Παρακολουθώντας όπως πιστεύω όλοι οι Έλληνες – καθένας βέβαια βλέπει από την δική του οπτική γωνία – τα γεγονότα εν όψει των εκλογών της 26ης Μαΐου αλλά και τις εν εξελίξει εθνικές εκλογές, πιστέψτε με ειλικρινά έχω βραχυκυκλώσει.
Κατ’ αρχάς, ακούγοντας τοποθετήσεις υποψηφίων – απ’ όποιο πολιτικό χώρο και για όποιο θεσμικό ρόλο, διαπιστώνει κανείς ότι: όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται στην πολεμική πολιτική φρασεολογία όπως εξελίσσεται, έχουν φθαρεί, διαστρεβλωθεί, παρερμηνευθεί σε σημείο που να χάνουν και το νόημα τους.
Ακούς συνεχώς λέξεις κλισέ φιλελευθερισμός, λαϊκισμός, σοσιαλδημοκρατία, αριστερισμός συνοδευόμενες από υβριστικά συνθήματα, επιχειρείς να αναλύσεις και να κατανοήσεις τις φράσεις, ανοίγεις όλα τα λεξικά, ανατρέχεις σε συντακτικούς κανόνες, κατεβάζεις λογικούς συνειρμούς και πάλι δεν μπορείς να λύσεις τα σταυρόλεξα.
Αφού τελικά συγχύζεσαι και με τον εαυτό σου ακόμα, καταλήγεις στο συμπέρασμα του Λιβανοαμερικάνου φιλόσοφου Khalil Gibran (Χαλίλ Γκιμπράν) ότι:
Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγε τον.
Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσέ το.
Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται, ξύπνα τον.
Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησε τον.
Συμπερασματικά λοιπόν:
•Υπάρχουν αυτοί που τα ξέρουν όλα και αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
•Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και αυτοί που τα βλέπουν όπως θα ήθελαν να είναι.
•Υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει αλλά κι αυτοί που κάνουν αυτό που θα πρεπε.
Όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουν ότι τα προβλήματα της κοινωνίας, τοπικά, περιφερειακά, εθνικά, πανευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια έχουν αλλάξει χαρακτήρα και θέλουν για τη λύση τους και την εφαρμογή τους προτάσεις μεθοδικές, ρεαλιστικές, τεχνοκρατικές, όραμα, γνώση, πρόβλεψη και όχι πολιτική ρητορική και σκοπιμότητα.
Στην αρχαία Αθήνα – για να θυμηθούμε και λίγο την ιστορία μας – τους λαοπλάνους τους εξόριζαν.
Τώρα όμως όλοι βλέπουμε ότι η αξιοπρέπεια, η ηθική, ο πολιτικός πολιτισμός, οι προτάσεις για ανάπτυξη δεν είναι θέμα σκέψης και προβληματισμού, αλλά ζήτημα δυνατότητας προβολής ειδικά από την τηλεόραση και διαγωνίζονται όλοι οι υποψήφιοι ποιος θα έχει θέση σε κοκορομαχίες που νομίζει τελικά ότι κατακεραυνώνει τον συνομιλητή του και δυστυχώς ο -άτυχος- τηλεθεατής/ψηφοφόρος δεν καταλαβαίνει τίποτα γιατί το γυαλί βλέπεις προσδίδει κύρος, γοητεία, προσόντα – στυλ. Εκεί αραδιάζονται στοιχεία – αριθμοί – γκάλοπ – με αποτέλεσμα η αξιολόγηση πολιτικής προσωπικότητας να έχει στοιχεία πασαρέλας.
Όλες αυτές οι σκέψεις, οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες μου δημιουργούν αγανάκτηση και επιχειρώ να τις μοιραστώ μαζί σας.
Γιατί σε όποιο επίπεδο σήμερα οι καιροί για την πολιτική, τους πολιτικούς και τους πολίτες – ειδικότερα τους νέους – είναι δύσκολοι.
Τούτο συμβαίνει εξαιτίας του ότι στις μέρες μας η πολιτική για πολλούς ως επάγγελμα έχει αγγίξει το χαμηλότερο σημείο της.
Και όπως γράφει και ο Παπαδιαμάντης στο βιβλίο του «Οι Χαλασοχώρηδες»:
«Η πολιτική και η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθη, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος.»
Έτσι λοιπόν να κατανοήσουμε με σοβαρότητα όλοι τις ευθύνες μας πολιτικοί και πολίτες αν πραγματικά θέλουμε το Χωριό, τον Δήμο, την Ελλάδα, την Ευρώπη που ταιριάζει στους Έλληνες.
Να αποδεχθούμε ότι υπάρχει η πολιτική ηθική της ευθύνης και η πολιτική ηθική της πεποίθησης. Έννοιες όχι απόλυτα αντίθετες αλλά πως η μια θα πρέπει να συμπληρώνει την άλλη και οι δυο μαζί να συγκροτούν έναν άνθρωπο, μια κοινωνία, που προορισμό θα έχει την πρόοδο, την ανάπτυξη, την ευημερία, την αλληλεγγύη για την ευτυχία του λαού της χώρας αλλά και των λαών της Ευρώπης και γενικά των λαών της γης.