Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Στο (παλαιό) κομματικό απαράτ, εκεί στην ηλικία των 60… φεύγα, φαίνεται ότι επιδρά με ιδιαίτερη ένταση κάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί με ιατρικούς όρους σαν πρόδρομη προκλιμακτηριακή πολιτική κρίση…
Ειδικά για όσους κάνουν την εκτίμηση ότι ο Μητσοτάκης θα πάει, με μια κάποια σιγουριά νίκης, σε πρόωρες εκλογές την προσεχή άνοιξη. Κατά συνέπεια «βλέπουν» ότι για τα επόμενα 4-5 χρόνια υπάρχει μια προβλέψιμη δεξιά κυριαρχία. Και όταν θα έχουν… συνταξιοδοτηθεί, με βάσει το ισχύον ασφαλιστικό σύστημα στο 67ο έτος, τότε και μόνο θα ανοίξει πάλι το παιχνίδι. Αλλά για τους ίδιους ο χρόνος κυλάει αμείλικτα…
Έτσι αναζητούν ατομικές λύσεις και σωσίβια κείθε-δώθε…
Μάλιστα η μεταγραφολογία αποκεντρώθηκε εσχάτως σε Περιφέρειες και Δήμους, εξ αφορμής του νόμου για την απλή αναλογική στις τοπικές εκλογές, ο οποίος δεν δίνει πλειοψηφία στον εκάστοτε Περιφερειάρχη ή Δήμαρχο. Σπεύδουν λοιπόν ορισμένοι, χωρίς αρχές και πολιτικές σταθερές, να πλαισιώσουν τις ανάγκες του κάθε τοπικού παράγοντα ή παραγοντίσκου…
Το φαινόμενο μοιάζει να «χτυπά» περισσότερα τα κόμματα που βγήκαν εκτός κοινοβουλίου (ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ), ενώ επηρέασε σε σημαντικό βαθμό και το ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο ανόδου του αντιμνημονιακού κλίματος…
Αλλά, από την άλλη πλευρά, όσο οι υγιείς σοσιαλιστικές δυνάμεις, τα όποια (νέα) στελέχη της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας κάθονται και μοιρολογούν ή απολογούνται(;) για αυτές τις συμπεριφορές, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να αναμένουν άβουλοι το τέλος τους…
Το ζητούμενο είναι όχι ότι οι εν λόγω παράγοντες «χάθηκαν» ή «χάνονται», γιατί ήταν «χαμένοι» από παλαιά, αλλά τι προτείνεται σήμερα για τα σύγχρονα και ανεπίλυτα προβλήματα του τόπου; Τι λένε οι αγωνιούντες δυνάμεις του τόπου για την εργασία, τους αγρότες και τους μικρούς επιχειρηματίες, τους νέους και τους επιστήμονες; Γιατί, πολλές καλές θέσεις υπάρχουν, μόνο που είναι διάσπαρτες, χαμένες ορισμένες φορές μέσα σε γενικόλογα κείμενα ή συμπιεσμένες κάτω από την ξεπερασμένη κρησάρα της ευρωπαϊκής ή ημετέρας νομενκλατούρας. Η οποία επέμενε ότι αυτό «δεν γίνεται», εκείνο «έχει κόστος», το άλλο «προκαλεί πληθωρισμό» ή «διογκώνει τον δημόσιο τομέα»…
Οι καιροί ου μενετοί!
Το ζητούμενο, απέναντι στις ατομικές ατζέντες, δεν είναι η μάχη με ανεμόμυλους, ούτε, πολύ περισσότερο, η εσωστρέφεια ή η κριτική σε πρόσωπα που με πάθος συνεχίζουν να προσφέρουν. Χρειάζεται μεγαλύτερο άνοιγμα στην κοινωνία. Απαιτείται επειγόντως, και με κάθε κόστος θα έλεγα, μια γενναία πολιτική απασχόλησης με κωδικοποίηση των υφιστάμενων προτάσεων και εμπλουτισμό της με νέα εργαλεία και μια σαφή και δεσμευτική Κυβερνητική Διακήρυξη!
Αυτά έχει ανάγκη να ακούσει ο κόσμος για να δει μια αχτίδα αισιοδοξίας, για να νιώσει ότι το μέλλον είναι μπροστά!