Καταλήψεις…

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

Ο γέρος δεν πρέπει ποτέ να μιλάει για τη νεολαία. Μόνο να χειροκροτεί. Και ιδιαίτερα τα παιδιά που δεν αφομοιώθηκαν, δεν καζανιάστηκαν στο δικό τους συντηρητισμό και στη δική τους χυλοποίηση και την ανυπαρξία της όποιας πολιτικής συνείδησης. Η μνήμη όμως λειτουργεί ως προσάναμμα προβληματισμού. Τώρα με τις καταλήψεις, την Αδωνιάδα και η δακτυλοδεικτούμενη υπουργική πολιτική της καςΚεραμέως προς τους μαθητές, με πήγε πίσω, πολύ πίσω. Είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια. Έτος 1997. Θέμα Έκθεσης Πανελλήνιων Εξετάσεων. «Ένας μαθητής, μέλος της Βουλής των Εφήβων, στην προχθεσινή αγόρευσή του είπε και το εξής: “…και αν η σημερινή κοινωνία επιβάλλει τον συντηρητισμό, εμάς θα μας επιστρέψετε να ονειρευόμαστε”. Σε αυτή τη φράση υπάρχει μια διαπίστωση, η επιβολή του συντηρητισμού από την κοινωνία, και ένα αντίπαλο δέος, το όνειρο. Ποιος είναι ο ρόλος σας σε μια τέτοια κοινωνία; Νομίζετε ότι τα όνειρά σας μπορούν να δράσουν επαναστατικά απέναντι σε αυτή την επιβολή;».

Δεν ξέρω, αν διαγωνίστηκε τότε ο Άδωνης και αν ναι, τι έγραψε. Ξέρω όμως πως τα λόγια αυτά διακρίνονται από μια διαχρονικότητα και αυτή η αγωνιστική διάθεση των νέων είναι ίαμα στην παθογένεια που συνθέτει η αδιαφορία και ο φραμπαλάς του καναπέ. Δεν θέλω να πιστεύω πως η ελληνική κοινωνία πήγε πίσω, πολύ πίσω και διακατέχεται πλέον από την παρακμή της αποστασιοποίησης και της αδιαφορίας. Όχι οι νέοι δεν βολεύονται να βλέπουν το μέλλον τους κατασκότεινο και την πορεία τους καθοδηγούμενη από την Αδωνική καθοδήγηση και τον όποιον πελατειακό συναγελασμό.

Όποιος έχει διαβάσει μια στάλα ιστορία θα μάθει και για τη «χρυσή νεολαία» και «για τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» και για το Πολυτεχνείο. Και θα καταλάβει τον προβληματισμό αυτών που κυβερνούν. Φοβούνται μήπως ο λαός οργανωθεί, μήπως ξεφύγει από τη μοιρολατρία, σηκωθεί από την «ξαπλώστρα» και επιβάλλει λύσεις. Κίνδυνος μήπως το αυθόρμητο γίνει οργανωμένο. Και εξαπέλυσαν τους όποιους «δικούς τους», ταϊσμένους κατάλληλα και μπουκωμένους με ευρώπουλα από την λίστα της ενημέρωσης για τον κορωνοϊό. Εκδήλωση του συμβόλου πίστης. «Και πιστεύω αυτώ ως Κεραμεί και Ευρώ».
Δεν ξέρω τώρα που το φθινόπωρο λιγοστεύουν τα φρούτα, γιατί εμφανίζονται άλλα φρούτα-ούτε καν γκόρτσα που όταν βγουν στο γυαλί «σεληνιάζονται» και λένε ούτε ξέρουν τι λένε γιατί έχουν στόμα χάρβαλο και μυαλό χάρχαλο. Βρισίδι, στα παιδιά, στους τους μαθητές. Τα παιδιά που ονειρεύονται και όταν ξυπνούν αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα που ο ένας τα φωνάζει «αλητάκια» και ο άλλος βυσομανεί σε βάρος τους. Τα παιδιά που λοιδορούνται από τους εγκάθετους της οθόνης και από τα ασπόνδυλα της …..καφρίλας. Οχετός σε βάρος τους. Με το φτυάρι η λάσπη. Όλοι έγιναν Βαρναλικοί Θοδωρήδες. Διαχρονικός πάντα ο Βάρναλης.
Το καμάρι ο Θοδωρής
Τούτ’ η κόλα που θωρείς /γράφει μέσα: «ο Θοδωρής/φρονημάτων υγιών /με γυναίκα και υιόν».
Έχει θέση και μιστό /και στομάχι αγέμιστο. /Λεύτερος εδώ κι εκεί /με ξεκούμπωτο βρακί/(…)