Η Φώτιση και ο Φωτισμός

“Εκάς οι βέβηλοι”

Ο αγώνας αυτός δεν φωτογραφίζεται…

Γράφει ο Χρηστος Τούμπουρος

Τα Φώτα φέτος, όπως και κάθε χρόνο, στον νομό Άρτας γιορτάστηκαν στα γεφύρια. Στο γεφύρι της Άρτας, του Τζαρή, της Πλάκας και του Κοράκου. Μόνο που το τελευταίο (το ιστορικό) είναι καταβυθισμένο. Τα έφαγε η απραξία, η αδιαφορία και η «αστοχία» των υπεύθυνων και η εμφύλια καταστροφή.
Προσήλθε ο κόσμος και καλά έκανε, ευχήθηκε και προσευχήθηκε, δοξολόγησε και φωτογραφήθηκε. Εδώ να δεις κατάσταση! Χιλιάδες οι φωτογραφίες στα μέσα δικτύωσης. Κι άλλοι άρπαξαν και τα μικρόφωνα και κατακρεούργησαν γλώσσα και λόγο, λογική και αλήθεια. Μετά ταύτα ο καθείς στο σπιτάκι του…
Τέσσερα γιοφύρια. Τα τρία σηματοδοτούν την παράδοση, τον πολιτισμό και τον τρόπο ζωής των προγόνων μας. Κι όσο κι αν θέλουμε να τα παραμερίσουμε, εκεί γυρνάμε. «Ο κόσμος φτιάχνουν εκκλησιές, φτιάχνουν και μοναστήρια, φτιάχνουν και πετρογέφυρα για να περνάει ο κόσμος». Η συνάντηση και η επικοινωνία μεταξύ τους ήταν Θεία Μυσταγωγία… Η κατάνυξη και η ταπεινοσύνη, ο γιορτασμός και η θλίψη, ο αγώνας και η προκοπή ήταν υπόθεση όλων.

Και μάλιστα σήμερα διδάσκουν αυτά τα γεφύρια. Διδάσκουν πως σε μια εποχή που οι πολιτικές πρόνοιας και πολιτισμού ιδιωτικοποιούνται, άμεσα ή έμμεσα, και η «φιλανθρωπία – ευεργεσία» τείνει να αποτελέσει το απαραίτητο καρύκευμα της αδυσώπητης αυθαιρεσίας, αρπαγής και εκμετάλλευσης, λογικό είναι ο κάθε «επενδυτής» να μεταμφιεστεί σε… «ευεργέτη»!!! Ο ευεργέτης όμως το συμφέρον του «θα κοιτάξει». Το γενικότερο καλό, το καλό της Πολιτείας, θα μετατραπεί σε ψίχουλα ευγνωμοσύνης.
Ήδη άρχισε το πανηγύρι… Γνωστό είναι πως το κοινό και κοινωνούμενο από όλους αγαθό, λιμάνια, γεφύρια, «το νεράκι του θεού», το ηλεκτρικό ρεύμα, τρένα, δρόμοι, νοσοκομεία, αεροδρόμια, αυτό που ονομάστηκε κάποτε δημόσιο αγαθό επί του οποίου στηρίχτηκαν και τα κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία και θεωρήθηκαν σημάδι ανάπτυξης, πολιτισμού και ανθρωπισμού παίρνουν το δρόμο της ιδιωτικοποίησης και αφαιρείται βάρβαρα ή τεχνηέντως το χαρακτηριστικό του δημοσίου. Τα παραδείγματα πολλά.
Δύσκολες έννοιες. Για να υπάρξει έθνος χρειάζεται εθνική συνείδηση.
Τη συνείδηση δηλαδή που «συνέταξαν» οι πρόγονοί μας με αγώνες, θυσίες και ποταμούς αίματος.
Την «εθνική συνείδηση» θα την προσδιόριζε ο μπάρμα Γιάννης ο Σκαρίμπας-αν ζούσε-, ως ευρώ. Τα πράγματα, όμως, είναι χειρότερα. Εθνική συνείδηση δεν υπάρχει γι’ αυτό ποτάμια, γεφύρια και συνειδήσεις θα τα πνίξει η ιδιωτικοποίηση.

Και για να είμαστε σοβαροί. Το γεφύρι της Άρτας είναι γεφύρι πολιτισμού, συμφιλίωσης και παράδοσης. Της Πλάκας παράδειγμα αδιαφορίας. Του Κοράκου αιτία να αναστηλωθεί για να διδάξει τη συμφιλίωση και τη συνένωση ανθρώπων και τη συλλειτουργία απόψεων και ιδεολογιών. Του Τζαρή σύγχρονο, απρόσωπο κατασκεύασμα της Τεχνικής.
Κατά τα άλλα ισοπεδώνουμε τα πάντα και αλλάζουμε τα Φώτα και στη γιορτή των Φώτων. Όχι κύριοι. Δεν είναι είδηση ποιος ή ποιοι παρευρέθηκαν και τι έκαναν μετά. Είδηση είναι, αν και πώς διαφυλάττουμε τις αξίες και προωθούμε τα διδάγματα της ιστορίας των γεφυριών. Τον καημό δηλαδή του Ηπειρώτη να ζήσει ελεύθερα και ανθρώπινα, συλλογικά και δημιουργικά. Τον αγώνα και την αγωνία του, το ιδρωκόπημά του για ένα αύριο καλύτερο…
Κι ο αγώνας αυτός δεν φωτογραφίζεται…
“Εκάς οι βέβηλοι”.