές και εξεγέρτες από την εποχή του Πυθαγόρα και του Χριστού μέχρι τη Γαλλική και τη Ρώσικη Επανάσταση και όλες τις μέχρι σήμερα άλλες εξεγέρσεις.

Προερχόμαστε από φτωχές οικογένειες των Αθαμανικών Τζουμέρκων και οι γονιοί μας μετείχαν ενεργά
Στην Εθνική Αντίσταση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, γι αυτό και στη συνέχεια, όπως όλοι οι αριστεροί διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, κι εμείς τα παιδιά τους τιμωρηθήκαμε πάρα πολύ με τα κοινωνικά φρονήματα του Χωροφύλακα της εποχής μας, όπως το ίδιο βέβαια έγινε και για όλα τα παιδιά των αριστερών.
Όμως είμαστε συνειδητά περήφανοι για τα οικουμενικά οράματα που κουβαλάμε αέναα μέσα μας. Γι αυτές τις Ιδέες εσύ αφιερώθηκες στη Πολιτική και σ΄όλη την Πορεία σου αγωνίστηκες με πάθος, προσφορά και εντιμότητα, προσωπικά σου στοιχεία που σου αναγνωρίζουν όλοι, ομοϊδεάτες και αντίπαλοι.
Αλλά αδερφέ μου Δημήτρη, το μεγάλο και παγκόσμιο όραμα του Σοσιαλισμού πισω γύρισε απρόσμενα κι αυτό έγινε γιατί καμία κοινωνική Επανάσταση μέχρι σήμερα δεν σκέφτηκε ή δεν κατάφερε να το κάνει, ότι δηλαδή, σαν οραματική, αυταπάρνητη και αποφασισμένη μειοψηφία που ευνόητα είναι η κάθε κοινωνική Επανάσταση όταν ξεκινάει, πρέπει να έχει σαν πρώτο και κύριο χρέος και στόχο το να πείσει τις πλειοψηφίες με επεξεργασμένο ποιοτικό εσωτερικό πλούτο!. . .

Όμως το όραμα που γέννησε ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός και που είναι το παγκόσμιο αμοιβαίο σ΄ αγαπώ και η αρμονική Δικαιοσύνη, α υ τ ό τ ο μ έ γ α ο ρ α μ ά μ α ς δ ε ν θ α ν τ ο σ β ή σ ε ι ο Χ ρ ό ν ο ς !. . .
Κι όταν θα ρθει- που σίγουρα θα ρθει – η μέρα της παγκόσμιας κοινωνικής Επανάστασης,γαλουχημένοι με τα οράματα του Παλαμά και του Σικελιανού, θα βγούμε απ’ τους τάφους μας κι αγκαλιάζοντας τους ζωντανούς θα χορέψουμε αντάμα σαν Πρωτοπανηγυριώτες το διπλοκάγκελο χορό της πανανθρώπινης χαράς για τη διάνοιξη επιτέλους του ορθού δρόμου για τον αμφίπλευρο, τον πολύπλευρο και τον ολόπλευρο Ε β ε ρ γ ε τ ι κ ό Ερωτα για όλους και για όλα !
Σχετικά μ’ όλ’ αυτά σου διαβάζω εδώ ετούτο το ποιητικό μανιφέστο που γράφτηκε γι αγωνιστές κι ονειρευτές σαν κι εσένανε :

Κι αν δεστρέξαν τα όνειρα { 2 }
Και σ’ αυτήτη γενιά μας
Κι αν αντάμα ματώσαμε
Να φυτρώσουν στη γη τους
Ω δε φταίνε οι πόθοι μας
Που το κάλλος δερίζωσε
Μα τα πάθη των άλλωνε
Και τα λάθη εγγενών μας.

Και στα χέρια που τείναμε
Ακουμπήσαν πολλά
Μα στο δρόμο κουράστηκαν
Και μας άφηκαν μόνους
Κι οδοιπόρους κι ανέστιους
Μας ζεσταίνει η λαχτάρα
Αχ τ΄ακοίμητα όνειρα
Να σαρκώσουν ξανά.

Κι αν οι τόσοι αγώνες
Μέσ’ τις πόσες μας γέννες
Γίναν κρίκοι αλυσσίδας
Επιβίωσης πάλη { 3 }
Δεν κιοτεύουμε σύντροφοι
Μα λιτοί και ωραίοι
Στους σταυρόδρομους μάτα
Θα παλέψουμε πάλι.

Κι αν ο κύκλος μας κλίνει
Άλλος κύκλος ανοίγει
Που κινάει απ’ το λώρο
Του δικού που τελειώνει
Κι από δω την καρδιά μας
Στο κρανίο το λιόφωτο
Με το Νου τον αντάρτη
Τους πατρεύουμε αιώνια.

Τι η φλόγα που βγαίνει
Απ’ τον πάτο του καύκαλου
Είναι φως και φωτιά
Απ’ τον πρώτο του Καύκασου
Που περνάν στους αιώνες
Απ’ τον ένα στον άλλονε
Ως το πυρ που μας καίει
Γένει φως μοναχά.

Και το φως αχ ετούτο
Που θα φέξει για πάντα
Τη θαμπή οικουμένη
Θ’ απλωθεί με σοφία
Για μιαν άλλη καινούργια
Οικουμενική Επανάσταση
Που αμποτές αδερφέ μου
Νάν’ αυτή η τελευταία
Τι εμείς δεν αγωνιζόμαστε
Για τον άνθρωπο πρώτα
Αλλά για το λαμπρό του μεγαλείο
Πούν’το σωτήριο κι εβεργετικό
Το μέγα αμοιβαίο σ’ αγαπώ ! { 4 }

Η συντροφός σου Ρένα, τα παιδιά σου Λυδία
Και Κώστας και τα εγγόνια σου είναι εύλογα
Ολοι τους περήφανοι, όπως περήφανοι είμαστε
Κι όλοι όσοι σε γνωρίσαμε βαθιά σε εκτιμήσαμε
Αλήθεια που επιβεβαιώνεται απ’ τη λαϊκή συμμετοχή
Στη θλίψη για την απρόσμενη εξοδό σου.

Και θα τελειώσω ετούτο τον αποχαιρετισμό μου
Με λίγους βροντερούς στίχους που ταιριάζουν
Σε Ηπειρώτες ανύπνωτους Ονειρευτές
Σαν και σένανε και εκφράζουνε
Τη μεγάλη μας θλίψη για το φευγιό σου
Αλλά χαράζουν και την περηφάνεια μας
Με όλους τους τρόπους
της Ηπειρώτικης λεβεντιάς, της τάβλας
της Κλεφτουριάς και της Ελληνοσύνης
που αγέρωχα αντιμετριώνται
ακόμη και με το θάνατο
χορεύοντας, τραγουδώντας και σαρκώνοντας
την αξία της ζωής ενάντια στη φθορά
και που αυτά εκφράζονται εκρηκτικά σ’ ετούτα
τα βαθιά κι απόκρυφα αιώνια λόγια :

Μυριόπικρα αβάσταχτα μοιρολοήματα
Αργόψαλτα της τάβλας μολοήματα
Καημόφορτα της ξενητιάς στενάγματα
Βουνήσια θούρια πετάγματα
Συρτά του θαλασσόκαμπου λικνίσματα
Πεντάτονα πανάρχαια τερετίσματα
Στα δυο,σ τα τρία και στα εκατό
Μπεράτι, τσάμικο, καγκελωτό

Της Γης ακούσματα αλλιώτικα
Αιώνια τραγούδια Ηπειρώτικα τραγούδια της Πίκρας, της περφάνειας
Του κλαρίνου και του διπλοκάγκελου { 5 }
Ψηλά στα Αθαμανικά μας τα Τζουμέρκα
κι αντάμα με τη νΑθάνατη Μνήμη
που πλάθουν πολλοί Ανθρωποι εν ζωή
με την προσφορά τους
στις πανανθρώπινες Αξίες
της Αδερφοσύνης και τηςΔικαιοσύνης
και που γι αυτό γίνονται ΑΘΑΝΑΤΟΙ
όπως εσύ σύντροφε και συνταξιδιώτη
των ανύπνωτων όνειρων ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΟΒΟΛΑ.
Γι αυτόε σένανε
συνειδητέ αγωνιστή του Σοσιαλισμού,
όπως κι άλλους σαν και σένα, δεν σε βάνουμε
κάτω απ το χώμα, εκεί δηλαδή που κάνουνε κουμάντο οι φόβοι, οι δοξασίες και τα επέκεινα
αλλά σ’ ακουμπάμε με εύλογο καμάρι
εκεί ψηλά στα περβόλια, τα λιβάδια και τα βουνά
του κρανιόκαστρου, όπου διαφεντεύουν
τα ανύπνωτα οράματα, οιάσβηστες μνήμες
και το πανανθρώπινα δίκιο και αμοιβαίο σ’ αγαπώ
που λειτουργεί εβεργετικά και σωτήρια
για όλης της γης τον μοναδικό ανθρώπινο πολιτισμό
στον οποίο στοχεύει ο ελπιδοφόρος
και βαθιά ανθρώπινος Επιστημονικός Σοσιαλισμός.

Ω ρ α σ ο υ κ α λ ή

Ν ί κ ο ς  Ρ ί γ γ α ς