Η Πολιτική Έγινε Διαχείριση

Γράφει ο Γιώργος Πριόβολος

Αστικά κόμματα χωρίς ρήξεις και χωρίς όραμα σε όλη την Ευρώπη.
Όσο κι αν δεν το ομολογούμε εύκολα, το ακούμε γύρω μας σχεδόν καθημερινά: «Δεν αλλάζει τίποτα, όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση».
Είναι μια φράση που παλιά θα θεωρούνταν υπερβολική ή ακόμα και κυνική
Σήμερα όμως, φανερώνει ένα βαθύτερο πρόβλημα:.
Την πολιτική ομοιομορφία, ειδικά ανάμεσα στα λεγόμενα “αστικά κόμματα”.
Μια σύγκληση που αφαιρεί το ουσιαστικό δίλημμα των εκλογών.
Όταν λέμε “αστικά κόμματα” εννοούμε εκείνες τις παρατάξεις που κινούνται μέσα στα όρια της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που αποδέχονται την ευρωπαϊκή προοπτική, τη μικτή οικονομία, τους θεσμούς.
Η εξαφάνιση των διαχωριστικών γραμμών στην Ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή είναι γεγονός.
Το ΚΕΝΤΡΟ έχει καταπιεί τα πάντα.
Στο παρελθόν, υπήρχαν καθαρές γραμμές.
Από τη μία η κεντροδεξιά, με έμφαση στην αγορά, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την τάξη.
Από την άλλη η κεντροαριστερά, με κοινωνικές ευαισθησίες, δημόσιες επενδύσεις και προτεραιότητα στη μείωση των ανισοτήτων.
Σήμερα αυτές οι διαχωριστικές γραμμές έχουν σχεδόν σβήσει. Και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.
Η σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία εφάρμοσε μέτρα λιτότητας.
Ποια η διαφορά από τους Χριστιανοδημοκράτες;; Καμμία .Γι’αυτό συνετρίβησαν στις τελευταίες εκλογές.
Ο φιλελεύθερος Μακρόν είναι δεξιός, κεντρώος, κεντροαριστερός; Ούτε ο ίδιος ξέρει τι πρεσβεύει .
Τα ίδια συμβαίνουν στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Όλα δείχνουν πως η πολιτική έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα για το “κέντρο”, εκεί όπου κανείς δεν θέλει να φανεί “ριζοσπαστικός” ή “ιδεοληπτικός”.
Στην πράξη, όλοι υπόσχονται ανάπτυξη, σταθερότητα, ευρωπαϊκή πορεία, επενδύσεις, τεχνολογία και πράσινη μετάβαση.
Σχεδόν κανείς δεν τολμά να προτείνει κάτι που να ταράξει τα νερά. Ακόμη και οι συγκρούσεις γίνονται με όρους διαχείρισης, όχι ουσίας.
Ένας νέος νόμος, μια αλλαγή προσώπου, μια μεταρρύθμιση που μοιάζει με την προηγούμενη.
Αυτή η σύγκλιση έχει συνέπειες.
Πρώτα απ’ όλα, πλήττει την αξιοπιστία της πολιτικής. Ο πολίτης βλέπει κυβερνήσεις να εναλλάσσονται, αλλά η καθημερινότητά του να μην αλλάζει ουσιαστικά.
Ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος ζητιανεύει … ψίχουλα.
Ο μικρός επιχειρηματίας συνεχίζει να πνίγεται στη γραφειοκρατία.
Ο αγρότης βλέπει τα ίδια προβλήματα ξανά και ξανά.
Ο νέος μεταναστεύει γιατί “δεν έχει διαφορά ποιος κυβερνά”.
Ποιος πχ θα τολμήσει να εξαγγείλει μέτρα που θα θίξουν τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές και τα δυσθεώρητα κέρδη τους;
Όταν όλα μοιάζουν, χάνεται η έννοια της επιλογής.
Δεύτερον, ανοίγει χώρο για πολιτικά μορφώματα που υπόσχονται “ρήξη” και “τιμωρία” κενά όμως πολιτικής πρότασης.
Εκεί βρίσκουν πεδίο η δημαγωγία, η συνωμοσιολογία. Όταν οι βασικές εναλλακτικές μοιάζουν μεταξύ τους, τότε η διαμαρτυρία εκφράζεται συχνά με ακραίο τρόπο.
Η απάντηση δεν είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Ούτε φυσικά η απόρριψη της σταθερότητας.
Η απάντηση είναι να επανέλθει το ουσιαστικό πολιτικό ερώτημα: Ποια κοινωνία θέλουμε; Ποιο μοντέλο ανάπτυξης, ποια δικαιοσύνη, ποια προτεραιότητα;
Χρειαζόμαστε πολιτικά κόμματα που να τολμούν να διαφέρουν. Που να μην φοβούνται να προτείνουν τομές. Που να μην εγκλωβίζονται στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
Γιατί όταν η πολιτική γίνεται μόνο θέμα ύφους και όχι περιεχομένου, τότε όλα ισοπεδώνονται.
Η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει ζωντανή, δημιουργική, συγκρουσιακή με την καλή έννοια.
Διαφορετικά, θα μείνει μονόχρωμη, ακίνδυνη, αδιάφορη. Κι αυτό, σε μια δημοκρατία, είναι το πιο επικίνδυνο.
Πολύ φοβάμαι ότι τα αστικά κόμματα έχουν χάσει προ πολλού την μπάλα….γι’αυτό που η κοινωνία αναζητεί με αγωνία στριμωγμένη μέσα σε χρόνια προβλήματα της.
Οικονομικά,δημόσιας υγείας,δημόσιας παιδείας και όχι μόνο.
Και η αριστερά;;
Συνεχίζει να δίνει τις μάχες της με όσες δυνάμεις έχει με συγκροτημένο λόγο σε όλα τα φόρα αλλά κυρίως κάτω και μέσα στην κοινωνία ,στους χώρους δουλειάς και όπου αλλού θα χρειαστεί.
Και αυτό θα συνεχίσει να κάνει…
Γιατί απλά δεν συμβιβάζεται…