της Παναγιώτας Π. Λάμπρη
http://users.sch.gr/panlampri/
Για τη σημασία του ήθους των πολιτικών προσώπων, όχι πως δεν έχει σημασία ημών των υπολοίπων, έχω γράψει και άλλοτε. Άλλαξε κάτι από τότε; Φαίνεται πως όχι, διότι το ήθος του ανθρώπου δεν μεταβάλλεται εύκολα, αν ο ίδιος δεν αρθεί σε μια προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. Δύσκολο αυτό, αλλά αναγκαίο αν θέλουμε να εξελιχθούμε ατομικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά, γενόμενοι ωφέλιμοι στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Αν θέλουμε, διότι όλα είναι θέμα επιλογής με ό,τι αυτό συνεπάγεται κάθε φορά.
Το ήθος των πολιτικών προσώπων και όσων άλλων ασκούν δημόσια αξιώματα, άλλωστε, είναι σημαντικό, διότι, όχι σπάνια, λειτουργεί και ως παράδειγμα. Εξάλλου, όταν ως τέτοια πρόσωπα αποκαθηλώνουμε με κάθε τρόπο ακόμα και τους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι γνωστό πού μπορεί αυτό να οδηγήσει.
Δεν τα γράφω αυτά, επειδή διεκδικώ το αλάθητο, ούτε επειδή δεν αναγνωρίζω στους άλλους την τέλεση λαθών. Όμως λάθος από λάθος διαφέρει, καθώς δεν έχουν όλα την ίδια βαρύτητα ούτε τα ίδια αποτελέσματα.
Εν προκειμένω, αναθυμήθηκα τα πρόσφατα λόγια γνωστού βουλευτή, ο οποίος σε δημόσια ομιλία του, αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, τον εξύβρισε χαρακτηρίζοντάς τον «χαζό» -εδώ γελάμε- και, ειρωνευόμενος, αποκάλεσε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης «κοντούλα λεμονιά» -εδώ ξαναγελάμε-, ενώ έκανε και λόγο για «συμμορία που μας κυβερνάει»! Μετά, λες κι αυτά που είπε ήταν ασήμαντα, άρχισε ν’ ανασκευάζει, «αναγνωρίζοντας», όπως είπε, «το λάθος του» και λέγοντας πως «ανέκαθεν σεβόταν και σέβεται τους θεσμούς και τους ανθρώπους, όχι όμως και τις πολιτικές στις οποίες αναφερόταν». «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι» που λέει κι ο λαός!
Στ’ αλήθεια, δεν μ’ απασχολεί σε ποιο κόμμα ανήκει ο εν λόγω βουλευτής, γνωστός, θαρρώ, τις τελευταίες μέρες σ’ όλους. Όμως, η γκεμπελική τακτική, «λέγε, λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει», που ακολουθείται κι από άλλα μέλη του κοινοβουλίου -υπάρχει, δυστυχώς, σχετικός πλούτος-, μπορεί ίσως να είναι εξυπηρετική σε κάποια χρονική συγκυρία, αλλά η ζημιά που γίνεται στο δημοκρατικό πολίτευμα με τον κλονισμό του οφειλόμενου σεβασμού των πολιτών προς τους θεσμούς είναι μακροχρόνια και επικίνδυνη.
Διότι ο θεσμός του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όποιοι κι αν είναι κάθε φορά, αξίζουν τον σεβασμό. Μπορεί να διαφωνούμε με επιλογές τους, μπορεί ποτέ να μην τους έχουμε ψηφίσει ή να μην σκοπεύουμε να τους ψηφίσουμε, όπως έχουμε άλλωστε δικαίωμα. Άλλο αυτό κι άλλο το να προβαίνουμε σε ύβρεις σαν τις αναφερθείσες ή άλλες πολλές και κατάπτυστες που κυκλοφορούν στη χώρα του διαδικτύου.
Τέλος, αν ως πολίτες θεωρούμε πως οι κάθε είδους ύβρεις προς τους θεσμούς κάνουν καλό στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και πως θα βγούμε αλώβητοι απ’ αυτό, ας συνεχίσουμε να το κάνουμε. Μην εκπλησσόμαστε όμως για την άνοδο της ακροδεξιάς σ’ όλη την Ευρώπη και όπου αλλού, αφού η ανωτέρω στάση μας την ενδυναμώνει και την καθιερώνει. Και είναι, πράγματι, θλιβερό να μη θυμόμαστε την Ιστορία και κυρίως να μη διδασκόμαστε απ’ αυτή, ακόμα και την πρόσφατη, διότι, όπως σημείωσε ο φιλόσοφος George Santayana, «όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει». Αν, λοιπόν, επιθυμούμε να ξαναζήσουμε εκφάνσεις του, που παντοιοτρόπως μας πλήγωσαν, η επιλογή είναι δική μας. Φυσικά, δικά μας θα ’ναι και τα επίχειρα. Διότι, σ’ αυτή τη ζωή, όποιος φτάνει στα όρια της ύβρεως, δεν μένει ατιμώρητος.