Η διαδρομή…

Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Τώρα που όλοι επιζητούν την επιβολή ή και την καταξίωση δια της φωτογραφίσεως. Ας το καταλάβουμε πως είτε το θέλουμε είτε όχι, μία είναι η πορεία. «Ο γέρος μου και η γριά μου, ο παππούς και η γιαγιά, ο “έτσι” (πεθερός) και η μάνα της». Κάπως έτσι έχουν χρονολογικά προσδιοριζόμενα οι ηλικίες των ημετέρων. Εμείς στην αρχή επιλέγουμε «ο γέρος μου» κι όσο περνούν τα χρόνια, έτσι μας λένε. «Eκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις». Αρχίζεις και τους βλέπεις όλους από πάνω σου και συνεχίζεις (τα χρόνια περνούν) ώσπου να τους βλέπεις από κάτω σου. Στα μικρά χρόνια κοιτάς, στρέφεις το βλέμμα, επικεντρώνεις την προσοχή σου κάπου ή σε κάποιον με σκοπό να δεις, ενώ σαν περάσουν τα «έρημα τα χρόνια» και «αρχίσει ο κατήφορος» κατά τη λαϊκή σοφία τότε βλέπεις τους άλλους, αντιλαμβάνεσαι και σχηματίζεις αντίστοιχες παραστάσεις. «Λεφτά, πλούτη, γυναίκες να δουν τα μάτια σου, όλα πέρασαν από τα χέρια του και τα έκανε κολυμπυθρόξυλα».

Αναπολείς και προσπαθείς να συμβουλεύσεις. Η συμβουλή είναι ψυχοθεραπεία για σένα και αγκούσα για τους άλλους. Ποιος έχει την όρεξή σου. Όλοι σε έναν αγώνα, σε μια μάχη, δολιχοδρομία ( στην αρχαιότητα, αγώνισμα στο δρόμο αντοχής), σε ενέργειες που προκαλούν άσκοπη επιμήκυνση του χρόνου. Ποιος να σε ακούσει και γιατί; Όλοι «γκουσουμανάνε» να προλάβουν το λεωφορείο, να φάνε στα όρθια, στα πεταχτά, να δούνε μια ματιά τους δικούς τους, να χωθούνε μετά στο φεϊσμπούκ και να μοστράρουν τη μούρη τους, «φτου, να μην πάρεις από μάτι. Κούκλα είσαι», να «φιλοσοφήσουν», να διατυπώσουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, να φάνε -αν προλάβουν- και να ξεραθούνε στον ύπνο. Να ξυπνήσουν και να «ξαναπυροβολήσουν» με τα πλήκτρα του υπολογιστή τους.
Το μέλλον φοβάσαι να το κοιτάξεις, γιατί «θέλει ούμπαλα» να έχει κάποιος «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του». Θέλει ίσια ψυχή και ατσαλένια θέληση. Και στόχο. Βαθύ κι αληθινό στόχο. Στόχο και πνοή, ίσιο κορμί και στητή ψυχή. Άκαμπτη! Κι αυτό εξαρτάται από το πώς βιοπορεύτηκες και πώς στοχεύεις στο εξής. Ποιες κρήνες σε ποτίζουν και ποια άνθη μυρωδίζουν τη στράτα σου. Λούλουδα, πούπουλα κοντά σου πάντα είναι, αν τα θέλεις, αν τα εγγίζεις, αν τα προσέχεις και αν τα υπηρετείς. Γιατί θέλει ψυχή να υπηρετείς την αλήθεια πως «χαρές και πλούτη να χαθούν και τα βασίλεια κι όλα, τίποτα δεν είναι αν στητή μένει η ψυχή κι ολόρθη».

Δεν θα σε ακούσει κανείς, αν προσπαθήσεις να συμβουλεύσεις. Θα σε ακούσει αν αληθινά συμμετέχεις. Και να συμμετέχεις καταθέτοντας την πείρα και ακολουθώντας την ομαδική πορεία. Όχι «μάζα» αλλά ενεργά, όχι ουραγός αλλά μπροστάρης, όχι χειροκροτητής αλλά ακόμη και πρωτοπόρος! Όχι απλός συνοδοιπόρος, αλλά αληθινός μαραθωνοδρόμος στη λεωφόρο της ζωής που δεν έχει τελειωμό. «Δεν έχει ο δρόμος τελειωμό, όλο τραβά εμπρός, όλο εμπρός, πάντα εμπρός και πάντα δρόμος». Δεν έχεις να συμβουλεύσεις. Να συμμετάσχεις είσαι υποχρεωμένος. Και ενίοτε να ακολουθείς…

Η αέναη ροή του χρόνου επουλώνει πληγές. Κι αν καταφέρεις και μάθεις τους νέους πως δεν υπάρχει στη ζωή χάσμα, αφού «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη» τότε θα μάθεις και συ, θα δείξεις και στους άλλους πως όλα έχουν το τέλος τους…
Αυτή είναι η διαδρομή. Ματαιοδοξίες, κομπορρημοσύνες και «τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα» πάνε «κατ’ ανέμ’» ή καταπώς θα λέγαμε στο Τζουμέρκο «άπιαστα πουλιά, πέντε τον παρά».
Η φωτογραφία είναι σκέτη αποτύπωση. Όχι δημιουργία… Ουδείς αναντικατάστατος, παρά μόνο στα μνήματα…