Η Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση (Ε.Ι.Ε) και οι δραστηριότητές της

(Με αφορμή την εμφάνιση της οργάνωσης στην Άρτα)
Του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

ΜΕΡΟΣ Γ’
Γ. Οι αδελφοί του Χριστού
ΜΑΤΘΑΙΟΣ 1/Α΄: 18
Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην. Μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν η συνελθείν αυτούς, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου”.
Μετάφραση Β.Ε.«Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής.Η μητέρα του η Μαρία αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ .Προτού όμως συνευρεθούν έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος»
ΣΧΟΛΙΑ.Το ότι βρέθηκε έγκυος πριν «συνέλθουν» σε σεξουαλική πράξη, δεν σημαίνει ότι μετά «συνήλθαν». Βλέπετε πουθενά εκεί κάτι που να λέει ότι μετά «συνήλθαν»; Εδώ το σημείο που τονίζεται, είναι το ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Ιωσήφ, και ότι η Μαρία ήταν παρθένος! Δεν υπονοείται τίποτα περισσότερο. Το ίδιο συμβαίνει και με το παρακάτω εδάφιο που θα δούμε. Εκεί θα δούμε και την απάντηση και για τα δύο.

ΜΑΤΘΑΙΟΣ 1/Α΄: 25
“και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν”.
Μετάφραση Β.Ε. «Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της ωσότου γέννησε το γιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς».
Σχόλια. Και εδώ επίσης, το σημείο που τονίζει ο Ευαγγελιστής είναι ότι ο Χριστός δεν ήταν γιος του Ιωσήφ. Δεν λέει τίποτα για τη σχέση τους μετά. Παρ’ όλα αυτά οι αΠροτεστάντες ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ ότι τα δύο προηγούμενα χωρία, γράφουν κάτι περισσότερο.
Υποθέτουν ότι οι φράσεις: “πριν η εισελθείν αυτούς” και “έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον”, υπονοούν ότι ΜΕΤΑ είχε συζυγικές σχέσεις η Παναγία με τον Ιωσήφ.

Εδώ γίνεται κακή ερμηνεία της λέξεως «εως» και «έως ού».
Στο παρακάτω εδάφιο για παράδειγμα το “έως”, δεν υπονοεί τίποτα. Είναι το τελευταίο εδάφιο του Ματθαίου: Ματθαίος 28/κη΄ 20. Εκεί λέει ο Ιησούς: «…και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος».
Δηλαδή επειδή λέει: «έως», πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο Κύριος μετά τη συντέλεια του αιώνος δεν θα είναι μαζί μας; Είναι ακριβώς η ίδια διατύπωση. Όπως αυτό το «έως» δεν κρύβει κάποιο συμπέρασμα, ούτε τα προηγούμενα κρύβουν. Άλλωστε, θα ρωτήσουμε κάτι κι εμείς: Αν υπήρχε κάποια σαφής δήλωση για κάποια μετέπειτα σεξουαλική σχέση του Ιωσήφ με την Παναγία, δεν θα τη χρησιμοποιούσαν οι Προτεστάντες; Γιατί να καταφεύγουν σε υποθέσεις; Δεν θα χρησιμοποιούσαν σαφή στοιχεία;
Ένα από πολλά όμοια εδάφια, λέει τα εξής: «Ουχ ούτός εστίν ο του τέκτονος υιός, ουχί η μήτηρ αυτού λέγεται Μαρία και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας, και αι αδελφαί αυτού ουχί πάσαι προς ημάς εισι;» (Ματθαίος 13/ιγ΄ 55 – 56, Μάρκος 6/ς΄ 3. Λουκάς 8/η΄ 19). Το εδάφιο αυτό χρησιμοποιούν οι Προτεστάντες, για να πουν ότι η Παναγία είχε άλλα παιδιά.

Η απάντηση όμως εδώ, είναι απλή. Και σήμερα ακόμα, λέμε «αδέλφια» τα ετεροθαλή αδέλφια. Το ότι όλοι νόμιζαν τον Ιησού ως γιο του Ιωσήφ, δεν σημαίνει ότι ο Ιωσήφ ήταν πραγματικός του πατέρας! Το ίδιο συμβαίνει και με τα αδέλφια του. Αν με βάση αυτό το εδάφιο οι Προτεστάντες κατανοούν ότι εδώ μιλάει για πραγματικά του αδέλφια, ας κατανοήσουν και ότι είναι γιος τού Ιωσήφ, και όχι τού Θεού.
Προσέξτε και κάτι άλλο: Στην Αγία Γραφή, «αδέλφια» λέγονται και οι μακρυνότεροι συγγενείς, και όχι μόνο τα παιδιά των ιδίων γονιών. Δέστε ένα παράδειγμα από τον Αβραάμ και το Λωτ. Ο Αβραάμ ήταν θείος του Λωτ, όμως η Αγία Γραφή τους λέει: «αδέλφια». Βρίσκεται στο εδάφιο: Γένεσις 13/ιγ΄ 8. Εκεί λέει ο Αβραάμ στο Λωτ: «…άνθρωποι αδελφοί ημείς εσμέν».
Άλλο παράδειγμα, από πολλά που θα μπορούσαμε να πούμε: «Είπε δε Λάβαν τω Ιακώβ, ότι γαρ αδελφός μου εί, ου δουλεύεις μοι δωρεάν». Δεν ήταν όμως αδελφός του, με τη σημερινή έννοια!

Δέστε ένα άλλο παράδειγμα, στο χωρίο: Λουκάς 2/β΄ 48. Εκεί η ίδια η Παναγία, λέει στον Ιησού για τον Ιωσήφ: «Ιδού ο πατήρ σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν σε». Δηλαδή επειδή η Μαρία ονομάζει τον Ιωσήφ: «πατέρα» του Ιησού, σημαίνει ότι ήταν πράγματι πατέρας του; Ή δεν το γνώριζε εκείνη ότι δεν ήταν πατέρας του; Το ίδιο συμβαίνει και με τα «αδέλφια» του Ιησού. Ήταν παιδιά του Ιωσήφ από άλλο γάμο.
Επίσης, το ότι σε άλλο εδάφιο η Παναγία αναφέρεται ως: «γυναίκα» του Ιωσήφ, δεν σημαίνει ότι την παντρεύτηκε. Αυτό φαίνεται στο Ματθαίος 1/α΄ 18 – 20, όπου ενώ στο 19 και 20 αναφέρεται δύο φορές ως: «γυναίκα» του Ιωσήφ, στο 18 ξεκαθαρίζει ότι ήταν «μνηστή» του. Συνεπώς, ούτε αυτό το επιχείρημα των Προτεσταντών στέκει.

Σε αντίθεση όμως με όλες αυτές τις Προτεσταντικές θεωρίες και παρανοήσεις, η Εκκλησία (όπως διέσωσε την Αγία Γραφή), έχει διασώσει και πολλά άλλα στοιχεία για το τι συνέβη τότε. Ας δούμε λίγα στοιχεία για τις συγγένειες τού Ιωσήφ, ίσα – ίσα για να καταλάβουμε τι συνέβη:
Ιάκωβος πατέρας του Ιωσήφ
Κλωπάς, αδελφός του Ιωσήφ
Ιωσήφ, μνηστήρας της Μαρίας.
Ιάκωβος, Ιωσής, Ιούδας, Σίμων, Εσθήρ, Μάρθα, Σαλώμη, μερικοί απ’ αυτούς, ήταν παιδιά του ηλικιωμένου Ιωσήφ, από προηγούμενο γάμο.

Μάλιστα, κάποιοι απ’ αυτούς, ήταν παιδιά της Μαρίας του Κλωπά, (Ιωάννης 9/θ΄ 25), η οποία ήταν γυναίκα του αδελφού του Ιωσήφ, του Κλωπά. Αυτή η Μαρία, αναφέρεται στην Αγία Γραφή ως: «Μαρία η του Ιακώβου» (Μάρκος 16/ις΄ 1), και «Μαρία η του Ιακώβου του μικρού και Ιωσή μήτηρ»(Μάρκος 15/ιε΄ 40, Ματθαίος 27/κζ΄ 56). Επίσης αναφέρεται «Η αδελφή της μητρός αυτού, Μαρία η του Κλωπά» (Ιωάννης 19/ιθ΄ 25).
Σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο, η Μαρία του Κλωπά είναι «σύνννυμφος» της Θεοτόκου, καθώς είναι γυναίκα του αδελφού του Ιωσήφ. Έτσι, και τα παιδιά της σύμφωνα με τον Εβραϊκό ιδιωματισμό που είδαμε και πριν, θεωρούνται ως «αδελφοί» του Ιησού, όπως κι εκείνη ως «αδελφή της μητρός αυτού».

Υπάρχει μαρτυρία του Ηγισίππου, ότι ο Ιούδας και ο Σίμων (Συμεών δεύτερος επίσκοπος Ιεροσολύμων μετά τον Ιάκωβο τον αδελφόθεο), ήταν παιδιά του Κλωπά, αδελφού του Ιωσήφ και θείου του Ιησού. (Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία βιβλίο Γ΄ κεφ. 32. 1 – 6).

Δ.Απο τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου
Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 3:11
«Αὐτὸς δὲ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστὸς κατευθύναι τὴν ὁδὸν ἡμῶν πρὸς ὑμᾶς»
ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ (Σημ. : Στο εξής Β.Ε) «Ο ίδιος ο Πατέρας μας Θεός και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ας κατευθύνουν τα βήματά μας κοντά σας»’
Ο Ενικός «κατευθύναι» του αρχαίου Ελληνικού κειμένου μεταφράζεται με πληθυντικό !!!
Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί ενικό αριθμό αναφερόμενος στα δύο Πρόσωπα του Θεού Πατρός και του Ιησού Χριστού διότι τα Πρόσωπα αυτά είναι Ομοούσια = Ένας Θεός. Η Βιβλική Εταιρία «διορθώνουν» τον Απόστολο !

Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 4: 16- 17
« ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος
ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ
ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ’ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Β.Ε
«Γιατί, ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχάγγελου και με σάλπιγγα Θεού θα κατεβεί από τον ουρανό και αυτοί που πέθαναν πιστοί στο Χριστό θ’ αναστηθούν πρώτοι. Έπειτα, εμάς που θα είμαστε ακόμα στη ζωή, θα μας αρπάξουν σύννεφα μαζί μ’ εκείνους, για να προϋπαντήσουμε τον Κύριο στον αέρα κατά τον ερχομό του· κι έτσι θα είμαστε για πάντα μαζί με τον Κύριο».

Το επίρρημα «πρῶτον» που σημαίνει «πρώτα» μεταφράζεται με το επίθετο «πρώτοι» ! Το ιερό κείμενο λέγει ότι οι Χριστανοί θα αναστηθούν ΠΡΩΤΑ και ΕΠΕΙΤΑ θα αρπαγούν στον ουρανό. Όχι ότι οι Χριστιανοί θα αναστηθούν ΠΡΩΤΟΙ… και κάποιοι άλλοι προφανώς θα αναστηθούν αργότερα όπως λένε διάφορες αιρέσεις που υποστηρίζουν την τμηματική ανάσταση των νεκρών ! Το «πρῶτον» που αφορά την ανάσταση των Χριστιανών λέγεται σε σχέση με το «ἔπειτα» το οποίο αφορά την Αρπαγή. Πρώτα θα αναστηθούν οι Χριστιανοί και μετά θα αρπαγούν. Όχι ότι οι Χριστιανοί θα αναστηθούν Πρώτοι…. Και άρα κάποιοι άλλοι θα ακολουθήσουν αργότερα ! Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο επίρρημα ΠΡΩΤΟΝ και στο επίθετο ΠΡΩΤΟΙ.

Ο Απ. Παύλος χρησιμοποίησε επίρρημα και οι μεταφραστές χρησιμοποιούν επίθετο ! Το «πρῶτον» σημαίνει ΠΡΩΤΑ και όχι ΠΡΩΤΟΙ.
Επίσης ο Απόστολος χρησιμοποιεί την λέξη «ἅμα» που σημαίνει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Οι μεταφραστές αποφεύγουν να μεταφράσουν την λέξη αυτή. Οι Χριστιανοί που θα ζουν στην Δευτέρα Παρουσία θα αρπαγούν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ μαζί με τους αναστηθέντες Χριστιανούς- «ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα»- δεν λέγει το κείμενο ότι οι ζωντανοί θα αρπαγούν κάποια στιγμή «σὺν αὐτοῖς» = τους αναστηθέντες, αλλά «ἅμα σὺν αὐτοῖς» = Ταυτόχρονα μαζί με αυτούς. Αυτό έχει σημασία διότι οι διδάσκοντες διάφορες τμηματικές αναστάσεις και τμηματικές αρπαγές διαψεύδονται από την λέξη ΑΜΑ= Ταυτόχρονα !
ΕΒΡΑΙΟΥΣ 11:21 « Πίστει ᾿Ιακὼβ ἀποθνήσκων ἕκαστον τῶν υἱῶν ᾿Ιωσὴφ εὐλόγησε, καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ράβδου αὐτοῦ»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Β.Ε
«Με την πίστη ο Ιακώβ, όταν πέθαινε, ευλόγησε και τους δυο γιους του Ιωσήφ και προσκύνησε το Θεό ακουμπώντας στην άκρη του ραβδιού του».
Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι ο Ιακώβ «προσεκύνησεν ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ράβδου» = προσκύνησε πάνω στο άκρο της ράβδου, δηλαδή προσκύνησε, τιμητικά ασφαλώς, την ράβδο. Οι μεταφραστές όμως προσθέτουν ανύπαρκτες στο αρχαίο κείμενο λέξεις για να μας πείσουν ότι ο Ιακώβ δεν προσκύνησε την ράβδο αλλά τον Θεό στηριζόμενος στην ράβδο !!! Η τιμητική προσκύνηση αντικειμένων ενοχλεί πολλούς μη Ορθοδόξους.

Επίλογος
Η πίστη στο Ευαγγέλιον της Σωτηρίας δεν είναι πίστη σε κάποιο βιβλίο, αλλά η ζώσα αλήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την οποίαν κατέλειπεν στους Αγίους Αποστόλους «τη νυκτί η παρεδίδοτο» ως Ευχαριστιακό Δείπνο και όχι ως βιβλίο η ιδεολογικό σύστημα: « Εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, ο και παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί η παρεδίδοτο έλαβεν άρτον και ευχαριστήσας έκλασε και είπε• λάβετε, φάγετε• τούτό μου εστι το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον• τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων• τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εστίν εν τω εμώ αίματι• τούτο ποιείτε, οσάκις αν πίνητε, εις την εμήν ανάμνησιν. Οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ου αν έλθη.» (Α΄Κορ. 11, 23-26)

Η αλήθεια αυτή βιώνεται στην Εκκλησία ως συμμετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, ως βρώσις και πόσις και όχι ως θεωρία. Γίνεται δηλαδή μεθεκτή από τους πιστούς με όρους ζωής και δεν είναι θεωρητική σύλληψη.
Η εμπειρία αυτή της αληθείας είναι μια πραγματικότητα που διά των Αποστόλων κληροδοτείται στην Εκκλησία και πραγματώνεται στο Εκκλησιαστικό Σώμα του Χριστού εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Καρπός αυτής της δισχιλιετούς Αγιοπνευματικής Παραδόσεως και εμπειρίας είναι η Ιερή Παράδοση των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων, Πατέρων, Ομολογητών και Μαρτύρων της Εκκλησίας μας.

Το Άγιο Πνεύμα που επέμφθη στους μαθητές του Κυρίου και τους κατέστησε Αποστόλους παραμένει εν τη Εκκλησία και δίδει απλόχερα τα χαρίσματά του εν Αυτή, καθιστώντας «πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α΄ Κορ. 12, 28). Αυτή είναι η Ιερή Παρακαταθήκη της Εκλησίας μας και μέσα σ’ αυτήν ερμηνεύεται αυθεντικά η Αγία Γραφή. Το Ευαγγέλιο είναι βιβλίο της Εκκλησίας, γράφτηκε από αυτήν με την επιστασία του Αγίου Πνεύματος και μέσα σε αυτήν ερμηνεύεται.

Οι προτεσταντικές και ιδιαίτερα οι νεοπροτεσταντικές οργανώσεις μπορεί να λένε ωραία λόγια, αλλά τι αντιπροσωπεύουν αυτά; Είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας, το οποίο δεν παρέλαβαν ως ζώσα Παράδοση της Εκκλησίας, αλλά κάνοντας ένα φοβερό άλμα από το σήμερα στην εποχή των Αποστόλων, δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Τον δε λόγο τους δεν αντλούν από τη ζωή της Εκκλησίας, αλλά από το βιβλίο. Μάλιστα, ο,τι αντλούν από τη Γραφή δεν είναι το πλήρωμα της αληθείας, ολοκληρωμένη η διδασκαλία, αλλά μόνο ένα μέρος της. Γι’ αυτό ονομάζονται και αιρετικοί∙ γιατί από το πλήρωμα της αληθείας, που έχει αφήσει τους αγλαούς καρπούς του πάνω στη δισχιλιετή παράδοση διαλέγουν (αιρούσιν) μόνο ένα μέρος, ένα κομμάτι, όποιο νομίζουν αυτοί ότι είναι καλό. Κανείς δεν τους έχρισε κήρυκες και διδασκάλους∙ μόνοι τους καπηλεύονται αυτή την ιδιότητα.
«Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις» (Β΄ Θεσσ. 2,15) κατά τον Θείο Παύλο.

Προσέξατε, «μη τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον» (Β΄ Θεσσ. 2,3). «Επιμένετε τη πίστει τεθεμελιωμένοι και εδραίοι και μη μετακινούμενοι από της ελπίδος του ευαγγελίου ου ηκούσατε, του κηρυχθέντος εν πάση τη κτίσει τη υπό τον ουρανόν (Κολ. 1, 21-23). «Ως ούν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον, εν αυτώ περιπατείτε, ερριζωμένοι και εποικοδομούμενοι εν αυτώ και βεβαιούμενοι εν τη πίστει καθώς εδιδάχθητε, περισσεύοντες εν αυτή εν ευχαριστία. Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών διά της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν» (Κολ. 2, 6-8).
Η Ορθόδοξη πίστη και Λατρεία δεν είναι κατασκεύασμα του εικοστού πρώτου αιώνα∙ δεν είναι ιδεολογικό κατασκεύασμα∙ είναι η ίδια η Αποστολική Παρακαταθήκη που ο Απόστολος των Εθνών Παύλος μας καλεί να κρατήσουμε αλώβητη: «αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ’ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 7 – 8)