Ι. Ιωάννου. «Πέρα από την αιωνιότητα»

Εκδόσεις πηγή 2021 σελ. 428
Γράφει : Ο Κώστας Α. Τραχανάς

Δεν υπάρχει απολύτως πρωτότυπο έργο στη λογοτεχνία.Ισχύει η διακειμενικότητα.Τα πάντα αλληλοσυνδέονται.Οτιδήποτε γράφεις συνδέεται με άλλα γραπτά.
Το βιβλίο «Πέρα από την αιωνιότητα » της Ιουλία Ιωάννου συνδέεται με τα έργα : «Η παράξενη υπόθεση του δόκτορος Τζέκιλ και του κυρίου Χάιντ» όπου ο γιατρός κύριος Χάιντ πίνει το μοιραίο ελιξίριο ζωής, «Φρανκεστάιν» της Μ.Σέλεϊ, «Δράκουλας» του Μ. Στόκερ, «Δόκτορα Φάουστους» του Κ.Μάρλοου, «Φάουστ»του Γκαίτε, «Λυκόφως» της Σ.Μάιερ, «Το στρίψιμο της βίδας» του Χ.Τζέιμς, «Άμλετ» του Σαίξπηρ, κ.α.

Το διάβασμα είναι μια δραστηριότητα της φαντασίας, και η εν λόγω φαντασία δεν είναι μόνον του συγγραφέα. Η κατανόηση από μέρους μας αμφοτέρων των έργων γίνεται πιο πλούσια και πιο βαθιά όσο αφουγκραζόμαστε τον διάλογο αναμεσά τους.Οπότε, εάν διαβάζουμε ένα έργο και κάτι μας φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, ξέρετε από που προέρχεται. Από την Φαντασία του συγγραφέα και του αναγνώστη.Οι χαρακτήρες είναι προϊόντα της φαντασίας των συγγραφέων και της φαντασίας των αναγνωστών.Η πραγματικότητα είναι η μεγαλύτερη αδελφή της Φαντασίας. Αυτές οι πτήσεις φαντασίας επιτρέπουν σ΄εμάς τους αναγνώστες να απογειωθούμε, να αφήσουμε τη φαντασία μας να ίπταται.Μπορούμε ν΄ αρμενίσουμε μαζί με τους χαρακτήρες,απελευθερωμένοι από τους περιορισμούς και τις πιέσεις των καθημερινών λογαριασμών, την εφορεία και των έντοκων δανείων, μπορούμε να ανυψωθούμε στα βασίλεια της ερμηνείας και της ανάλυσης. Η σύγχρονη εποχή δίνει πολλά ερεθίσματα στη φαντασία, ώστε να γεννηθούν ιστορίες, κάτι που δείχνουν σε όλους όσοι αναζητάμε την αλήθεια στη λογοτεχνία πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο άγνωστο που λέγεται ζωή.Πάντοτε ο άνθρωπος θα αποζητάει απαντήσεις, κάποιες από αυτές τις παίρνουμε όσο η επιστήμη εξελίσσεται.Πολλά ίσως στο μέλλον έρθει η μέρα που θα υπάρχουν λύσεις για τα πάντα…

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί η Ιουλία Ιωάννου στο μυθιστόρημά της είναι λέξεις περάσματα. Λέξεις περάσματα : για να περάσεις που; Και, προπαντός, για να βγεις από πού; Ε, ναι, για να βγεις από το αδιέξοδο αυτού του πεπερασμένου και κλειστού κόσμου, από κάθε τόπο όπου η έλλειψη, η στέρηση, η ανεπάρκεια γνώσεων κινδυνεύουν να σε εγκλωβίσουν.Είναι φυσική και ηθική στέρηση, η κυριολεκτική και μεταφορική πενιχρότητα του όντος, η ένδεια του σώματος και της ψυχής, είναι η αβεβαιότητα, η σύγχυση, ο αποπροσανατολισμός.Το όν σε κατάσταση απορίας παραπαίει δίχως δυνατότητα έκβασης, δίχως επαύριο, έγκλειστο στον δικό του παρόντα χρόνο, όπως σε λαβύρινθο, τόπο κατ΄εξοχήν απορικό.Να απαλλαγείς από την αγωνία της απορίας του όντος, αλλά για να φτάσει σε τι; Να περάσεις που; Να περάσεις σε ένα τόπο και έναν χρόνο που κανείς -εκτός από τους ενορατικούς συγγραφείς- δεν μπόρεσε ποτέ να γνωρίσει κι ακόμα λιγότερο να προσεγγίσει, αυτόν τον άλλο χρόνο, της αιωνιότητας, τον άλλο χώρο, του επέκεινα, που αρχίζει πέρα από τα σύνορα οποιασδήποτε περατότητας, οποιουδήποτε εγκλωβισμού του όντος σε κατάσταση απορίας, και δεν είναιπροσιτός παρά μόνο σ΄ εκείνους, τους τόσους σπάνιους, που έκλαυσαν και κώκυσαν, όπως ο Εμπεδοκλής, μπροστά στον ασυνήθεαχώρον,μπροστά στον τόπο τον άγνωστο και ξένο,τον αλλότριο…
Οι ήρωες του μυθιστορήματος«Πέρα από την αιωνιότητα» είναι : η Δανάη, η Λάουρα, ο Μενέλαος, ο Αντόνιο, ο Αλφρέντο, ο Κωνσταντής, ο Λεωνίδας, η Αλκυόνη, η Αντονέλλα, ο Τζέισον, ο Στέφανος, η Αριάνδη, κ.α. Οι χαρακτήρες του έργου ξεδιπλώνονται με αρμονία, με συμμετρία, σε ένα χωροχρονικό πλαίσιο, θελτικό και ιδιαίτερα προσεγμένο.
Οι τόποι : η Σέριφος και το Παλέρμο είναι δεμένα όμορφα με την πλοκή. Η χρονική διάρκεια του μυθιστορήματος είναι από το 1896 έως το 1963.
Δύο γεγονότα είναι πραγματικά : η εξέγερση των μεταλλωρύχων στη Σέριφο και η ταρίχευση της δίχρονης Ροζαλίας Λομπάρντο από τον Δόκτορα ΑλφρέντοΣαλάφια.
Ένα θανάσιμο μυστικό κρυβόταν κάτω από το σπίτι στον λόφο, στην υπόγεια σπηλιά.
Τα θέματα και τα ερωτήματα τα οποία αναφέρονται στο μυθιστόρημα είναι : Ποιο μυστικό μπορεί να μείνει για πάντα κρυφό; Ποια αλήθεια αντέχει άραγε ένα τόσο εξονυχιστικό φως;Η ζωή συνεχίζει να ανοίγει κύκλους,οι ψυχές συνεχίζουν το αέναο δικό τους ταξίδι,τη δική τους αναζήτηση,τίποτε δεν τελειώνει όταν υπάρχει αγάπη, ελπίδα, ζωή, τίποτε δεν τελειώνει όταν υπάρχει συνέχεια, τι άτιμη,τι άδικη μα και τόσο συναρπαστική είναι η ζωή ! η ζωή είναι ένα ταξίδι στο άπειρο…ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις, ανατροπές, με αρχή τη γέννηση και τέλος τον θάνατο, πόσο μυστήριο κρύβει η ζωή !ποιος είναι ο προορισμός του κάθε ανθρώπου σε αυτή τη ζωή; είναι ανώφελο να προσπαθεί ο άνθρωπος να κρυφτεί από όσα τον κυνηγάνε, οι άνθρωποι είμαστε πιόνια για να πραγματοποιηθούν οι πράξεις που οι μοίρες έχουν γράψει για τον καθένα, οι άνθρωποι στέκονται ανήμποροι μπροστά στα τερτίπια της μοίρας, μόνο η αλήθεια είναι ικανή να φέρει ισορροπίες σε αυτό τον κόσμο, τα πάντα συνυπάρχουν στην πλάση, το μίσος με την αγάπη, το σκοτάδι με το φως, το ψέμα με την αλήθεια, ο άνθρωπος έχει το προσόν της λογικής, ώστε να κατανοεί την αδικία, να προσπαθεί να επιβάλει το δίκαιο, την αγάπη και,κυρίως, τη συγχώρεση, μόνο το παρόν μπορεί να επιβάλει την αρμονία και να χαρίσει ένα μέλλον πιο φωτεινό, ανάρμοστες ερωτικές σχέσεις, αγάπες καταδικασμένες από την αρχή, παράνομα αισθήματα, δεν γνωρίζουμε από που ήρθαμε και που πηγαίνουμε όταν φύγουμε από τον κόσμο αυτό, συνειδητοποιούμε τη θνητότητά μας, υπάρχει ο φόβος του θανάτου,υπάρχει τίποτε μετά τον θάνατο;μπορούμε και πέρα από την αιωνιότητα; υπάρχει παράλληλο σύμπαν όπου τα σώματα συνεχίζουν το ταξίδι πέρα από την αιωνιότητα;πόσο ανίσχυρος είναι ο καθένας μας μπροστά στο θάνατο; η αναζήτηση του ανθρώπου για την αθανασία,υπάρχει το ελιξίριο της ζωής που μας χαρίζει αιώνια ζωή; υπάρχει η δυνατότητα να μη γερνάμε και να μην πεθαίνουμε;το μεγάλο ταξίδι από τη ζωή στην αιωνιότητα, στην ελληνική μυθολογία συναντάμε θεούς που είναι αθάνατοι, οι αρχαίοι πίστευαν ότι στο

Ακρωτήριο Ταίναρο ήταν μία από τις επτά πύλες του Άδη, τα σπήλαια για τους αρχαίους αποτελούσαν ιεροί χώροι λατρείας, φυσικές πύλες διόδου ανάμεσα σε δύο κόσμους, από τα σπήλαια κατεβαίνουν στον κάτω κόσμο οι νεκροί και από αυτά ανέρχονται οι ψυχές των πεθαμένων και τα όνειρα της εγκοίμησης, ο Ευριπίδης έλεγε ότι ο ύπνος είναι πρόσκαιρος θάνατος και ο θάνατος αιώνιος ύπνος, σε όλους τους αρχαίους λαούς υπάρχουν αναφορές για τον θάνατο, την αναγέννηση, τη μεταθανάτια ζωή και την αθανασία,κ.α.
Ένας βιβλίο ύμνος προς την αιώνια αγάπη και στον ακατανίκητο έρωτα, ένας ύμνος στην αιωνιότητα και την αθανασία.
Στην άρια Τριστάνος και Ιζόλδη,μια ιστορία αιώνιας αγάπης, θα σμίξουν οι δυο τους σε μια ένωση αιώνια,που μπορούσε να βρει την τελείωσή της μονάχα στην αιωνιότητα του θανάτου.
Ένα δίδαγμα της ελληνικής σοφίας : μη θελήσεις,ποτέ, ν΄ανυψωθείς πάνω από τη μοίρα σου.

Η Ιουλία Ιωάννου διαθέτει υψηλές αφηγηματικές ικανότητες, στήνει μαγευτικά μέσα στην αγριότητά τους κινηματογραφικά πλάνα, διακινώντας με μαστοριά πολλές δευτερογενείς αφηγήσεις, υιοθετεί ένα συγκρατημένο παρωδιακό τόνο, που δεν καταλήγει ποτέ στην υπερβολική χαλάρωση, και γράφει με μια εξαιρετικά ακριβή και συνάμα σκληρή γλώσσα, καταφέρνοντας να αποδεσμεύσει και μια συναρπαστική πλοκή, η οποία δεν αντλεί την έμπνευσή της τόσο από τα αφηγηματικά γεγονότα όσο από τις περίπλοκες σχέσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα στους χαρακτήρες.

Η γραφή της Ιουλία Ιωάννου είναι πολύ στρωτή, τρομερά οξυδερκής και γεμάτη αιχμές. Ακρίβεια στις παρατηρήσεις, ρωμαλέα και καθαρή ματιά, κομψή γραφή.
Παρουσιάζει σκηνές και περιγραφές συναρπαστικές, τρομακτικές και αλησμόνητες.
Υπέροχο βιβλίο!
Η Ιουλία Ιωάννου γεννήθηκε και ζει στο Αγρίνιο. Έχει σπουδάσει Οπτικός και για αρκετά χρόνια δούλεψε στον ιδιωτικό τοµέα.Το 2015 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο µε τίτλο: «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα». Ακολούθησαν το 2016 οι «Απώλειες», το 2017 τα «Ασηµένια µάτια» και τα «Μετέωρα Μυστικά» το 2019.Από το 2009 είναι διαχειρίστρια της ιστοσελίδας www.vivlio-life.gr, όπου δηµοσιεύονται βιβλιοκριτικές, συνεντεύξεις, δελτία τύπου για ενηµέρωση επερχόµενων εκδηλώσεων και παρουσίαση νέων εκδόσεων από τους εκδοτικούς οίκους της χώρας.Είναι παντρεµένη µε τον αθλητικογράφο Χρήστο Στούµπο και µητέρα τριών παιδιών.