Σε συνθήκες πολιτισμικής ξηρασίας , όπως αυτές που επικρατούν τα τελευταία χρόνια, ελάχιστα έργα γνωστών λογοτεχνών έχουν αναδυθεί με αξιώσεις τέτοιες που να επιτρέπουν την ευρεία επικοινωνία και την καταξίωση. Μια από αυτές στο χώρο του βιβλίου αποτελεί το κλασσικό πλέον μυθιστόρημα «Η μοναξιά είναι από χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη.
Τα δεκαοχτώ γράμματα αυτού του βιβλίου βρέθηκαν ανεπίδοτα δεκαεννέα μήνες αφότου γράφτηκε το τελευταίο.
Ο άντρας που τα έγραψε προς μια γυναίκα ,είχε εξαφανισθεί.
Ο άντρας αυτός είχε αυτοεξοριστεί σε ένα μακρινό νησί μετά από έναν δύσκολο ερωτικό χωρισμό. Θα παλέψει ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος που συνιστούν τον έρωτα, μήπως λυτρωθεί από τον πόνο και τη σύγχυση.
Θα της λέει στο πρώτο του γράμμα: « Έφυγα απ΄ την Αθήνα για ν΄ αποφύγω το σώμα σου .Το σώμα σου, που όταν άρχισα να σε γνωρίζω υπολόγιζα για λύτρωση, γινόταν αργά αργά η έσχατη αιχμαλωσία. Το σώμα σου άπλωνε παντού σαν άρρωστος βάλτος με αναθυμιάσεις που ζαλίζουν, που ναρκώνουν, που αποτελειώνουν…
Ακόμα και η στεριά μου θυμίζει το σώμα σου.
Μπήκα στο καράβι , πέρασα θάλασσα έτσι που λένε πως λύνονται και τα μάγια κι ήρθα σε τούτο το βορινό κρύο νησί, το γεμάτο πέτρες κι ανέμους ,να γιατροπορευτώ με άλλοθι στις αντοχές μου πως πρέπει πια ν΄ απομονωθώ και να γράψω αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα.
Το σώμα σου που υπολόγιζα για σωτηρία με καταδυναστεύει…Δεν γράφω ακόμα το αστυνομικό μυθιστόρημα.
Κάθομαι και γράφω πάλι σ΄ εσένα.Από φιληδονία σου γράφω. Οι αισθήσεις μου είναι πανίσχυρες και απέραντες. Γλιστρούν παντού σ΄ όλες τις γωνίες μας σαν οικουμενικός νόμος, διαβρώνουν και το απειροελάχιστο. Σου γράφω λοιπόν από φιληδονία, από λαγνεία.
Όχι για να σου ανακοινώσω τα νέα μου όσο για να πιάσω χαρτί που θα πιάσεις , για να συρθεί η ματιά μου στις ίδιες γραμμές που θα συρθεί η δικιά σου. Το χαρτί είναι το σώμα σου, η μοναδική σου προέκταση που φτάνει σ΄ εμένα , κι εγώ για να σμίξω μαζί σου γίνομαι χάρτινος. Γι ΄αυτό πιο πάνω σου λέω πως έγινα χάρτινος .
Σου γράφω γιατί σε ποθώ όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο…»
Και σε ένα άλλο τελευταίο γράμμα λέει: «Σ΄ αγαπώ τόσο που δε σε θέλω. Γιατί δε θες παρά ό,τι σου λείπει κι εσύ πια δε μου λείπεις , αφού της αγάπης τον τόπο δε χωρά η απόσταση. Σ΄ αγαπώ κι αγαπώντας σε σε περιέχω , σε έχω αφού είμαι , είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι.
Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ΄ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.
Εσύ, καλή μου, μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ΄ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωισμός, να σ΄ απαιτεί, να σε διεκδικεί .Η παρενέργεια του εγωιστικού έρωτα είναι μία : γενική δηλητηρίαση με δηλητήριο που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος για τι το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει. Στην αναμέτρηση ανάμεσα σ΄ εσένα και σ΄ εμένα αναμετρήθηκε ο εγωισμός με το σύμπαν…
Σ΄ αγαπώ πια τόσο που δε σ΄ έχω ανάγκη .
Σ΄ αγαπώ τόσο που σ΄ απαλλάσσω από μένα .
Σ΄ αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!
Ο φόβος σου είναι πανίσχυρος.
Με φόβο γεννηθήκαμε , με φόβο ανατραφήκαμε , σχεδόν τίποτα δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ΄ αγαπώ άφοβα , ελεύθερα.
Αγαπώντας σε να υπάρχω , τι να τα κάνω τα ίχνη…
Να σ΄ αγαπώ άφοβα ελεύθερα ! Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας ;»
Η Μάρω Βαμβουνάκη η αγαπημένη συγγραφέας 1.000.000 αναγνωστών, υπογράφει ένα έργο που αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας, μια και ψηλαφεί μια κατάσταση που οι περισσότεροι έχουμε βιώσει, την ερωτική απογοήτευση.Πρόκειται για Αριστούργημα. Διαβάστε το.
Η ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από δέκα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα έργα της: Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΙΜΑ, ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ, ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2012), ΣΙΩΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΣΑΙ, Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΖΗΛΙΑΣ, η συλλογή διηγημάτων ΑΥΤΗ Η ΣΚΑΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ, σε κοινό τόμο ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ, ΝΤΟΥΛΙΑ και Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, το βιβλίο της για παιδιά ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ, καθώς και τα μυθιστορήματά της Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΩΝΟΣ (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2011), ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΞΑΝΑ, Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ και ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΓΓΟΝΗΣ ΜΟΥ.
Εκδόσεις Ψυχογιός 2018 σελ. 166
(Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος) (Δεύτερη έκδοση – 64η χιλιάδα )