Η μιζέρια της ελληνικής ζωής
Να θυμηθούμε ότι εδώ και δέκα χρόνια η δημόσια ζωή μας στρέφεται αποκλειστικά γύρω από λογαριασμούς για την οικονομία της;
Να σκεφτούμε ότι επί δέκα χρόνια οι «επίλεκτοι» αυτής της χώρα, μελέτησαν ανέλυσαν, πρότειναν λύσεις, προφήτευσαν διεξόδους από τα αδιέξοδα; Αυτοί δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν και την «βοήθεια» άλλων επίλεκτων διεθνούς επιπέδου. ΔΝ Ταμείο, Ευρωπαϊκή ΄Ενωσης, Γιούρογκρουπ, έβαλαν κάτω αλγόριθμους, βρήκαν τρόπους να συμβιβάσουν αντικρουόμενα συμφέροντα, προέβλεψαν της αντιξοότητες.
Υπολογίστε πόσες κυβερνήσεις άλλαξαν, μέσα σε αυτά τα χρόνια, πόσοι πρωθυπουργοί ανεβοκατέβαιναν και πόσες ώρες από τη ζωή σας χάσατε για να μάθετε τι σκέφτεται ο κάθε «επίλεκτος υπουργός» όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Υπολογίστε επίσης πόσες ώρες της ζωής σας αφιερώσατε για να κάνετε λογαριασμούς μπας και βγεί ο άτιμος μήνας που επιμένει να έχει τέσσερις εβδομάδες.
Και αφού τα σκεφτήκατε όλα αυτά, και υπολογίσετε κι άλλα τόσα, αναρωτηθείτε πως είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι που ξόδεψαν τόσες ώρες και κατανάλωσαν φαιά ουσία για μια ολόκληρη δεκαετία, να καταφέρουν ένα τόσο θλιβερό αποτέλεσμα, .
Χωρίς να παραγνωρίζω τον παράγοντα της ανεπάρκειας, της χονδροειδούς αυτοπεποίθησης και του ηλίθιου ναρκισσισμού των ειδικών δεν μπορώ να μην σκεφτώ την φτώχεια της ελληνικής ζωής. Φτώχεια θεματική, μια κοινωνία χωρίς θέμα.
Τι άλλο μας απασχόλησε όλα αυτά τα χρόνια από αυτά που κρατούν τις κοινωνίες ζωντανές; Το σχολείο το αφήσαμε στη μοίρα του το πανεπιστήμιο μας απασχολεί μόνο όταν δίνει άσυλο στην αλητεία, τα παιδιά μεταναστεύουν δεν ζητούν μόνο καλύτερους μισθούς.
Ζητούν να ξεφύγουν από την φτώχεια της ζωής, από τον πολιτισμό των ελάχιστων απαιτήσεων που έχει επιβάλει την τυραννία στη χώρα.
Πολιτισμός ελάχιστων απαιτήσεων που τον έχουν κάνει δικό τους ακόμη και όσοι επαίρονται ότι παράγουν πολιτισμό.
Τελευταία φορά που πήγα στην Αθήνα, είδα μια πόλη να είναι «έρημος», ένας φυλετικός «αχταρμάς» που κρατάει τα προσχήματα ανοίγοντας σουβλατζίδικα και μπαράκια.
Ούτε το Μέγαρο Μουσικής δεν άντεξε να συντηρήσει.
Ας μη γελιόμαστε. Μας κούρασε η φτώχεια μας. Οι εκλογές, που έρχονται θα φέρουν, απ’ ότι φαίνεται, νέα κατάσταση.
Όμως αυτή τη φτώχεια, θα έχει τη δύναμη να την καταπολεμήσει; Αν η ελληνική ζωή δεν βρει τον «συγγραφέα» της θα συνεχίσει να σέρνεται ο κάπου ανάμεσα στην αδράνεια και στην ανία της.
Κι αυτή την φτώχεια, κανένας οικονομολόγος δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει
Άρτα 25/6/2019