Γράφει ο Νίκος Δαφόπουλος
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Πάντα αναζητούσα χειροπιαστές αποδείξεις στην έρευνά μου για το πού πηγαίνει ο άνθρωπος μετά που φεύγει από το υλικό του σώμα (προτιμώ την ορολογία φεύγω από τη ζωή, από το πεθαίνω ,γιατί η συνειδητότητα =(σύνολο εμπειριών, που παίρνουμε μαζί μας), η ψυχή ως ενέργεια δεν χάνεται. σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής. Στην ουσία θάνατος δεν υφίσταται. Απλά αλλάζουμε χώρο διαμονής και εξακολουθούμε την εξέλιξή μας … Βρήκα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και μερικά από αυτά θα σας τα παρουσιάζω στα άρθρα που ακολουθούν με την ελπίδα πως μπορεί να σας βοηθήσουν στο ταξίδι μετάβασης προς την άλλη πλευρά.
Γεγονοτα:
Ηταν νύχτα της 14ης Απριλίου προς το πρωί της 15ης Απριλίου 1912 στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. Τέσσερεις ημέρες μετά την έναρξη του παρθενικού ταξιδιού του, από το Σαουθάμπτον με προορισμό τη Νέα Υόρκη, το αβύθιστο Υπερωκεάνιο Τιτανικός βυθιζόταν στα παγωμένα νερά του Βόρειου Ατλαντικού. Σώθηκαν μόνο700 επιβιβαζόμενοι σε σωσίβιες λέμβους. Ανάμεσα στους 1500 επιβάτες που πνίγηκαν ήταν και ένας αξιόλογος ηλικιωμένος βρετανός πιστός χριστιανός. Ο κος Γουιλλιαμ Στεντ.,πτυχιούχος της Οξφόρδης, ένας πνευματικός άνθρωπος. Η κόρη του αξιοσέβαστου αυτού ανθρώπου ,Εστελ Γ. Στεντ ηθοποιός,είχε ιδρύσει μια σαιξπηρική εταιρεία και βρισκόταν σε περιοδία στην επαρχία.
Ένα μέλος της θεατρικής αυτής εταιρείας ο Πάρντο Γούντμαν, εκείνη την Κυριακή, την ώρα που έπιναν το τσάϊ τους, πρόέβλεψε την κατασροφή χωρίς να ονομάσει το πλοίο, απλά αναφέρθηκε πολύ έντονα σε καταστροφή στη θάλασσα και το θάνατο ενός ηλικωμένου, του πατέρα της. Αναφέρω το όνομα και την πρόβλεψη του χαρισματικού Πάρντο Γούντμαν, γιατί μέσω αυτού του διάμεσου που είχε την ικανότητα της αυτόματης γραφής, επικοινώνησε ο πατέρας με την κόρη στέλνοντας την φωτογραφία του και ένα κείμενο 50 σελίδων περιγράφοντας ό,τι έγινε, που πήγε μετα τον πνιγμό του, πως ζούσε, ποιούς είδε και πως είναι εκεί που πήγε, γιατί θέλησε, ζήτησε και του δόθηκε βοήθεια από τις υπηρεσίες του πνευματικού κόσμου να στείλει το γραπτό μήνυμα στην κόρη του, λέγοντάς της πώς πρέπει να ζει στη Γη για να έχει γρήγορη εξέλιξη όταν μεταβεί, στους πνευματικούς κόσμους!!! Η περιγραφή εκπλήσσει και προβληματίζει. Δεν άλλαξα καθόλου το κείμενο. Τυχόν παρεμβάσεις μου εκφέρονται μέσα σε παρένθεση.
1. Η Άφιξη
«Το τέλος ήρθε και όλα τελείωσαν. Ήταν σαν να περίμενες το πλοίο της γραμμής. Περιμέναμε μέχρι να επιβιβαστούν όλοι! Εννοώ περιμέναμε μέχρι να ολοκληρωθεί η καταστροφή… Πέρασαν μόνο λίγα λεπτά της ώρας, και εκατοντάδες σώματα επέπλεαν στο νερό – νεκρά – εκατοντάδες ψυχές πετούσαν στον αέρα, ζωντανές, μερικές ήταν πολύ ζωντανές. Πολλοί συνειδητοποιώντας ότι είχε έρθει ο θάνατός τους, ήταν απασχολημένοι με την αδυναμία τους να διασώσουν τα πολύτιμα αντικείμενά τους. Αγωνιζόντουσαν να σώσουν αυτά που εκτιμούσαν στη γη τόσο πολύ!(δεν είχαν την επίγνωση ότι βρισκόταν εκτός του υλικού σώματος τους!)
Η σκηνή στο πλοίο την στιγμή της σύγκρουσης δεν ήταν ευχάριστη, αλλά δεν ήταν τίποτα μπροστά στις καημένες τις ψυχές που αποσπάσθηκαν βίαια και απρόσμενα από τα σώματά τους, όλες απρόθυμα…Έτσι περιμέναμε – περιμέναμε μέχρι να μαζευτούν όλοι, να ετοιμαστούν τα πάντα, και έπειτα μετακινήσαμε το σκηνικό μας σε μια άλλη χώρα. (Γιατί μόνο 150 ψυχές από τους 1500 πνιγμένους πήγαν στην Κυανή Νήσο σύμφωνα με τα λεγόμενα του κυρίου ΣΤΕΝΤ; Ίσως γιατί είχαν το ίδιο πνευματικό επίπεδο, «πολλαί μοναί εις τον οίκον του πατρός μου» είπε ο Χριστός, προφανώς εννοώντας πως ο χώρος στον οποίο πηγαίνουν οι ψυχές είναι ανάλογος της πνευματικής εξέλιξης τους στη Γη) .
Και συνεχίζει ο κ.Γουίλλιαμ Στεντ:
Ήταν περίεργο εκείνο το ταξίδι …Ήταν σαν να υψωθήκαμε κάθετα στον αέρα με τρομαχτική ταχύτητα. Μετακινηθήκαμε σαν σύνολο, σαν να βρισκόμαστε σε μια τεράστια πλατφόρμα, και εκτοξευτήκαμε στον αέρα με γιγαντιαία δύναμη και ταχύτητα, και παρόλα αυτά, δεν υπήρχε συναίσθημα ανασφάλειας…Ήμασταν πολύ σταθεροί. Δεν μπορώ να σας πω πόσο κράτησε το ταξίδι μας, ούτε πόσο μακριά από τη γη βρισκόμασταν όταν φτάσαμε, αλλά ήταν μια θεσπέσια όμορφη άφιξη. Ήταν σαν να πηγαίναμε από τη δική σας χειμωνιάτικη σκοτεινιά στην λάμψη ενός Ινδικού ουρανού. ..Παντού υπήρχε λάμψη και ομορφιά. Είδαμε αυτή τη χώρα από μακριά όταν πλησιάζαμε, και εκείνοι από εμάς που μπορούσαν να καταλάβουν συνειδητοποιήσαμε ότι μας είχαν πάει στον τόπο ο οποίος είναι ο προορισμός των ανθρώπων που ξεψυχούν ξαφνικά – εξαιτίας της γενικής ομορφιάς του. Βοηθά τους νεόφερτους οι οποίοι είναι νευρικά ράκη να ευθυγραμμιστούν και να επανακτήσουν την νοητική τους ισορροπία πολύ γρήγορα.
Φτάσαμε αισθανόμενοι, κατά κάποιο τρόπο περήφανοι για τον εαυτό μας. Παντού υπήρχε φως και λάμψη. Τα πάντα τόσο φυσικά και τόσο υλικά όσο στον κόσμο που μόλις είχαμε αφήσει. Η άφιξή μας χαιρετήθηκε με καλωσορίσματα από πολλούς παλιούς φίλους και συγγενείς οι οποίοι μας ήταν αγαπητοί στην γήινη ζωή μας. Και φτάνοντας, εμείς οι άνθρωποι που είχαμε έρθει από εκείνο το μοιραίο πλοίο αποχωριστήκαμε. Ήμασταν ελεύθεροι παράγοντες ξανά, παρόλο που καθένας από μας είχε παρέα κάποιο προσωπικό φίλο που βρισκόταν ήδη εκεί για κάμποσο καιρό.
η κατάπληξή μου ήταν σχεδόν ίδια όταν έφτασα σε αυτή την χώρα και ανακάλυψα ότι η γνώση που είχα αποκτήσει στην γη γι αυτό το θέμα ήταν πολύ σωστή σε όλα σχεδόν τα κύρια σημεία. Ένοιωσα μεγάλη ικανοποίηση με αυτή την απόδειξη. Ένοιωσα συγχρόνως κατάπληκτος και ενθουσιασμένος που βρήκα τόσο πολύ αλήθεια σε όλα όσα είχα μάθει: διότι παρόλο που πίστευα ανεπιφύλακτα, είχα κάποιες σοβαρές αμφιβολίες πάνω σε κάποιες λεπτομέρειες. Γι αυτό το λόγο η γενική μου ικανοποίηση όταν αναγνώρισα πράγματα και χαρακτηριστικά τα οποία, αν και είχα παραδεχτεί όταν ήμουν στην γη, δεν είχα προβλέψει ότι θα τα έβρισκα έτσι όπως τα βρήκα τώρα.
Ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν βρήκα κάποιους φίλους μαζί μου, ανθρώπους που γνώριζα ότι είχαν αποβιώσει πριν από χρόνια. Αυτή ήταν η πρώτη αφορμή για να συνειδητοποιήσω την αλλαγή που είχε συμβεί. Η επίγνωση ήρθε ξαφνικά και τρόμαξα λιγάκι. Τότε πρακτικά βρέθηκα να ψάχνω για μένα. Μόνο μια στιγμή αγωνίας, στιγμιαία μόνο, και έπειτα η πλήρης και θεσπέσια συνειδητοποίηση ότι όλα όσα είχα μάθει ήταν αλήθεια. Ω, πόσο ήθελα ένα τηλέφωνο εκείνη την στιγμή! Ένοιωθα ότι μπορούσα να δώσω τίτλους στις εφημερίδες για εκείνο το βράδυ. Αυτή ήταν η πρώτη μου συνειδητοποίηση¨ μετά ήρθε η αίσθηση της ανικανότητας – μια αντίδραση- μια σκέψη για όλους τους δικούς μου στο σπίτι- δεν ήξεραν ακόμα. Τι θα σκεφτόντουσαν για μένα; Εδώ ήμουν και το τηλέφωνό μου ήταν εκτός λειτουργίας προς το παρόν. Ήμουν ακόμα τόσο κοντά στην γη που μπορούσα να δω τα πάντα όσα συνέβαιναν εκεί. Από το σημείο που βρισκόμουν μπορούσα να δω το ναυαγισμένο πλοίο, τους ανθρώπους, όλη την σκηνή¨ και αυτό φαίνεται με τράβηξε σε δράση- μπορούσα να βοηθήσω!…και έτσι σε μερικά δευτερόλεπτα- παρόλο που τώρα κάνω πολύ ώρα να σας τα διηγηθώ, στην πραγματικότητα ήταν μόνο μερικά δευτερόλεπτα- βρέθηκα από την κατάσταση που ήμουν εντελώς αβοήθητος στην άλλη της δράσης¨ ΧΡΗΣΙΜΟΣ όχι αβοήθητος- και νομίζω πως πραγματικά ήμουν χρήσιμος.
Γουίλιαμ Στερν, από το υπερπέραν, την Κυανή Νήσο.
Συνεχίζεται