Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Εκεί ψηλά στα ορεινά της Ηπείρου, στα πανέμορφα πλην «μοναχικά» χωριά της Πίνδου που μερικοί ακόμη ζουν και τέτοια εποχή, ή μάλλον έχουν την τόλμη ή την ανάγκη να ζουν εκεί, με αυτούς συνομιλήσαμε. Χωριό Ελάτη Άρτης. Ανήκει στο δήμο Γεωργίου Καραϊσκάκη, έναν από τους πιο «δύσκολους» και φτωχούς δήμους του νομού Άρτας αλλά και της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης εάν ποτέ απογραφεί με τα ορθά δεδομένα. Κάτοικοι αυτής της εποχής, συνολικά πενήντα εκ των οποίων δέκα οι πιο νέοι. Όλοι οι υπόλοιποι υπέργηροι, ίσως και ξεχασμένοι. Με αρκετά προβλήματα και με μεγάλη διάθεση για εργασία μιας και αλλιώς δεν επιβιώνεις σε αυτόν τον τόπο. Αυτός ο τόπος όμως είναι πανέμορφος με τεράστιο φυσικό και δασικό πλούτο που δεν έχει ξεφύγει κι από καμία πολυεθνική, όπως και σε όλον τον κόσμο.
Ελπίζουμε να μην δούμε ούτε εξορύξεις, ούτε ανεμογεννήτριες και να καταφέρουν να διαφυλάξουν αυτοί οι ακρίτες κάτι το οποίο αγαπούν, τον τόπο τους. Παλεύουν, όπως και ο πρόεδρος της κοινότητας, Κυριάκος Λάϊος, με πολλά και όχι μόνο με την αγωνία της προσωπικής επιβίωσης, τα πρόβατα, την καλλιέργεια τσαγιού, τον γιατρό που έρχεται μια φορά την εβδομάδα τα προβλήματα ύδρευσης ειδικά το καλοκαίρι από ένα δίκτυο που κανονικά θα έπρεπε να έχει επιλυθεί εδώ και χρόνια. Αυτονόητα; Όχι. Όταν οι ψήφοι είναι ελάχιστοι και γι΄ αυτό ως «πολιτικό» ενδιαφέρον μένει μόνο στις υποσχέσεις και όχι σε έργα που θα έπρεπε να γίνουν. Τεράστιος ο δασικός πλούτος που όμως τα κέρδη δεν καταλήγουν στο χωριό αλλά στον ευρύτερο δήμο, λίγες και ισχνές οι φωνές όταν φτάνει η ώρα για συζητήσεις όπως τα βοσκοτόπια και κάποιοι δρόμοι που έχουν να κάνουν με τη περιφέρεια μιας και οι εκλογές παρήλθαν.
Απομακρυσμένα χωριά γι΄ αυτό και ίσως μέχρι τώρα να μην έχουν μόνιμα μηχανήματα εκχιονισμού, να μην έχει αντικατασταθεί η σκεπή από αμίαντο στο σχολείο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πνευματικό κέντρο, ξενώνας ή έστω κάτι προς όφελος των κατοίκων. Μπορεί να λειτουργεί η φύση και οι ελάχιστοι άνθρωποί της ως υπεραξία, όμως για μας που κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας μιας και αποτελεί πατρίδα, έχουμε χρέος να θυμίζουμε πως κι εκεί υπάρχουν άνθρωποι , ξεχωριστά ικανοί μάλιστα που πολεμούν μόνοι τους και αξίζουν κάτι παραπάνω από την προσοχή μας και τις υποσχέσεις μας ή τον θαυμασμό μας.