Γράμμα από την Μελβούρνη

Γράφει ο Χρήστος Νιάρος

Στην άλλη στιγμή

Μια παλιά φωτογραφία και ένα φυλακτό, τα κουβαλάς και τα προσέχεις ως κόρη οφθαλμού. Δεν πάλιωσαν από του χρόνου την φθορά και την τριβή. Τα δρώμενα, στο ταξίδι της εντός πολιτείας, έχει άλλο πορτοφόλι, άλλες φλέβες, άλλον ουρανό. Ποιός τελικά έφυγε από το τόπο του και ποιος πονάει περισσότερο; Αυτοί που μείνανε ή αυτοί που φύγανε; Οι στροφές δρόμου που θέλουμε να χαθούμε και να επιστρέψουμε αιωρούνται μαζί μας. «Τα περασμένα καίγονται στην λησμονιά πετάνε, γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε» μας ψιθυρίζει ο Δημήτρης Ζερβουδάκης στα «Ανείπωτα» του. Στα χιλιάδες ανείπωτα μας που ζητάνε, δίψα, φωτιά και προσμονή.

Στιγμές πρωτόγνωρες… Αυτονόητες θα πρόσθετα. Μονολεκτικές σε συνεχές διάλογο ανοίγουν πανιά. Σε παραστάσεις πάνω στα κύματα αλλά και στην αυλή με τις πλαστικές καρέκλες τα πρωτόλεια λόγια τους τα αγγίζουμε και τα αγκαλιάζουμε ξανά και ξανά ως κατάσταση νοσταλγίας και ολότητας. Πάντα με εισιτήριο δωρεάν και στο δάκρυ και στο χαμόγελο. Και γίνονται σημάδια, χαρακιές στα βήματα και στις αντοχές. Στην κλεψύδρα τους και στα χωρίς λόγια της άμμου ταυτιζόμαστε, κουβεντιάζουμε, αφηνόμαστε. Τα συναισθήματα είναι εκεί και έχουν ονοματεπώνυμο, χαρακτήρα και διάρκεια. Μπορεί να ναι και μια ξεχασμένη γεύση που ποθούμε. Μας κατοικεί η περιέργεια του αγνώστου. Στον επαναπροσδιορισμό του γνώριμου και οικείου αποκτούμε μια άνεση όταν μας δίνει τα κλειδιά και τα αντικλείδια του.