Δεσποινίς, ετών… 39!
Δεν ξέρω πατριώτες, αν θυμάστε αυτή την θαυμάσια κωμωδία, που στον Ελληνικό σινεμά την είδαμε σε δύο βερσιόν… με τον Λογοθετίδη και με τον Κωσταντάρα…
Το «Δεσποινίς ετών 39» ταινία του 1954, σε σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου, με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Λογοθετίδη, Σμάρω Στεφανίδου, Ίλυα Λιβυκού κ.λ.π., πραγματεύονταν το κλασικό θέμα –για εκείνη την εποχή- του αδελφού που δεν μπορεί να παντρευτεί αν πρώτα δεν αποκαταστήσει την αδελφή του, παρότι εύπορος και ερωτευμένος με μια νεώτερή του…
Για να κρύψει την πραγματική ηλικία της αδελφής του την παρουσιάζει στους επίδοξους γαμπρούς, ως δεσποινίδα 39 ετών… Τελικά μετά από διάφορες κωμικοτραγικές καταστάσεις το σχέδιο θα αποτύχει, η φιλενάδα θα φύγει με κάποιον άλλο και τα δύο αδέλφια θα μείνουν μόνα τους, να μοιρολογούν την κατάστασή τους…
Το έργο γυρίστηκε ξανά το 1968 με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τίτλο Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο, αλλά εμένα μου αρέσει η άλλη με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Λογοθετίδη…
Θυμήθηκα την ταινία, με αφορμή όλον αυτό τον ξεσηκωμό για το ΤΛΠΜ και την πιθανή μεταφορά του στα Γιάννενα, για να κάνει «δίδυμο» στην Σχολή Καλών Τεχνών, με κάποιο άλλο Τμήμα… βέβαια, εδώ που τα λέμε, οι Γιαννιώτες, πέρα απ’ τα γρόσια είναι και στις τέχνες καλύτεροι από εμάς τους Αρτινούς…
Το θέμα όμως είναι, όχι τι κάνουν οι Γιαννιώτες, αλλά τι κάνουμε εμείς για τα Τμήματα του πρώην ΤΕΙ, που ξαφνικά έγιναν Πανεπιστημιακά και εξελίχθηκαν σε «πολύφερνες νύφες»!!! Θα μου πείς, τι να κάναμε; Φωνάξαμε, φωνάξαμε, έγινε το ΤΕΙ, ε, μετά πάλι θα ξαναφωνάζαμε;
Νομίζω πως εκεί πέρα ήταν το δικό μας λάθος… το θέμα δεν είναι να κατακτήσεις κάτι, αλλά πιο δύσκολο είναι να το κρατήσεις… σε αυτό το θέμα, εμείς ως κοινωνία, αλλά και οι εκπρόσωποί μας, δεν ασχοληθήκαμε με το ΤΕΙ «Μας», όσο έπρεπε, το αφήσαμε να πορεύεται σε μια διαδρομή με σκαμπανεβάσματα, έρμαιο στα χέρια της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, που έκανε «παιχνίδι»…
Αγνοήσαμε (;) το γεγονός πως η δημιουργία ενός Ανώτερου ή και Ανώτατου Ιδρύματος σε μια περιοχή, αποτελεί έναν οικονομικό «πυλώνα», με ανανεωνόμενο συνεχώς χρήμα… μιλάμε για χρήμα, που έρχεται για να καταναλωθεί κι όχι για να αποταμιευτεί!
Δυστυχώς, δεν «θωρακίσαμε» την αγελάδα που αρμέγαμε, όλα τα προηγούμενα χρόνια… Μαζί με εμάς τους απλούς ανθρώπους, που όμως όλο και κάτι κονομάγαμε από την λειτουργία του ΤΕΙ, και οι εκπρόσωποί μας σε Συλλόγους, σε Συνδικάτα, σε Δημοτικά Συμβούλια, ακόμα και στη Βουλή, έκαναν το ίδιο…
Κι όμως, θα μπορούσαμε να θωρακίσουμε τη λειτουργία του ΤΕΙ, με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει ένα με την Τοπική Κοινωνία… δεν λέμε για τα παιδιά που έρχονται και φεύγουν, τα οποία θα έπρεπε να αποφοιτούν έχοντας καλές αναμνήσεις απ’ τη ζωή τους εδώ πέρα… αλλά και οι καθηγητές, το προσωπικό, οι παραπάνω από αυτούς, θα ήξεραν πως η Άρτα το ΤΕΙ, τα Τμήματα του ΤΕΙ, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της… άρα, «κάτω τα χέρια απ’ τα Τμήματα της Άρτας»…
Πως θα γίνονταν αυτό; Θεωρώ πως με ένα Συλλογικό Όργανο που θα αναλάμβανε το ρόλο της «γέφυρας» ανάμεσα στην Εκπαιδευτική Κοινότητα και την Τοπική Κοινωνία… ένα Σύλλογο-«λόμπι» συγκροτημένο με θεσμικό τρόπο, ώστε να μην γίνει «παιχνίδι» στα χέρια των πολιτικών κάθε βαθμίδας…
Ένας Σύλλογος που το Διοικητικό του Συμβούλιο θα απαρτίζονταν, από τον εκάστοτε πρόεδρο του Επιμελητηρίου, του Εμπορικού Συλλόγου, του Συλλόγου των Καφεπωλών, των Πολιτιστικών Συλλόγων, των Επαγγελματικών Συλλόγων, όπως Δικηγόρων, Μηχανικών, Γιατρών, Φαρμακοποιών, Φοροτεχνικών, Ιδιοκτητών Ενοικιαζομένων Δωματίων…
Όλοι αυτοί, εκπροσωπούν τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που εισπράττουν από τη λειτουργία Ανωτέρων και Ανωτάτων Ιδρυμάτων σε μια περιοχή… δηλαδή, για να το κάνω λιανά πατριώτες, τι θα συμβεί στην Άρτα, αν μεταφερθούν και τα τρία Τμήματα της Άρτας, στα Γιάννενα; Το έχουμε αναλογιστεί; Το έχουμε λογαριάσει; Θα χάσουμε; Θα κερδίσουμε; Θα είμαστε στα ίδια;
Φευ, καθένας νομίζει πως άλλος θα χάσει… κι όμως, θα χάσουμε όλοι μας, επειδή όλοι μας άλλος άμεσα, άλλος έμμεσα, έχουμε λαμβάνειν από την παρουσία της φοιτητιώσας νεολαίας στο τόπο μας…
Δηλαδή, θα χάσει μόνο ο ιδιοκτήτης καφετέριας, αν χαθούν ξαφνικά χίλιοι άνθρωποι, που η διασκέδαση τους, αποτελεί κομμάτι της ζωής τους; Όχι βέβαια… και οι σερβιτόροι θα χάσουν και οι προμηθευτές θα χάσουν… και ο έμπορος στη Σκουφά θα χάσει… και ο Ιδιοκτήτης Δωματίου θα χάσει… κι ο Μηχανικός θα χάσει… κι ο Γιατρός θα χάσει… και ο Φαρμακοποιός θα χάσει… και ο Μανάβης θα χάσει… κι ο Μπακάλης θα χάσει…
Όμως όλοι αυτοί που αναφέρω, πατριώτες, επαφίενται στο τι θα κάνουν οι τρείς βουλευτές και οι 4 Δήμαρχοι, ο εξής ένας… οι άλλοι, κάθονται στο πεζούλι και χαζεύουν… δεν κάνουν τίποτα για να είναι η πόλη τους ελκυστική στο νέο άνθρωπο… δεν κάνουν τίποτα για να διευκολύνουν τη ζωή του νέου που έρχεται εδώ να σπουδάσει… δεν κάνουν τίποτα για να στηρίξουν τους καθηγητές που όλα τα προηγούμενα χρόνια αγωνιούσαν πότε θα κλείσουν και πότε θα μαραζώσουν τα ΤΕΙ…
Να επισημάνω δε, πως οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα… δεν ήταν όλοι οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι και τόσο «ζεστοί» με τον Εκπαιδευτικό Οργανισμό των ΤΕΙ… κι όποιος αναρωτιέται, οι εκπρόσωποι του Ιδρύματος τι έκαναν, αυτό να το ξεχάσει… οι καθηγητές, όπως και οι καλόγεροι, έρχονται και παρέρχονται…
Εμάς ως Αρτινούς (πρέπει να…) μας ενδιαφέρει το «Μοναστήρι» που λέγεται ΤΕΙ χθες, Πανεπιστήμιο σήμερα… και οφείλουμε να το διασφαλίσουμε πως δεν θα μείνουν τα ντουβάρια να τα βλέπουμε και να κουνάμε το κεφάλι… ή μάλλον, να χτυπάμε το κεφάλι μας στο τοίχο των κτιρίων….
Αν «μεταφερθούν» τα Τμήματα, αύριο, μεθαύριο, σε τρία χρόνια, δεν θα φταίει ούτε ο βουλευτής, ούτε ο Δήμαρχος, ούτε ο Περιφερειάρχης… αν δεν κοιτάξουμε εμείς πρώτα και πάνω απ’ όλα το συμφέρον μας, γιατί να το κοιτάξει κάποιος άλος; εμείς όλοι μας θα φταίμε, ως κοινωνία, ως πολίτες και κάτοικοι αυτού εδώ του τόπου…
Εμείς ως πολίτες και ως κοινωνία, φταίμε επειδή…
…δεν ξεσηκωθήκαμε όταν πήραν την εφορία,
…δεν φωνάξαμε όταν πήραν και το υποθηκοφυλακείο,
…δεν αντιδράσαμε με τα ΕΛΤΑ και τους λειψούς ταχυδρόμους…
Άρα κάποιοι ξέρουν και πως…
…δεν θα επαναστατήσουμε, όταν μεταφερθούν τα τμήματα στα Γιάννενα!!!
… στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
(Κώστας Βάρναλης, Οι Μοιραίοι)