Γράμμα από τη Μελβούρνη

Στο λίγο πριν, στο λίγο μετά….
(Μυθοπλασία αφηγήσεων και όχι μόνο)

Στο λίγο πριν, στο λίγο μετά….
(Μυθοπλασία)

Του Χρήστου Νιάρου

Λίγο πριν η ανοιξιάτικη ανατολή σκάσει μύτη στο στερέωμα, το φεγγάρι του Νοεμβρίου καθώς συνεχίζει την πορεία του και βρίσκεται στην καλύτερη του ολογιομη φάση ,κουρδίζει ξεκουρδιζει, ντύνει ξεντυνει των παρόντων απόντων τα ρολόγια και τα δοκιμαστηρια καλών εμπειριών τους με και πολύ άνεση και μαεστρία. Στο λίγο πριν τους,στο λίγο μετά του θαματα ,τραύματα,όνειρα ,ψίθυροι από γιορτές και απουσίες , γλυκομπερδευονται σαν παράγραφοι και σεντονια αλλοτινων καλοκαιριων του και ,κωπηλατουν με τα κύματα νοσταλγιας τους . Μα και ροβολουν τα βηματα τους σε βουνά, κυπαρίσσια και σε βασιλικούς και πλατάνια μιας άλλης γεωγραφίας.

Εξ απαλων ονύχων, στο ένα πόδι πελαργού ,στη συναυλία των αηδονιων, στα αγαλματα αλλοτινης δόξας,στο πέταγμα χελιδονιων, στο σεντόνι φύλλων φθινοπωρινών, στον αυλογυρο των αισθήσεων και των βαθιών σιωπων ,στην κουρτίνα και στα νηματα των νυχτοημερων εικόνων χωρίς λόγια ,στα ράφια και στα ωράρια της αγοράς και στην ηχω τους ,σε ότι υπάρχει ορατό και άπιαστο στο παγκόσμιο πια χωριό, του δίνει μια άλλη διάσταση, μια άλλη χροιά.
Έχοντας σωας τας φρένας,αν και ακούει από τους δρόμους της γειτονιάς ,της πόλης τα αναμενομενα κορναρισματα ,τα νεα και παλια ξινα τους σταφυλια και υποδηματα ,αν και αφουγραζεται τα γλυκόπικρα όνειρα των παρόντων και απόντων ματιών πίσω από τα πορτοπαραθυρα τους εντούτοις θα κάνει το εργο τους πιο φωτεινό . Θα ρίξει την σοφια του ,δεν θα ρίξει μαύρη πέτρα καθώς θα φύγει από την επικράτεια του φαίνεσθαι και του είναι τους .
Με το φιλότιμο, με την φιλοξενια του θα ριχνει γεφυρες επικοινωνιας ,θα ανοιγει αγκαλιες ,διαυλους επικοινωνιας .Τα όποια αν ,τα πως και τα γιατί τους δεν θα αποτελούν η δεν θα γινουν ανάχωμα στην πορεία του .
Και κυρίως χωρίς να δειλιάζει από κλιματικές αλλαγές, με καλους τρόπους και χωρίς φόβο και πάθος η παρουσία του θα είναι και εμφανής μα και καταλυτική για τα δρώμενα της εδώ άνοιξης των παρόντων απόντων παρατηρητων, κατοικοεδρευοντων μα και για των οποίων απόντων παρόντων του ,τα όνειρα και τα είναι των θέλω, πρέπει και μπορώ τους. Τα ημισφαιρια , χάρτες της ψυχής και των κυματων τους τα δρώμενα, τέτοια ώρα που ήτανε χτες ,τέτοια και παραπροχθες ,μα και πως θαναι το αύριο τους …τα θωρει,τα αφουφραζεται εδώ και χρόνια και καιρούς.

Είναι και θαναι σημαντική η παρουσία του ,ο χορός και η γιορτή του στα μερομηνια και στις οποιες τους ζωες . Μια ζωντανή λοιπόν παρουσία,τόσο αιθέρια, τόσο χειροπιαστη που ανανεώνει σημεία και σημαινομενα τους ,χωρίς τα λοιπόν και θα δούμε του χρόνου τους ναναι τροχοπέδη ή και ξεχασμένη αποσκευή ταξιδιού στης μνήμης το κατευόδιο και τον ιμάντα θα ναι μια από τις καλές τους στιγμές με το γνώριμο θετικό πρόσημο καλής γειτονίας και συναντησης αποτέλεσμα. Όλα βέβαια, εν διαρκεία και με καλή καρδιά γίνονται πραγματικότητα.

Είναι ολόγιομο,πλήρες από τα σκαμπανεβασματα και μεταπτώσεις συναισθησεων ,εσωστρεφειας και εξωστρέφειας τους που ακόμη μια σταγόνα,μια σιωπή και ένα σερσε λα φαμ τους δεν θα κάνει την διαφορά ,μα και δεν θα του αλλάξει την διάθεση του ,ανοίγει στην κυριολεξία την αυλαία των παραστάσεων και στο τι θα επέλθει.
Ακούγεται απόλυτο μα και τόσο κοντά που είναι η επέλαση του που δεν παιρναει απαρατηρητη τελικά βάζοντας μια πινελιά, βάζοντας τις λέξεις των επιθυμιών τους σε ένα ασπροπινακα ουρανού σε μια γλυκια παρτιτουρα . Οι δε γκρίζες εικόνες χειμωνιας, τα φθινοπωρινά τοπία που ανήκουν σε άλλες εποχές, ίσως και σε άλλα φεγγάρια ειναι και αυτα κομματια του παζλ .

Φιλοσοφει, μονολογεί,αφουγραζεται τα πάντα και τα ποτέ της φύσης και της μοίρας τα γρανάζια, τα γραμμάτια μα και τα γραμμάρια των αισθήσεων τους και δινει εμπνεύσεις πολλαπλών αποχρώσεων. Η ανατολή που γίνεται Δύση, το κύμα το καλοκαιρινό, χιονι που λιωνει σε αγραφη σελίδα μνήμης συμπλεουν ,συνυπάρχουν συνδράμουν στον συγκερασμό των νοηματων .

Υποκειμενικά, αντικειμενικά, λύνει τα αινίγματα μα και τα όποια δεδομένα τους.
Λες και ειναι πανιά, μαντίλια αποχαιρετισμων μα και κλειδιά-κουμπιά μιας στιγμής τους .Ανοίγει με το τρόπο του τα φυλλοκαρδια και τα πορτοπαραθυρα τους με άνεση.

Ουτε και το ποτήρι της γιορτής του θα το ξεχυλισει απο τυχον λαθη τους,ούτε ομως και την ανθοφορια της αμυγδαλιάς θα την φουντωσει πλιοτερο.

Το αναδυομενο φεγγάρι που σιγα σιγά θα αποσυρθεί στου Ωκεανού το δέος και στα υγρά του δωματα, έκανε το αυτονόητο του χρέος και δρομολόγιο στο σύμπαν,ταξιδεύοντας με τις φάσεις του .

Όλες τις νύχτες χωρίς ναναι σκιά του εαυτού του σε ταξίδι αναχώρησης και χωρίς παραγγελία από κανένα στομα και καμμια ψυχή απόντων και παρόντων ,χόρεψε, φώτισε, πλανεψε την Άνοιξη στο ταψί και στο σύμπαν του . Λίγο πριν την ανατολή φως δίνει ακόμη , γυρνάει και τα ρολόγια της συνήθειας των παρόντων απόντων στην λευκή του αχρονη ,άγραφη, άπειρη σελίδα ζωής.

Φάρος και φυγή το γειά του . Και στα φανάρια των δρόμων καθως παίζει με τα φώτα ,πράσινα, κόκκινα πορτοκαλί παιγνίδια συνεχίζει να μεγαλώνει.

Τα δε φυλλοκαρδια παρόντων και απόντων συνταξιδευτων του τα χρωματίζει στο λευκό του κύμα που μοιάζει με κύκλο μα και με πολλές γωνίες και ευθειες θέασης . Λίγο πριν ,λίγο μετά, η συνάντηση μαζί του δεν πάει στα χαμένα.

Ξέρει από φθινοπωρα, νιώθει τα όνειρα της νοσταλγίας στο πετσί του ,εναποθετει την σιωπή του την Φωτεινή στα γραμματοκιβωτια και στις αυλές της χαρμολυπης παρόντων και απόντων κατοικοεδρευοντων ,επισκεπτών του σύμπαντος του .

Ολόγιομο, ημιτελές,φλούδα καλοκαιριού,σχήμα δηλαδή, γεωμετρει και κουρδίζει της ενσυναισθησης τους τα ανειπωτα ,τα εφήμερα μα και χιλιοειπωμενα έργα και λόγια τους . Με αρωγή και ευδοκιμηση ,φτιάχνει άλλους γαλαξίες, κονακια, ξέφωτα στο σύμπαν . Έχει- καθως φαινεται μα και εκ των πραγματων- και αλλού δουλειές να κάνει η ορμή,το δέος ,η λαλιά και το χαδι του….