Η ΔΩΔΩΝΗ οι “ΒΑΚΧΕΣ” και εγώ

Μια συνομιλία με τον Αρτινό ηθοποιό Δημήτρη

Πετρόπουλο που στην παράσταση υποδύεται τον Κάδμο

Η Περιφέρεια Ηπείρου σε συνδιοργάνωση με τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Πρέβεζα», τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ραγίου ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, την Αδελφότητα Απανταχού Ευρισκομένων Μελλιγγιωτών «Η Θεοτόκος», τις Εφορείες Αρχαιοτήτων Πρέβεζας, Θεσπρωτίας, Ιωαννίνων και με παραγωγή της Εταιρείας Τέχνης «ΑrsAeterna» παρουσιάζουν το καλοκαίρι του 2021 την τραγωδία του Ευριπίδη “Βάκχες”, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Το σύνολο των παραστάσεων θα φέρουν τον γενικό τίτλο «Από τα Αρχαία Θέατρα της Ηπείρου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου» και θα είναι σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη.

Η πρώτη παράσταση έγινε στο Ρωμαϊκό Ωδείο Νικόπολης στις 15 Ιουλίου 2021, η δεύτερη θα γίνει στο Αρχαίο Θέατρο Γιτάνων στις 23 Αυγούστου 2021 και η τρίτη στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης στις 24 Αυγούστου 2021.
Οι παραστάσεις συνδέονται με την Πολιτιστική Διαδρομή των Αρχαίων Θεάτρων της Ηπείρου με στόχο να συμβάλλουν στην προαγωγή και σύνδεση του πολιτισμού με τον τουρισμό.

Απόψε, λοιπόν, στο Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης- σ’ αυτόν τον ιερό και γεμάτο ενέργεια χώρο θα έχουμε την τιμή να παρακολουθήσουμε αυτή τη μοναδική παράσταση.
Οι φίλοι που την είδαν στη Νικόπολη μας είπαν να μη τη χάσουμε. Αναζητήσαμε εισιτήρια. Είχαν εξαντληθεί. Τότε σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε στον “δικό” μας Δημήτρη Πετρόπουλο που παίζει στην παράσταση τον ρόλο του Κάδμου με την ελπίδα να βρεθεί μια κάποια λύση. Έτσι προέκυψε η αυτοσχέδια αυτή συνέντευξη.

Ερώτηση: Μετά την Νικόπολη και την Επίδαυρο, τώρα Δωδώνη.
Ποιο θέατρο σάς συγκινεί περισσότερο και γιατί;
Απάντηση: Η αλήθεια είναι πως η Επίδαυρος ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία στους ηθοποιούς. Και μένα μου αρέσει. Προτιμώ όμως τη Δωδώνη για λόγους προσωπικούς. Έχω παίξει σε πολλά αρχαία θέατρα αλλά όχι στη Δωδώνη. Την στιγμή αυτή την περιμένω χρόνια για δύο λογούς. Καταρχήν μιλάει το αίμα, η ρίζα. Η μάνα μου κατάγεται από την ευρύτερη περιοχή της Δωδώνης. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εκεί μυήθηκα στο θέατρο παιδάκι, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60. Δεν είχαμε αυτοκίνητο – όπως και οι περισσότεροι εκείνον τον καιρό – κι όμως πάντοτε βρίσκαμε έναν τρόπο να φτάσουμε ως εκεί. Το θέατρο γέμιζε. Γέμιζε και η ψυχή μας.

Τα ίχνη στη ζωή μου ανεξίτηλα. Η αυλή του παιδικού μου φίλου του Κώστα του Στρεβινα θαχε πολλά να αφηγηθεί. Η παιδική επινοητικότητα είναι απεριόριστη. Και η αθωότητα το ίδιο. Το τι Οιδιποδες έχω παίξει από μνήμης ντυμένος με σεντόνια άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπατε με τα μάτια σας. Μέχρι που πέρασα και στη σκηνοθεσία. Αμέ! Έντεκα χρόνων! Με αρχαία τραγωδία παρακαλώ. Μουσική, κοστούμια, σκηνικά, τα πάντα. Ας ειν’ καλά η μάνα μου που με ανεχόταν. Μέχρι και πρόγραμμα είχαμε για όλους. Χειρόγραφο παρακαλώ. Πρώτη μου απόπειρα η “Μήδεια” με τη Μαίρη τη Μανούση στον ομώνυμο ρόλο και τη Βαρβάρα τη Μανούση ως από μηχανής θεό. Παιδικοί φίλοι αναντικατάστατοι μέχρι και σήμερα κι ας έχουμε χαθεί. Που να ήξερα πως ο Ιάσων θα με στοίχειωνε κι αργότερα. Και δεν τον εκτιμώ καθόλου, τον μπαγάσα. Τη Μήδεια τη σκηνοθέτησα και επαγγελματικά αργότερα, στα Γιάννενα, εγκαινιάζοντας τον χώρο των σφαγείων που στη συνέχεια καταξιώθηκε ως θέατρο. Ήταν η Μήδεια του Μίλερ όμως. Όχι του Ευριπίδη. Με ροκ συγκρότημα επί σκηνής και απειλητικά τσιγκέλια ολόγυρα. Θα σας πω λεπτομέρειες μια άλλη φορά. Τώρα το θέμα μας είναι οι Βάκχες.

Στα Γίτανα σήμερα που μιλάμε – μετά από εκκωφαντική θεατρική σιωπή αιώνων – και στη Δωδώνη σήμερα και μάλιστα το σούρουπο – όχι νύχτα. Όπως τότε. Χωρίς φώτα και ψιμύθια παράστασης. Μεγάλη η χαρά μας. Παίξαμε και στη Νικόπολη τον περασμένο μηνά με τις ίδιες συνθήκες – χωρίς καν σκηνικό – και με τους θεατές απέναντι μας να μην τους κρύβει το σκοτάδι. Εμπειρία ανεπανάληπτη για όλους. Θα χουν να το λένε. Και μείς το ίδιο. Σπάνια βλέπεις άλλωστε τόσο σπουδαίους ηθοποιούς στην ίδια παράσταση, με προεξάρχοντες τον Άκη Σακελλαρίου και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο να δίνουν ρεσιτάλ και με προσωπική σφραγίδα. Και μαζί τους ισάξια η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η Ιωάννα Παππά, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης και τα φευγάτα κορίτσια του χορού που μαίνονται ακούραστα. Άσε τη μουσική των Θραξ Πανκς που μας απογειώνει και μας ταξιδεύει στον χρόνο και τον χώρο. Τα λέω όλα τούτα απροκάλυπτα γιατί έχουμε ήδη κριθεί από πολλούς στις τόσες παραστάσεις που προηγήθηκαν από Αλεξανδρούπολη μέχρι Κρήτη.

Αναζητήστε τις απόψεις τους στο διαδίκτυο. Και όλες οι επιλογές οφείλονται στην Νικαίτη την Κοντούρη που κατάφερε παρά τους δύσκολους καιρούς και τα εμπόδια να συντονίσει και να αξιοποιήσει έμψυχο και άψυχο υλικό καθοδηγώντας με λεπτότητα και έμπνευση τα πάντα και τους πάντες.

Διαβάσαμε σε συνεντεύξεις σας πως έχετε ξαναπαίξει στις Βάκχες.
Απάντηση : Αλήθεια είναι. Είχα τη μεγάλη τύχη να παίξω τον Πενθέα μαθητής ακόμα στο τρίτο έτος της Σχολής του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Ήταν στο πλαίσιο της πολιτιστικής δράσης του ΦΟΘΚ ενός φοιτητικού ομίλου πολύ σημαντικού εκείνους τους σκοτεινούς καιρούς. Η σκηνοθέτις, η Κούλα Αντωνιάδη, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, ήταν επαγγελματίας και επανέλαβε την παράσταση στην Αθήνα αμέσως μετά. Είχε θεωρηθεί πολύ πετυχημένη. Με επαγγελματίες συντελεστές και ηθοποιούς, διατηρώντας και μένα στη νέα διανομή.

Βρέθηκα λοιπόν να παίζω νεοφώτιστος ηθοποιός τον Πενθέα με Αγαύη την εκθαμβωτικού ταλέντου και κάλλους Νίκη Τριανταφυλλίδη. Τύχη ανέλπιστη για πρώτο βήμα. Τώρα, σαράντα πέντε χρόνια αργότερα, παίζω τον Κάδμο, παππού του Πενθέα. Εκπροσωπώ τη Ρεάλ πολιτικ, την πολιτική δηλαδή διαχείρισης σκοπιμοτήτων. Στην εποχή μας όπου η επικοινωνιακή πολιτική έχει υποκαταστήσει ολοσχερώς την ουσιαστική πολιτική διαχείριση, όπου η ενημέρωση των πολιτών χειραγωγείται ασύστολα και απροκάλυπτα, η στάση του Κάδμου που προτείνει αδίστακτα στον εγγονό και διάδοχο του να πει στους πολίτες ψέματα ωφέλιμα για τη διατήρηση της εξουσίας… δεν μπορεί… κάτι θα σας θυμίζει.

Πιστεύετε πως ο Ευριπίδης καταγγέλλει τη χειραγώγηση ;

Απάντηση : Χωρίς αμφιβολία. Καταδεικνύει τους μηχανισμούς της δημαγωγίας που παρέσυρε την Αθήνα στον όλεθρο. Παράλληλα ψηλαφίζει την ψυχή των ανθρώπων και τις καταπιεσμένες ανάγκες τους, συνειδητές και ασυνείδητες, που μας κάνουν όλους ευάλωτους σε όποιον υπόσχεται να τις ικανοποιήσει. Τίποτα δεν άλλαξε, όπως καταλαβαίνετε. Υπάρχει πάντα κάποιος που εκμεταλλεύεται τα αδύναμα σημεία των άλλων. Ο Ευριπίδης προτείνει, έμμεσα, διαύγεια και εγρήγορση.

Θεωρείτε δηλαδή επικίνδυνο τον Διόνυσο, τον Θεό του θεάτρου;
Απάντηση: Στον χώρο της έμπνευσης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όχι. Στην Τέχνη ακόμα και το παραλήρημα μπορεί να προκαλέσει θαύματα εντυπωσιακά. Η Τέχνη λειτουργεί με υπερβάσεις. Σε μια οργανωμένη όμως πολιτεία οι ανεξέλεγκτες συμπεριφορές, οι παροξυσμοί και ο τυφλός φανατισμός μόνο διάλυση μπορούν να επιφέρουν. Κατά τη γνώμη μου, φυσικά.

Μας έχετε κεντρίσει το ενδιαφέρον.
Απάντηση: Όχι εγώ. Ο Ευριπίδης. Που για καλή μου τύχη τον υποδύθηκα φέτος στους Δελφούς στο έργο του Χριστόφορου Χριστοφή “Ευριπίδης μαινόμενος” σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπας. Αλλά αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά.

Το μόνο που θα θελα να προσθέσω εδώ είναι ένας αποχαιρετισμός στον εκλεκτό συνάδελφο Κώστα Τριανταφυλλόπουλο που έφυγε πρόωρα προχτές. Πραγματική απώλεια για το θέατρο. Είχαμε γυρίσει όλον τον κόσμο με την “Αντιγόνη” του Εθνικού σε διεθνή περιοδεία και σκηνοθεσία της Νικαιτης Κοντουρη. Καλό του ταξίδι!

ΗΧΩ: Ευχαριστούμε και περιμένουμε απόψε με ανυπομονησία να σας απολαύσουμε όλους στον μαγικό χώρο της Δωδώνης

Δ. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: Και εγώ σας ευχαριστώ.