Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα
Η πολυπλοκότητα της δομής της σημερινής κοινωνίας και η κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας είναι μηνύματα τόσο ανησυχαστικά που περισσότερο από ποτέ επιβάλλεται η υιοθέτηση παραδειγματικών κατευθύνσεων του παρελθόντος.
Όταν οι μνήμες έρχονται και με ένα θαυμαστό τρόπο συναντιούνται στο σήμερα, τότε μοιάζει τόσο απλό και ξεκάθαρο όλο αυτό που πρέπει να γίνει..
Ήταν σαν χθες το Δεκέμβριο του 2001 όταν μία γυναίκα η Χρύσα Αντωνίου – Σιμοπούλου η ψυχή των Specials Olympics Ελλάς, Ομάδα της Άρτας, στα πλαίσια μιας επιτυχημένης πορείας, βράβευσε τις γυναίκες Δημοσιογράφους της Άρτας.
Μία πολύ όμορφη εκδήλωση επί Δημαρχίας του αείμνηστου Κώστα Βάγια όταν Νομάρχης ήταν ο κ. Λάμπρος Ρίζος.
Σε ένα πολύ όμορφο βιβλίο που εξέδωσε αναφέρει για τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης του τόπου μας : «Το έργο μας το αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Στήριξαν την προσπάθειά μας και με πολύ αγάπη πρόβαλλαν και επιβράβευαν τους κόπους και τις διακρίσεις των αθλητών μας. Χρωστάμε γι’ αυτό ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εκδότες και διευθυντές των εφημερίδων, τον κ. Δημήτρη Σπύρου- «Μαχητής» -τον κ. Νίκο Στάμο «Ηχώ» – τον κ. Κώστα Γκέτση – «Πρωϊνή», τον κ. Δημήτρη Καραγιάννη- «Αμβρακία», τον κ. Ευάγγελο Κατσανδρή – «Κερκίδα», το ραδιοφωνικό σταθμό ART FM του Βασίλη Γκανιάτσα και τον τηλεοπτικό σταθμό ART TV και τον Ηλία Γκανιάτσα».
Για τις Δημοσιογράφους που βραβεύθηκαν η κ Αντωνίου τόνισε : « Μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας κατέχουν οι αγαπητές και φίλτατες κυρίες της δημοσιογραφίας, Βάσω Δοξαρά, Βασιλική Ευθυμίου, Σοφία Κασσελούρη, Βιολέτα Λάμπρου, Μαρία Μπαλάφα, Χριστίνα Μπίζα, Μαρία Παπαθεοδώρου και Ρούλα Χρήστου οι οποίες αγάπησαν τους αθλητές της τοπικής ομάδας των Special Olympics σαν παιδιά τους και στα προβλήματά μας έγιναν βακτηρία. Με την πένα τους, την φωνή τους και τις προσωπικές τους κινητοποιήσεις πάλεψαν και παλεύουν για την ευαισθητοποίηση και την αφύπνιση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Τα μέλη του Δ.Σ. της τοπικής ομάδας αναγνωρίζουν και επιβραβεύουν με αναμνηστική πλακέτα την προσφορά τους».
Σε ιδιόχειρη αφιέρωσή της η κ. Αντωνίου έγραψε όταν μου προσέφερε το βιβλίο της : «Στην κ. Μπίζα Χριστίνα Γιατί “ Η άρση του κοινωνικού αποκλεισμού πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας” Με εκτίμηση Αντωνίου Σιμοπούλου Χρυσάνθη. Άρτα Μάϊος 2022»
Αξίζει να σταθούμε και σε μία ακόμη αφιέρωση στο βιβλίο της με τίτλο «Η αγάπη το χέρι απλώνει» στο οποίο μου γράφει: «Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα δείγμα κοινωνικού πολιτισμού».
Πόσο λίγες λέξεις για να πουν τόσα πολλά…
Αγάπη, σεβασμός και άρση του κοινωνικού αποκλεισμού. Ένας αγώνας χωρίς τέλος που όσο και να προσπαθήσει κανείς όλο και κάτι μένει κάθε φορά που δεν έχει καταφέρει..
Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο και μοιάζει όλο αυτό απλό αλλά η απόσταση της λεγόμενης κανονικότητας υψώνει οχυρά πολλές φορές και δεν απλώνει το χέρι για να γεφυρωθεί το χάσμα παρά μόνο όταν ίσως είναι πολύ αργά…
Πριν χρόνια … τον καιρό της βράβευσής μας και τότε τα πράγματα δεν ήταν απλά… Άνθρωποι ήταν στο περιθώριο και με σκληρό αγώνα εντάχθηκαν στην κοινωνία σ΄ αυτή την ίδια την κοινωνία που τους είχε απορρίψει και που στη συνέχεια, με την καλώς εννοούμενη προβολή, γνώρισε και αγάπησε.
Είδε η κοινωνία στα μάτια διαφορετικών ανθρώπων φίλους που είχαν περίσσευμα αγάπης και αντοχής και αποφάσισε να συμπορευθεί μαζί τους.
Όλα ήταν καλύτερα το αισθανθήκαμε και χαιρόμασταν κάθε φορά με τις επιτυχίες των αθλητών μας και είμασταν εκεί για να ενθαρρύνουμε τις προσπάθειές τους…
Δεν ξέρω πόσο πολύ σήμερα είναι το ίδιο κλίμα και δεν αναφέρομαι μόνο στα γεωγραφικά μας όρια αλλά στις γενικότερες συνθήκες…
Σαν να ξεχάσαμε να προσπαθούμε και σαν να τελειώνει ο αέρας της ζωής μας εξωτερικεύουμε βάρβαρα ένστικτα και δεν αναλογιζόμαστε ούτε τις συνέπειες, ούτε την ζημιά που προκαλούμε στους γύρω μας, αλλά ούτε τον ίδιο μας το εαυτό…
Από την μία η βράβευση γυναικών κάποια χρόνια πριν.. και από την άλλη η αύξηση των γυναικοκτονιών…
Δεν είναι μόνο η κατάληξη με το έγκλημα…. αλλά αυτό που είναι το ποιο ανησυχητικό είναι αυτός ο άρρωστος κοινωνικός θύλακας που αναπτύσσετε και που περιθωριοποιεί ανθρώπους..
Εκεί θα πρέπει όλοι να εστιάσουμε και να κοιτάξουμε με ενδιαφέρον τον διπλανό μας αλλά και μέσα μας…
Δεν είναι και λίγες οι φορές που όταν η τραγικότητα εμφανίζεται προσπαθούμε να καλύψουμε όλα αυτά τα νοσηρά συμπτώματα των οποίων η οσμή μας προκαλούσε αποστροφή, αλλά δεν κάναμε τίποτε για να αποτρέψουμε το μοιραίο…
Αυτό όλο έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται αδιαφορία, κοινωνική έπαρση, μειωμένη αυτοεκτίμηση, εγωισμός και έλλειψη αγάπης για τον ίδιο μας τον εαυτό που του στερούμε το δικαίωμα να μάθει να περπατάει ίσως και με καινούργια περπατησιά σε ένα διαφορετικό δρόμο ζωής από αυτόν που ίσα με το τώρα είχε συνηθίσει…
Και στη δημοσιογραφία τα πράγματα δεν είναι πάντα εύκολα γιατί η δημοσιοποίηση θεμάτων εμπεριέχει και το ρίσκο, ιδιαίτερα όταν αγγίζει κανείς θέματα καλά κρυμμένα ώστε να μην διαταραχθούν ισορροπίες που είναι εύθραυστες κυρίως στις κλειστές κοινωνίες.
Φτάνουμε στο σημείο να κρύβουμε το κεφάλι μας νομίζοντας ότι δεν υπάρχουν τα προβλήματα και δεν ακούμε ακόμη και όταν έχουμε την δυνατότητα στην αλληλέγγυα φωνή της συνείδησης μας αποστρέφοντας το πρόσωπό μας από ένα βλέμμα απελπισίας…
Είναι όμορφο και υγιές να αναγνωρίζει κανείς την προσφορά πόσο μάλλον να την επιβραβεύει. Ακόμη και η αναμόχλευση της μνήμης προσφέρει ικανοποίηση….
Ο αγώνας όμως δεν σταματά ποτέ. Είναι ίσως η στιγμή με Πίστη και Αγάπη να αφήσουμε κατά μέρος τους διαχωρισμούς και να αξιοποιήσουμε όλο το ανθρώπινο δυναμικό μας γιατί όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα να αντισταθούμε στις σύγχρονες προκλήσεις…
Στην Ποιητική της συλλογή «Χαράξεις» η κ. Χρυσάνθη Αντωνίου Σιμοπούλου σε ένα από τα πολύ ωραία ποιήματά της με τίτλο «Μάχη» αναφέρει: «Δώσε τη μάχη σου, όσο άνιση και αν φαντάζει. Ποιος ξέρει ίσως βγεις νικητής και διπλές θα ΄ναι οι δάφνες που θα δρέψεις».