Βούλιαξαν…
Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε, φώναζε ο ΓΑΠ… τελικά, οι Έλληνες προτίμησαν να… βουλιάζουν… πλατείες σε πανηγύρια, δρόμους στις γιορτές, καράβια και λιμάνια στα τριήμερα!!!
Ένα τέτοιο «βούλιαγμα» είδαμε και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος… να γιατί η Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνει…
Όπως λέει και ο στίχος στο Mama, (τραγουδάει ο Madclip):
Απ’ τον πάτο περάσαμε τη μεσαία τάξη
Στα εστιατόρια τρώμε σαν να ‘μαι ο Gordon Ramsey
Δεν πληρώνουμε τους φόρους, όλα είναι μαύρα
Κι άμα θέλω έχω τον τρόπο να τη βγάζω τσάμπα…
Σωστός ο ράπερ… Διότι, αλλιώς δεν εξηγείται πως γίνεται κάθε τόσο να «βουλιάζουν» δρόμοι, πλατείες, λιμάνια, κι απ’ την άλλη να ακούμε για κατάρρευση της οικονομίας, της χώρας, της οικουμένης και τα λοιπά… και τα λοιπά…
Οι μικρομεσαίοι κατέρρευσαν… ζήτω η μεσαία τάξη, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου από 2010 μέχρι το 2016 και μετά, «απ’ τον πάτο», συνεχίζει να βουλιάζει δρόμους, λιμάνια, πλατείες… γιατί έχει τον τρόπο… να τη βγάζει τσάμπα!!!
Παράδοση…
Τήρησε την οικογενειακή παράδοση ο Κυριάκος, επισκεπτόμενος την Άρτα προεκλογικά… όπως και ο πατέρας του, που πέρασε προεκλογικά από την Άρτα και είχε πάει σε χωράφια έτσι και ο Κυριάκος, επισκέφθηκε τα κτήματα με τα ακτινίδια που πρόσφατα τα χτύπησε το χαλάζι…
Βέβαια, η επίσκεψη είχε άλλο πλάνο… συνάντηση στη Γέφυρα με κόσμο που κινητοποιήθηκε για να τον περιμένει…
Τα στελέχη ήταν εκεί, αν και διακρίναμε αρκετές απουσίες, ειδικά περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων, πρόσφατα μάλιστα εκλεγμένων…
Ηρωικές συμμετοχές…
Έγραφα προχτές για τις υποψηφιότητες όπως ας πούμε αυτή του Γρηγόρη Βλάρα, με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Άρτα… συνήθως στις μικρές μας πόλεις, υπάρχει αυτή η τρόπον τινά αναζήτηση των «αιτίων» για ποιο λόγο να κατέρχεται κάποιος υποψήφιος βουλευτής, που θεωρητικά δεν έχει πιθανότητες να εκλεγεί…
Θα έλεγα, πατριώτες, πως η απάντηση είναι η «διάθεση συμμετοχής», η διάθεση να προσφέρει κανείς τις δυνάμεις του σε μια εκλογική αναμέτρηση, χωρίς να προσδοκά πως στο τέλος της μέρας θα είναι βουλευτής, σύμβουλος, δημοτικός ή περιφερειακός…
Τα κόμματα, δεν μπορούν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να έχουν στη διάθεσή τους «πρωτοκλασάτους»… υπάρχουν εκείνοι που οι συγκυρίες και οι προσωπική τους πολιτική διαδρομή τους τοποθετεί στην πρώτη γραμμή, υπάρχουν και οι άλλοι που δίνουν το δικό τους αγώνα, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα…
Τέτοιες λοιπόν συμμετοχές, δεν είναι για να τις επικρίνουμε, αλλά να τις αποδεχόμαστε και να τις στηρίζουμε… ας πούμε, τη περίοδο του 2012-2015, ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, είδε τα ποσοστά του να καταρρέουν, τα στελέχη του να αποχωρούν, η σύνθεση των ψηφοδελτίων να είναι δύσκολη υπόθεση…
Τέτοια πάνω κάτω εποχή ήταν το 2012, που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να πείσει κάποια γυναίκα να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο… ο νόμος ήταν αλλιώς και το ποσοστό των γυναικών μπορούσε να καλυφθεί στην Επικράτεια… τότε ήταν που ο Βασίλης Γέμος, που αυτό τον καιρό δίνει την προσωπική του μάχη, δέχτηκε να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ για να συμπληρωθεί η πεντάδα…
Μάλιστα ο Βασίλης, άκουσε και τις χυδαίες επικρίσεις και τις υποτιμητικές αναφορές από τον γνωστό «πολύχρωμο οχετό», της τοπικής δημοσιολογίας, για την απόφασή του να συμμετάσχει ως 5ος υποψήφιος βουλευτής και να στηρίξει το κόμμα του…
Για την ιστορία να πούμε πως υποψήφιοι ήταν οι ΓΕΜΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΓΚΟΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ , ΝΤΕΡΕΚΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΤΣΙΡΩΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΧΑΜΠΙΠΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ… μάλιστα ο Βασίλης Γέμος, είχε έρθει τρίτος, πίσω από τον Χρ. Γκόκα και τον Δημ. Τσιρώνη…
Με την ευκαιρία της παρουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Άρτα να επισημάνω πως η ΝΔ, ήταν… μπροστά 7 χρόνια, στη ποσόστωση των γυναικών. Το 2012 στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ στην Άρτα, συμμετείχαν οι ΚΑΡΑΜΠΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ, ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΠΑΠΑΣΙΩΖΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΣΙΜΟΥ – ΤΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΣΤΥΛΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ…
Δηλαδή η ΝΔ είχε στο ψηφοδέλτιο 2 γυναίκες, όπως γίνεται στις τωρινές εκλογές…
Ασκήσεις θάρρους….
Λέγαμε λοιπόν, πως η συμμετοχή σε βουλευτικές εκλογές, είναι διαδικασία θάρρους… ειδικά σε κόμματα, που η συμμετοχή τους στο κοινοβούλιο είναι εξασφαλισμένη και ο αγώνας δίνεται για την έδρα, η συμμετοχή με δεδομένα τα αποτελέσματα, είναι και απόφαση ευθύνης…
Μην τα βλέπουμε όλα επιφανειακά… οι μικρές κοινωνίες, δεν μπορεί πάντα σε όλες τις πολιτικές περιόδους να διαθέτουν πρώτου μεγέθους πολιτικούς… και θα πρέπει να είμαστε υποστηρικτικοί στις θαρραλέες παρουσίες…
Κρίμα…
Ο Στάθης Παναγούλης, εντάσσεται στα ψηφοδέλτια του ΚΙΝΑΛ µε κάλεσµά του για την αυθεντική έκφραση του προοδευτικού κόσµου»!!! Τελικά, ο ρυπαρός πολιτικός γυρολόγος, που υπερέβη σε ύβρεις τους ορίτζιναλ αριστερούς το 2011, το 2012 και όλα εκείνα τα χρόνια της απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ, θα είναι υποψήφιος παρέα με αυτούς που εξύβριζε σκαιότατα στη Βουλή και τους δρόμους…
Ποιος ξέρει, ποιοι τον επέβαλλαν στο ΚΙΝΑΛ… Ποιος ξέρει τι υποχρεώσεις έχει η Φώφη… Τελικά, πατριώτη, σε όλους τους αρχηγούς αρέσουν τα πολιτικά ρετάλια και οι γυρολόγοι… σκέψου τι έλεγαν οι ΚΙΝΑΛ-εοι, για αυτούς που πήγαν στο ΣΥΡΙΖΑ… σήμερα, κάνουν αυτά που κατήγγειλαν πρίν δύο μήνες… με γυρολόγους-σκουπίδια!
Κρίμα ρε Φώφη… κρίμα… τον Παναγούλη; Μα τον Παναγούλη;
Πάτερ ημών!
«Χρόνια πολλά, γιορτάζεις σήμερα..» μου είπε προχθές η κόρη μου τηλεφωνικώς… Για δες, γιορτάζουν και οι πατεράδες, σκέφτηκα… που αν και θεωρούνται «στυλοβάτες» και «κολώνες» του σπιτιού, στις χαρές και τα γιορτάσια, περιορίζονται σε δεύτερους ρόλους…
Περιδιαβαίνοντας στο ιντερνέτ, διάβασα ένα κείμενο για τον πατέρα, του Κ. Γιαννακίδη στο Protagon.gr… Είναι ζήτημα (λέει ο Γιαννακίδης) αν για κάθε εκατό τραγούδια της μάνας υπάρχει ένα του πατέρα. Να, σταματήστε τώρα και μετρήστε. Πόσους πατέρες θα βρείτε μέσα σε στίχους και μελωδίες; Βρήκα το «Γιε μου» και το «Πατέρα κάτσε φρόνιμα». Μέχρι εκεί. Αν βρήκατε και άλλα, αφήστε τα, παρακαλώ, στα σχόλια.
.»Δεν υπάρχει χώρος για τον πατέρα. Γέμισε από μαμάδες που θηλάζουν. Έχουν ειπωθεί τόσα για τη μάνα που δεν έμεινε λέξη να μιλήσει για τον πατέρα. Όμως δεν θα έπρεπε; Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Ντρέπονται. Δεν αισθάνονται άνετα με αυτά.
.»Για τη μέρα που εκείνη ήταν μέσα στη χαρά και εκείνος παγωμένος από τρόμο. Το μεσημέρι που γέλασε, σαν μαλάκας, στον εαυτό του, λέγοντας κάτι περί αθανασίας. Τότε που έπνιξε ένα λυγμό και έγλειψε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά είναι σαν του οξυγονοκολλητή, ανέγγιχτο πίσω από τη μάσκα. Τα βράδια που κάποιος του κλέβει την ανάσα και τα πρωινά, όταν βλέπει στο μαξιλάρι του νούμερα.
.»Είναι τόσες οι ιστορίες για πονεμένες μάνες και άκαρδους πατέρες. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Για τον τύπο που στέκεται έξω από το σχολείο περιμένοντας να πάρει μόνο μια ματιά. Που κερδίζει αγάπη με πόνο. Απολογούμενος με σιωπή. Προσπαθώντας να μάθει τα λόγια σε ένα έργο που δεν έχει ρόλο για αυτόν.
.»Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά, πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Λένε ότι πρέπει να προλάβεις να ευχαριστήσεις τους γονείς σου πριν τους χάσεις. Μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου»!!!
Ψάχνοντας πάντως να βρώ άλλο τραγούδι για τον πατέρα, βρήκα ένα, αλλά κι αυτό, στη γραμμή του Γιαννακίδη, για τους… άκαρδους πατέρες! Είναι αυτό που λέει, πατριώτη:
Πατέρα μας μεγάλωσες
με πίκρες και με πόνους
και τώρα που μας πάντρεψες
μας έκανες διχώνους
Το έχω με παράπονο
πατέρα από σένα
γιατί τα παλιοχώραφα
μας τα ‘χεις μπερδεμένα
Δηλαδή, πατριώτη, εμ άφησε «παλιοχώραφα», ο «παλιόγερος», εμ δεν τα ξεμπέρδεψε, κιόλας… ενώ η μάνα; αμέτοχη και με όλους!!!