Η ζαβολιάρα χελώνα

Γράφει για το βιβλίο του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη η Ελένη Σαραντίτη

Χρόνια – αρκετά είναι η αλήθεια- γνωρίζω την αφοσίωση του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη στο βιβλίο. Και πολύν καιρό τώρα με έχει εκπλήξει με την προσφορά του σε αυτό.
Αν μιλήσω δε για τα θέματα με τα οποία καταγίνεται θα υπογραμμίσω ότι ορισμένα από αυτά ανοίγουν παράθυρα στην γνώση και οδηγούν τον αναγνώστη σε τόπους που δεν είχε φανταστεί ή χαρεί.
Ερευνά ασταμάτητα, με πίστη, με σεβασμό στο θέμα που του έγνεψε και τον είλκυσε, ώστε συχνά απορώ εάν η τόση προσήλωσή του οφείλεται στον προσωπικό του ζήλο, ή το ολόψυχο ενδιαφέρον του πηγάζει από την αξιέπαινη επιθυμία του να φέρει στο φως, χάριν του αναγνωστικού κοινού, στοιχεία για ανθρώπους ή τόπους που συχνά, πολλοί προσπερνούν ή αγνοούν την ανεκτίμητη αξία τους.

Εδώ ας ομολογήσω πως διαβάζοντας τα έργα του «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το Κόμμα των Φιλελευθέρων στην Ήπειρο», «Οι σημειώσεις του Φαροφύλακα», «Ο φάρος της Κόπραινας», «Νταχάου, προφορικές και επιστολικές μαρτυρίες» , σκέφθηκα πως πρόκειται για βιβλία που πλαταίνουν δρόμους, ανοίγουν παράθυρα· και ας μην αναφερθώ στο εκπληκτικό έργο ζωής που άξιζε να αγαπηθεί τόσο και τόσο να συζητηθεί, το εξαιρετικό «Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή» – τώρα και σε graphic novel.
Επιθυμώ, πάντοτε επιθυμούσα – και είναι χρέος καθενός που αγαπά και σέβεται τα βιβλία- να μιλά όπου μπορεί και σε όποιον μπορεί για τα προσόντα τους, να τα παρουσιάζει με στοργή και παρρησία, να τα καθιστά γνωστά, ώστε να κερδίζουν οι κοινωνίες μελλοντικούς αναγνώστες, πολίτες με γνώση, κρίση και ευαισθησία.
Ότι δεν είναι δυνατό να μιλήσω σε ένα σημείωμα για όλα όσα μας έχει προσφέρει ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης με τις άοκνες έρευνές του, τις γνωστές συνεντεύξεις του, τις αποκαλύψεις του για γεγονότα και πρόσωπα που ευεργέτησαν τον τόπο μας, ή πράξεις ξένων δυναστών ανοίκειες και απάνθρωπες, είναι ευνόητο. Εξάλλου πολλοί έχουν αναφερθεί –και αναφέρονται- στο έργο του, τόσο αυτό του εκπαιδευτικού, του ερευνητή, του δοκιμιογράφου, του ποιητή, του διηγηματογράφου, του βιογράφου και μυθιστοριογράφου…

Προς το παρόν έχω εμπρός μου ένα τρυφερό, παιδικό, ολιγοσέλιδο βιβλίο, με πολύχρωμη, χαρούμενη εικονογράφηση, και με νοήματα απλά και απολύτως κατανοητά αλλά και ελκυστικά στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας.
Εδώ, στον γαλήνιο κόλπο, το γαλάζιο κυριαρχεί παντού: Η θάλασσα! Και το φως του ήλιου. Και τα δίχτυα που μοσκοβολούν φρέσκια μπουκαδούρα. Και πολλές θαλασσινές υπάρξεις που ταξιδεύουν ασταμάτητα στο θαλασσί που αντανακλά τον ουρανό.
Εδώ, λοιπόν, που απαγκιάζει, οι χελώνες καρέτα-καρέτα εξερευνούν τα νερά, θαυμάζουν τα θαλασσινά λουλούδια, ανταλλάσσουν χαιρετισμούς και κουβεντούλες με γνωστούς και αγνώστους κατοίκους της γαλανής τους πατρίδας…
Όλα είναι μια χαρά, και οι βόλτες, και οι κουβεντούλες, μόνο μια μανούλα καρέτα-καρέτα δείχνει λιγάκι ανήσυχη: Η μικρή κορούλα της είναι πολύ ζωηρή, πολύ περίεργη και συνεχώς απομακρύνεται από το πλάι της, πράγμα που δεν επιτρέπεται καθώς τα νερά τα οποία επισκέπτεται είναι άγνωστα και μπορεί να ταλαιπωρηθεί το μικράκι.
Η μικρούλα, όμως, δεν την ακούει, η περιέργειά της είναι πιο δυνατή από τις μητρικές συμβουλές και η βιασύνη της να τα μάθει όλα όσα υπάρχουν γύρω της μα και μακριά της, να εξοικειωθεί με τον άγνωστο κόσμο του νερού, αρκετά νωρίς, συνεχώς την παρασύρουν όλο και μακρύτερα· και ας φωνάζει η μαμά…
Ήδη η σκέψη της ταξίδευε στις ανοιχτές θάλασσες, στα καμαρωτά πλοία, αχ, της άρεσε ο κόσμος γι’ αυτό πλησίασε τη γιαγιά και της ζήτησε πληροφορίες γύρω από τους ονειρικούς τόπους.

Και η γιαγιά, ώριμη και πολύπειρη χελώνα, «…μικρή, πήγαινα πάντα με τους δικούς μου· μα αφού αισθάνθηκα δυνατή και μεγάλη, έφυγα για το ταξίδι της γνωριμίας με τον κόσμο και αφού είδα και γνώρισα, επέστρεψα εκεί που ήταν η οικογένειά μου, που με προφύλαγε από τους κινδύνους. Δεν είναι όλα τα νερά ασφαλή, αγάπη μου, γι’ αυτό, προς το παρόν μην απομακρύνεσαι από την οικογένειά σου…»
Εντούτοις η μικρούλα δεν ικανοποιήθηκε, σκέφθηκε ότι οι μεγάλοι όλο συμβουλές δίνουν. Το ταξίδι την καλούσε, και έτσι, ακολούθησε το ρεύμα και έφυγε. Χάρηκε χαιρετώντας τα φιλικά ψάρια, συνεχώς γελούσε και πήγαινε… Βουνά, όρμοι, καϊκια, βάρκες, καράβια, χαρές, έως ότου, ανυποψίαστη, παγιδεύτηκε μες σ’ ένα πελώριο δίχτυ. Αγωνία. Και μετανιωμός.

Ευτυχώς δυο ψαράδες την είδαν, τη συμπόνεσαν, την έβγαλαν από τα δίχτυα, την έσωσαν. Κούνησε τα χέρια της για να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ και με απερίγραπτη ανακούφιση άρχισε να κολυμπά προς τα γνωστά μέρη. Στη θαλασσινή γειτονίτσα της. Όσο προχωρούσε ένιωθε περήφανη για την τόλμη της· μα όταν είδε τη μαμά, «Μανούλα, εδώ είμαι!» φώναξε, ενώ μέσα της μετάνιωνε που είχε φανεί απερίσκεπτη και είχε εκτεθεί σε κινδύνους!…
Μια περιπέτεια στο άγνωστο που, ευτυχώς, είχε καλό τέλος…
Ενδιαφέρον και με μια ιδιαίτερη σημασία, εφόσον αυτά συμβαίνουν σε όλα τα πλάσματα. Είναι γραμμένο προσεκτικά, με ωραία αισθήματα αγάπης, έχει ευχάριστες θαλασσινές εικόνες, απαλά και φωτεινά χρώματα, στιγμιότυπα από την ζωή στο βυθό. Στο τέλος της ιστοριούλας υπάρχουν Δραστηριότητες, έξυπνες και ευρηματικές για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας.-

Κείμενο: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
Εικονογράφηση: Ελένη Μαραθού
Εκδόσεις 24 γράμματα