Άρθρο του Δημήτρη Πετρόπουλου*
Τη γνώρισα στο “Χάππυ Νταίυ” στη Μακρόνησο. Μας έφερε κοντά… ένα κουμπί. Το΄ραψε πάνω μου – εξ επαφής. Και… δέσαμε. Μαθητής εγώ στη σχολή και κείνη βοηθός ενδυματολόγου. Για το Παρίσι φύγαμε αργότερα. Μετά χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε, ξαναχαθήκαμε… Le tourbillon de la vie…
Κάθε φορά σα να μην πέρασε στιγμή. Φάγαμε πρόσφατα μαζί ένα μεσημέρι και σχεδιάζαμε κάτι θεατρικό που έμεινε πίσω. Όπως και η τελευταία τηλεοπτική συνεργασία μας που έμεινε ανολοκλήρωτη.
Δεν θα ‘θελα να αναφερθώ στο γνωστό κομμάτι της ζωής της. Γι’ αυτό μιλάνε άλλοι. Διακεκριμένη ενδυματολόγος και σκηνογράφος – από τις καλύτερες της γενιάς της – πολυβραβευμένη και τα λοιπά. Άνθρωπος ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, συνεργάσιμη και δοτική.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι το πόσους και πόσο στήριξε στα πρώτα βήματα τους. Πόσα οράματα υλοποιήθηκαν χάρη στην Ιουλία αφιλοκερδώς.
Η συμβολή της δεν περιοριζόταν στο να δίνει στα όνειρα μορφή και περιβάλλον. Έθετε την τεράστια εμπειρία της στη διάθεση του κάθε νεοσύλλεκτου που την είχε ανάγκη. Με τη στοργική της υποστήριξη βρίσκονταν εμπνευσμένες λύσεις σε προβλήματα που λόγω έλλειψης χρημάτων φαίνονταν δυσεπίλυτα.
Σ’ αυτή τη νέα γενιά η Ιουλία θα λείψει ιδιαίτερα. Ακόμα και σε κείνους που θα τη χρειαστούν… στο μέλλον. Θα λείψει και σε μας τους φίλους της πολύ για άλλους λόγους. Θα λείψει και στον χώρο της τέχνης γενικότερα. Υπάρχει έλλειμμα μεγάλο σε ανθρώπους με τέτοιες ιδιότητες. Καλό ταξίδι, Ιουλία Σταυρίδου! Ιουλία μας!
ΥΓ: Κι ένα μικρό…τίποτα απ΄αυτά που συνθέτουν μια σχέση
Έτοιμη η στολή και ραμμένη στα μέτρα μου φορέθηκε από άλλον. ΄΄Η ζωή εν τάφω΄΄. Οι συνεχείς αναβολές των γυρισμάτων γέννησαν ανασφάλεια, φοβήθηκα πως θα συνέπιπταν με τις γενικές δοκιμές για τον “Γιούγκερμαν” – μου είχε ήδη συμβεί κάτι ανάλογο παλιότερα – προτίμησα να αποσυρθώ και να κακοκαρδίσω και τον σκηνοθέτη που είναι φίλος μου μια ολόκληρη ζωή. Η Ιουλία έκανε ό,τι μπορούσε για να με μεταπείσει. ΄΄Περίμενε. Μη βιάζεσαι. Αυτά αλλάζουν – το ξέρεις΄΄. Παρενέβη και στην οργάνωση παραγωγής – σπάνια το ‘κανε, δεν μπέρδευε τους ρόλους. Τελικά, τα γυρίσματα έγιναν… δύο μήνες αργότερα ! Βιάστηκα, Ιουλία, είχες δίκιο ! Εσύ να δεις πόσο βιάστηκες να φύγεις! Κι αυτό δεν αλλάζει.