Από εμάς εξαρτάται…

Με την Τζουμερκιώτικη λαλιά

Γράφει ο Χρήστος Α.Τούμπουρος

Η λέξη πανδημία συνειρμικά σήμερα ταυτίζεται με τη λέξη κορωνοϊός. Προκύπτει από την σύνθεση των λέξεων παν (όλος) και δήμος (πληθυσμός). Η επιδημία δηλαδή λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή ή σε παγκόσμια κλίμακα και απειλεί το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Μ’ αυτή την έννοια και ο τρισκατάρατος σημερινός κορωνοϊός τείνει -αν δεν έγινε-να πάρει την μορφή της πανδημίας. Μια πανδημία που μηδενίζει τα όποια πολιτιστικά-ας το πούμε έτσι-κατορθώματα του ανθρώπου. Αμάξια χλιδάτα, μπόμπες ουρανίου και άρματα μάχης που ισοπεδώνουν πολιτισμούς, ιστορία και κάθε δημιούργημα του ανθρώπου στο διάβα των αιώνων και επιβάλλουν το δίκαιο καταπώς το επιθυμούμε και μας συμφέρει. Θαυμάστε μας!

Και ο θαυμασμός προσκρούει στην επιδημία αυτή. Ίσως με τη λήξη της επιδημίας -αν, όποτε και όπως λήξει- δώσει να καταλάβει σε όσους λαγαρίσουν πως ένας είναι για τον άνθρωπο, για κάθε άνθρωπο, ο δρόμος. Αυτός της σεμνότητας και της ευγένειας. Λέμε τώρα… Γιατί ο άνθρωπος χαλαστής και όχι κτίστης γκρεμάει, «σκοτώνει», τρελαίνει τη φύση, για να μας τρελάνει κι αυτή αργότερα -τώρα- με λιμούς, σεισμούς, θεομηνίες και καταποντισμούς. «Ξυλοκόποι – /σκοτωμένα δέντρα./Κυνηγοί –/σκοτωμένα πουλιά». Γιάννης Ρίτσος
Έχουμε χρόνια, μα χρόνια πολλά που διακόψαμε το δεσμό μας με τους λόγους και τους τρόπους που δίνουν περιεχόμενο στη ζωή. Υπεροψία, μέθη και αδιαφορία. Τυφλοί στο όραμα, κουφοί στην ιδέα, κι ανέστιοι στη φωλιά που γεννά και «φασκιώνει» για τα καλά το περιεχόμενο της ζωής μας. Δολωθήκαμε και υποδουλωθήκαμε σε «κούφιες ιδέες» και σαρκοβόρες τακτικές. Ανύπαρκτη οιασδήποτε κοινωνική συνείδηση με φουντωμένο για τα καλά τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ατομισμό ο διπλανός μας έγινε εχθρός «μισητό σκήνωμα θανάτου». Φιλοτομαρισμός, εγωισμός, εγωπάθεια, εγωκεντρισμός.Και από εκεί και πέρα; «Τούρκοι βαστάτε τα άλογα…», «ποιος είδε, ποιος απάντησε και ποιος ανεμοδιάβηκε ποτάμι θολωμένο».

Θολωμένο ποτάμι, θολωμένο μυαλό και θολωμένη έως ανύπαρκτη συνείδηση. Φωτιές, υποσχέσεις, πλημμύρες, καταπατήσεις, νομιμοποιήσεις, δωροδοκίες, φαρμακοποσίες, αποπροσανατολισμός, προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης, ποτέ όμως προσπάθεια ξεθουλουριάσματος του πολίτη. Θρονιάστηκαν φαμίλιες και φαμίλιες, «μπήκαν στο καβούκι τους» κι ό,τι μας πούν’ οι άλλ’ οι μεγάλ’, οι τρανοί και οι αφέντες. Χρόνια τώρα, η καταπάτηση και η νομιμοποίηση, το πρόχειρο και το ανερμάτιστο, το στραβό και το χαζοχαρούμενο, το παρακμιακό αλλά δήθεν λοιδορούμενο. Και τη δουλειά μας να κάνουμε και τον καιρό μας να γκιλίσουμε, να διαβούμε… χωρίς ποσώς να μας ενδιαφέρει, αν υπάρχει κίνδυνος γκιλντάρας στη θουλουριασμέν’ λούμπρ’.

Η παγκόσμια πραγματικότητα ορίζει πως το δίκιο του ισχυρού είναι, επιβάλλεται να είναι, και το δίκαιο κάθε λαού. Αν όχι, αν -λέμε- διατυπωθεί έστω και μια φράση αντίρρησης, αρχίζει ο βομβαρδισμός, με βόμβες νετρονίου, «του διαβόλου» που θα έλεγε η γιαγιά μου. Έλεγε κι άλλα. «Πολιτισμός είναι αυτός που φκιάχνουν όπλα και σκοτώνουν τον κόσμο; Είναι οι σατανάδες πολιτισμένοι;» Μικρότερης ή μεγαλύτερης δύναμης ή δυναμικής ο κορωνοϊός -δεν έχει σημασία- ισοπεδώνει τα πάντα και δοκιμάζει κοινωνίες, σχέσεις και οποιαδήποτε κοινωνική προκοπή.
Λένε, δεν ξέρω πως ο κορωνοϊός επί της ελληνικής πραγματικότητας έκανε ένα μεγάλο καλό. «Έσωσε τα δημόσια νοσοκομεία. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα τα είχαν πωλήσει». Αν έτσι έχουν τα πράγματα, εύλογα κάποιος αναρωτιέται. «Μέχρι πότε αυτό το σώσιμο;» Πανεύκολη και η απάντηση. Από εμάς εξαρτάται…