Γράφει ο Χρήστος Μέγας
Αν επικρατήσουν οι μηχανιστικές προσεγγίσεις θα διευκολυνθούν οι μεταγραφές όσων φοβούνται, ηλικιακά, την (πολιτική) συνταξιοδότηση εκτός εξουσίας. Και έτσι άλλοι βλέπουν, μελλοντικά, διπολική πολιτική σκηνή με βάση τα υφιστάμενα «μεγάλα» κόμματα (και αυτή η οπτική δεν βοηθάει το ΚΙΝΑΛ). Όμως έτσι οι πολίτες γίνονται αναχωρητές…
Τα επιχειρήματα, ο τρόπος και η συγκυρία της κριτικής που κατατίθενται αναφορικά με την πολιτική και οικονομική ζωή στην Ελλάδα μοιάζουν, σε ορισμένες περιπτώσεις, βγαλμένα από το παρελθόν ή, άλλοτε, είναι κοπιαρισμένα από άλλες χώρες.
Όταν «ανοίγει» μια συζήτηση για την ενίσχυση των κοινωνικών πολιτικών, για την εφαρμογή -πάση θυσία- ενός αποτελεσματικού προγράμματος Απασχόλησης (κυρίως για τους χαμηλής εξειδίκευσης και τις άνεργες οικογένειες), ορισμένοι μετράνε τα λεφτά.
«Δεν υπάρχουν πόροι» αναφέρουν, «δεν επιτρέπονται κλαδικές πολιτικές» σημειώνουν. Τι και εάν φέτος, λόγω κορονοϊού αλλά όχι μόνο, το έλλειμμα θα εκτοξευτεί στο 8% με 9% του ΑΕΠ, τι και εάν, τελικά, η χώρα δαπάνησε περισσότερους πόρους στέλνοντας «επιταγές στο σπίτι», αντί για προμήθειες τεστ, λεωφορείων, εκπαιδευτικών για περισσότερα (ολιγομελή) τμήματα στα σχολεία;
Εσχάτως ελέγχεται η κεντροαριστερά για «αριστερισμό», γιατί κάποιοι έχουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας, όπου έχασε ο Κόρμπιν ή την επιλογή των Δημοκρατικών (ΗΠΑ) στο πρόσωπο του ηλικιωμένου Μπάντεν για να προσεγγίσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους (σ.σ. έστω και εάν η εκλογική μάχη δόθηκε με τους μηχανισμούς και τους επαγγελματίες της επιστολικής ψήφου…)
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα η κεντροαριστερά βρέθηκε να είναι εκλογικά ένας μικρός κομματικός χώρος. Οπότε οι όποιες (μη αυθεντικές) υποδείξεις για μετακινήσεις ή μετατοπίσεις της σοσιαλδημοκρατίας δεν αφορούν πάντα το θεμιτό διακύβευμα της εξουσίας και τα υπαρκτά προβλήματα των πολιτών, αλλά την (κακώς νοούμενη) κυβερνησιμότητα. Με αποτέλεσμα να διευκολύνονται οι δύο άλλοι αντίπαλοι. Και, φυσικά, όταν η συζήτηση ξεφεύγει από την ουσία των λύσεων και πηγαίνει στην μετακίνηση του εκκρεμούς δήθεν αριστερά-δεξιά, απλώς διευκολύνονται οι βολονταριστές, οι ευκαιριακοί παίχτες, όσοι αναζητούν με κάθε κόστος οφίτσια. Είναι και αυτό λαϊκισμός!
-Στον καθηγητή της δεκαετίας του 1970 δεν μοιάζει τραγικός ο σημερινός αποπληθωρισμός, γιατί θα σου απαντήσει, μανιχαϊστικά, με τον καταστροφικό πληθωρισμό της γενιάς του…
-Στον πρώην υπουργό που ένιωσε την «μπότα» της τρόικας στο λαιμό του κόμματος τους, όντως το έλλειμμα είναι το θέμα. Αλλά, πώς βρέθηκε στο άλλο άκρο και απολογείται για το «ματωμένο» πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ;
Σήμερα η οικονομία κινδυνεύει από τον αποπληθωρισμό. Από το «κλείσιμο» και την αποεπένδυση καταρρέει. Και χρειάζεται επειγόντως τόνωση (και) με δημόσιους πόρους.
Σε αυτή τη συγκυρία ελάχιστοι σημειώνουν ότι το χρέος θα φτάσει στο πρωτοφανές 210% του ΑΕΠ (παγκόσμιο ρεκόρ) και εάν δεν θέσουμε θέμα απομείωσής του, δεν θα μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουν την αναθέρμανση, θα το πληρώσουν με «αίμα» οι νέοι μας (όσοι δεν φύγουν στο εξωτερικό…).
Είναι σημαντικό ο καθένας να επιλέγει το χρόνο και τον τρόπο που καταθέτει τις απόψεις του. Αλλά η κεντροαριστερά δεν είναι σημαδούρα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για να μετακινείται, χωρίς ιδεολογική πυξίδα, στον άξονα «αριστερά»-«δεξιά».
Η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία είναι η παράταξη που ενισχύει την οικονομική και κοινωνική κινητικότητα και μετεξελίσσεται αποκλειστικά για τις λύσεις των προβλημάτων. Είναι η πολιτική απάντηση των «μη προνομιούχων», των δυναμικών στρωμάτων. (Η συντηρητική παράταξη ξέρουμε τι υπηρετεί, ενώ η «αριστερά» έδειξε να βολεύεται με τη διαχείριση φτωχοποιημένων πολιτών που ζουν με τα ψιχία από την υπερφορολόγησης, διατηρώντας η ίδια ρόλο «πατερούλη»).
Αν επικρατήσουν οι μηχανιστικές προσεγγίσεις θα διευκολυνθούν οι μεταγραφές όσων φοβούνται, ηλικιακά, την (πολιτική) συνταξιοδότηση εκτός εξουσίας. Και έτσι άλλοι βλέπουν, μελλοντικά, διπολική πολιτική σκηνή με βάση τα υφιστάμενα «μεγάλα» κόμματα (και αυτή η οπτική δεν βοηθάει το ΚΙΝΑΛ). Όμως έτσι οι πολίτες γίνονται αναχωρητές…
Με λίγα λόγια το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ρόλο ΙΕΚ υπουργών, ούτε σήμερα (ως συνέχεια στο ΚΙΝΑΛ) είναι σάκος του μποξ. Ούτε μπορεί να γίνει… κυβερνώσα αντιπολίτευση. Όσοι αρέσκονται να κάνουν κριτική στην… κριτική της αντιπολίτευσης θα πρέπει να συνεκτιμήσουν την σημερινή απουσία προοπτικής των νέων, το γεγονός ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν θα λάβουν ενίσχυση για το κλείδωμα των γραφείων τους με κρατική απόφαση, πως η κυβέρνηση με φιμωμένη την κοινωνία σχεδιάζει να «περάσει» νόμο για τις απλήρωτες υπερωρίες με κρατική απόφαση (Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας) και όχι διευθέτηση του χρόνου εργασίας με Συλλογική Σύμβαση.
Το Κίνημα Αλλαγής και η κεντροαριστερή παράταξη ένα κίνδυνο έχει: Να αποκοπεί από τις αγωνίες και τα προβλήματα του κόσμου. Οι όποιες επεξεργασίες και μετεξελίξεις γίνουν θα πρέπει να εντάσσονται σε 5 στόχους:
1.Τους νέους, την ισότητα και την προοπτική.
2.Την απασχόληση, τους μικρούς επαγγελματίες και την ενίσχυση της βιομηχανίας.
3. Τους αγρότες και την Περιφέρεια.
4.Το περιβάλλον και την ισόρροπη-βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη.
5.Μια σθεναρή πατριωτική στάση στα εθνικά θέματα.
Για την υπηρέτηση αυτών των σκοπών επιβάλλονται επαναπροσεγγίσεις και νέα οπτική. Πρέπει να αφήσουμε, προσωρινά, στην άκρη κάποια από τα παλιά βιβλία και να πιάσουμε να ξάνουμε νέες ιδέες για τα σύγχρονα προβλήματα.
Να το ξαναπούμε: Η νέα κανονικότητα δεν πρέπει να έχει τίποτα από αυτά που οδήγησαν σε μείωση του ΑΕΠ, σε αρνητικές τιμές στην αγορά, στους χαμηλότερους μισθούς και τη χαμηλότερη παραγωγικότητα. Και όλα αυτά παράλληλα με μεγαλύτερες ανισότητες, υψηλότατο (δημόσιο και ιδιωτικό) χρέος, απλησίαστες τιμές περιουσιακών στοιχείων. Μα απολύτως τίποτε όμως…