Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Είναι λυπηρό σε μια κοινωνία βαθιάς και χρόνιας κρίσης να υπάρχουν φαινόμενα όπου τα σκυλιά να γυρίζουν πεινασμένα μόνα και εγκαταλελειμμένα από τα «αφεντικά» τους σε παραλίες, πόλεις σε χώρους που θεωρητικά κινείται ο πολιτισμένος ή μη άνθρωπος. Είναι ακόμη πιο θλιβερό όταν ένας σκύλος που πάει να ξαπλώσει σ΄ένα παρτέρι τινάζεται στον αέρα από ρεύμα που θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα μας. Το πιο λυπηρό όμως για μένα και το δείγμα της απίστευτης κρίσης που διάγουμε ως λαός ή έθνος ή ως πρόσωπα είναι η αδιαφορία μας για όλα. Και μη νομίζετε πως υπάρχουν μόνο περιφερόμενα αδέσποτα σκυλιά που δείχνουν την κάθε μορφή εγκατάλειψης και άγνοιας περί δικαιώματος για μια πολύμορφη και ειρηνική συμβίωση με κάθε πλάσμα και έμβιο ον είτε είναι αυτής της πόλης είτε είναι αυτού του πλανήτη.

Χειρότερο θεωρώ πως είναι η εγκαταλελειμμένη ψυχή και πνεύμα που περιφέρεται μόνη και σκοτεινή χωρίς κάποιο διέξοδο και ακόμη περισσότερο χωρίς κάποιο φως και ελπίδα. Το κακοποιημένο παιδί που θα συνεχίζει τη ζωή του ως κακοποιημένος ενήλικας και θα συνεχίσει και ο ίδιος να κακοποιεί γιατί ο κύκλος της βίας, της κάθε βίας όταν ανοίξει δεν έχει τελειωμό και ξεριζωμό. Η κακοποιημένη γυναίκα μιας και αυτή που φέρνει τη ζωή σε τούτη τη γη πρέπει να υποφέρει τα πάνδεινα για τη ζωή και το έλεος μέσα σε κλειστές πόρτες και σκοτεινούς τοίχους που απορροφούν τον πόνο και την οδύνη. Είμαστε η χώρα του φωτός που δεν μπορεί τελικά ούτε το φως, ούτε τον άνθρωπο και φυσικά ούτε τον σκύλο να δεχθεί. Ο πολιτισμός είναι του ενός δικαίωμα, το σκυλί είναι πρόβλημα, το παιδί βάρος η γυναίκα ασήμαντη ,κομπάρσα και η ζωή μας ανάλαφρη. Ας σκεφτούμε τουλάχιστον πού θα παρκάρουμε τα καινούργια μας αυτοκίνητα…. Ας προχωρούμε λοιπόν στα σκοτεινά.