Άρθρο του
Πάρι Ν. Κονιτσιώτη
Σκοτείνιασε και συμφωνώ απόλυτα ότι « ο χρόνος δεν αρχίζει την 1η Ιανουαρίου αλλά όταν τελειώνει το καλοκαίρι κι ολοκληρώνεται όταν αρχίσει το επόμενο καλοκαίρι », όπως στα σχολεία. Είναι η καθαρή ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές της φύσης, ο ήλιος, η θάλασσα, η μεγάλη μέρα, που σε κάνουν να πιστεύεις ότι το καλοκαίρι σταματάει ο χρόνος. Το νοιώθουμε τώρα που βλέπουμε τον ουρανό γεμάτο σύννεφα και που δεν ξέρουμε πόσο νερό θα ρίξει και σε πόσο χρόνο. Ταυτόχρονα μας ζώσανε οι αμφισβητήσεις. Αυτή η αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί, αυτή η ακαθόριστη ανησυχία για τα μελλούμενα, θεωρώ ότι μας διακατέχει όλους .
Κάτι δεν πάει καλά γενικώς …
Στην Ουκρανία ο πόλεμος συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και πολλούς νεκρούς-πως το ανέχονται οι κοινωνίες τους – εκατέρωθεν, στη Μέση Ανατολή μπήκαμε σε μια άλλη-απίστευτη-μορφή πολέμου, του Κυβερνοχώρου .Σημείο των καιρών που η Κυβερνοασφάλεια αναδεικνύεται σαν ένας νέος τομέας άμυνας, μετά τον Στρατό, το Ναυτικό και την Αεροπορία, ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει μείνει ενεή από την ευρηματικότητα των Ισραηλινών.
Τι θα προκύψει για την ανθρωπότητα από την συνέχιση των πολέμων αυτών, κανένας δεν έχει και δεν μπορεί να προβλέψει . Τα σενάρια είναι δυσοίωνα. Κι εδώ ταιριάζει η φράση του Στήβεν Χόκινγκ ότι « ο Θεός όχι μόνο παίζει ζάρια με το σύμπαν, αλλά τα ρίχνει και τόσο μακριά, που δεν μπορούμε να δούμε τι έφερε ».
Στο εσωτερικό, στέλεχος της Κυβέρνησης δήλωσε «ότι υπάρχει μια υπόκωφη βοή (κατά της Κυβέρνησης ) στην κοινωνία », ενώ μια ομάδα πάνω από 10 κυβερνητικούς βουλευτές διαμαρτυρήθηκε γραπτά στον υπουργό Οικονομίας για τους πλειστηριασμούς και τα κόκκινα δάνεια, και οι οποίοι με «δυσκολία κρύβουν την απαισιοδοξία τους για τη συνέχεια ».
Όσο για την αντιπολίτευση εκεί τα πράγματα εξελίσσονται εντελώς εμφυλιοπολεμικά, ρίχνοντας νερό στον δημοσκοπικό μύλο της Κυβέρνησης κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τροφοδοτεί την αλλαζονία της, μοιράζοντας ψίχουλα.
Για «το φαινόμενο » στον ΣΥΡΙΖΑ είχα γράψει ακριβώς πέρυσι (24/09/2023) ότι «αυτό ψάχνει ο σημερινός κόσμος; Να του λέει ένας ωραίος εμφανισιακά πολιτικός ωραίες υποσχέσεις, έστω κι αν εμβαθύνοντας κάποιες από αυτές είναι ανεδαφικές και ανεφάρμοστες;
Αυτό το νέο άφθαρτο και σχεδόν τέλειο περιτύλιγμα θα μείνει αλώβητο, σε ένα ενιαίο και αδιαίρετο κόμμα, ή θα πάει να στριμωχθεί στο χώρο της κεντροαριστεράς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και την αριστερά που εκφράζει ο παλαιοκομματικός ΣΥΡΙΖΑ; Από προσωπική εμπειρία σας διαβεβαιώνω ότι τα φαινόμενα δεν έχουν μακρόχρονη πορεία στη χώρα μας ». Μπορεί οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ να με δικαίωσαν απόλυτα, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου καλό για τη χώρα γιατί « χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση και η καλλίτερη κυβέρνηση γίνεται χειρότερη».
Με δεδομένο την εικόνα της Κυβέρνησης που φαίνεται σαν να μην μπορεί να δώσει άλλα, σαν … να μαράθηκε, αφού θέματα της καθημερινότητας όπως η εντεινόμενη ακρίβεια – οι πολίτες μπαίνοντας στο S/M κάνουν το σταυρό τους λες και βρίσκονται σε εκκλησία -, η ατιμωρησία που αυξάνει την ανασφάλεια, « το αγκομαχητό » του ΕΣΥ και οι αποτρεπτικές για κάθε πολίτη συναλλαγές με υπηρεσίες του Δημοσίου, με τους μαγαζάτορες σε απόγνωση να βαράνε μύγες μάλιστα και με το βάρος της φετινής φοροεπιδρομής, θολώνουν καθημερινά όλο και πιο πολύ την εικόνα της Κυβέρνησης.
Ποιος « θα τραβήξει τώρα το κάρο » να πάμε παρακάτω .
Την ώρα που όλοι μιλάνε για ευκαιρία, μήπως ήρθε η ώρα του ΠΑΣΟΚ;
Εκφράζω την άποψη ότι αυτό για να γίνει θα πρέπει οι υποψήφιοι για την ηγεσία του να λειτουργήσουν συνθετικά, ο καθένας μόνος του θα του λείπει κάτι για την φυγή προς τα μπρος .
Ο Νίκος Ανδρουλάκης με την εμπειρία στη διοίκηση και τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού και εκφράζοντας την προοδευτική πλευρά του κόμματος, αλλά με υπερβολική εσωστρέφεια και σοβαρότητα στα όρια του συνεχώς θυμωμένου, ο Παύλος Γερουλάνος με την σοβαρή πολιτική διαδρομή και κοινωνική παρουσία εκφράζοντας το διόλου ευκαταφρόνητο Παπανδρεϊκό ποσοστό, αλλά με υπερβολικά χαμηλούς τόνους, ο Χάρης Δούκας με καθηγητικές περιβαλλοντολογικές γνώσεις, με την άνεση στο λόγο και παράσημο την άλωση του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας, εκφράζοντας το νέο και άφθαρτο, αλλά αδοκίμαστος πολιτικά και η Αννα Διαμαντοπούλου με την αρχηγική προσωπικότητα που εκπέμπει σοβαρότητα και αξιοπιστία, που είναι βουλευτής από 24 ετών, νομάρχης, υπουργός και παρ’ολίγον επικεφαλής παγκόσμιου οργανισμού, αλλά με …ελαφριά δεξιά απόκλιση, όχι κατ’ανάγκη κακό για αυτή, γιατί από εκεί θα αντλήσει κι ένα σοβαρό ποσοστό ψήφων.
Μία συνεκτική «τετρόικα» (… μακριά από τρόικες που έχουμε καεί ) με μπροστάρισα την κ. Διαμαντοπούλου θεωρώ ότι δίνει στο ΠΑΣΟΚ σοβαρές πιθανότητες κυβερνητικής προοπτικής. Μήπως φτάνει η ώρα που θα έχουμε την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό στη χώρα;
Τελικά αν γίνουν όλα αυτά θα πάνε τα πράγματα καλλίτερα;
Αν υπάρχει πολιτική βούληση για ριζικές τομές στο Δημόσιο, στη Δικαιοσύνη, στην εκπαίδευση, στη φορολογία, στην Υγεία, στη σύγκρουση με κατεστημένα μεγάλα συμφέροντα, ίσως δούμε καλλίτερες μέρες στη χώρα.
Σας κούρασα, γι αυτό τώρα που θα ξαναβγεί ο ήλιος-γιατί θα ξαναβγεί-για να χαλαρώσουμε, ίσως θελήσουμε να κάνουμε τα τελευταία μπάνια, οπότε ας έχουμε υπόψιν μας-γενικώς-ότι « όποιος κατουράει στη θάλασσα θα το βρεί στο αλάτι …».
Άρτα 21/09/2024