Κουβεντιάζοντας με την Έλλη Μάνθα

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

1. Δύο μονόπρακτα του Τσέχωφ από τη Θεατρική Ομάδα του Μ/Φ Συλλόγου «Ο Σκουφάς». « Ο Γάμος» και « Οι Βλαβερές συνέπειες του καπνού». Πώς επιλέξατε αυτά τα έργα; Έχουν πιστεύετε κάποια σχέση με την δική μας πραγματικότητα;

Τα δύο μονόπρακτα του κλασσικού και διαχρονικού Ρώσου δραματουργού Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ ήταν η πρόταση μου στην
θεατρική ομάδα του Μ/Φ Συλλόγου «Ο Σκουφάς». Κοινή μας επιθυμία ήταν η έρευνα και η μελέτη διάφορων θεατρικών κειμένων κατά την περίοδο της καραντίνας, με στόχο τις συναντήσεις μας( διαδικτυακές) αλλά και την δραστηριοποίηση μας με κάθε δυνατό τρόπο. Επιλέχθηκαν τα δύο μονόπρακτα με σκοπό να παρουσιαστούν αρχικά ως θέατρο αναλόγιο.
Η εμπειρία προετοιμασίας ήταν πρωτόγνωρη σε όλους και συνάμα δύσκολη. Όμως η επιθυμία και η ανάγκη μας για έκφραση, η διαδικασία θεατρικής έρευνας, το μοίρασμα της θεατρικής δράσης με το κοινό ήταν παράγοντες που συνετέλεσαν στην πραγματοποίηση της παράστασης.

Στον κωμικοτραγικό μονόλογο « Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» παρατηρώντας τον ήρωα μας, Ιβάν Ιβάνοβιτς Νιούχιν και αναλύοντας την ψυχοσύνθεσή του, ανακαλύπτουμε έναν άνθρωπο καταπιεσμένο, απομονωμένο, απογοητευμένο με τη ζωή του αλλα ταυτόχρονα έναν άνθρωπο ρομαντικό, ήσυχο, με όνειρα και ελπίδες.
Στην σύγχρονη κοινωνία και δεδομένου της κατάστασης της πανδημίας, συναντάμε πολλούς ανθρώπους που έχουν κλειστεί στον εαυτό τους. Η ανάγκη για συνύπαρξη και επικοινωνία είναι τεράστια και πολλές φορές αυτή η ανάγκη λειτουργεί απελευθερωτικά και λυτρωτικά.
Στο κωμικό μονόπρακτο « Ο Γάμος» ο συγγραφέας θέλει να σατιρίσει τον μέσο Ρώσο και τη δίψα του για τιμές και αξιώματα, οπως άλλωστε βλέπουμε πολύ συχνά να συμβαίνει και σήμερα, δίνοντας πολλές φορές σημασία σε τίτλους και όχι σε ουσιαστικές και αληθινές ανθρώπινες σχέσεις.

2. Ποιές δυσκολίες υπάρχουν αυτή την εποχή για το θέατρο και τους συλλόγους;

Οι κλειστοί σύλλογοι στην πόλη μας σημαίνει μη αξιοποίηση όλων των τμημάτων που συντελούν στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου. Ένα θέμα πολύ λυπηρό και επικίνδυνο θα έλεγα για την κοινωνία μας.
Οι σύλλογοι δεν είναι απλά τόπος συνάντησης των μελών, αλλά χώρος δημιουργίας, εκτόνωσης, αλληλεπίδρασης, έκφρασης ιδεών, πραγματοποίηση ονείρων και ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων.
Όσον αφορά το θέατρο στην πόλη μας παρατηρούμε ότι μετά από ενάμιση χρόνο αδράνειας, λόγω της κατάστασης, το τελευταίο διάστημα πραγματοποιούνται παρουσιάσεις και παραστάσεις.Και αυτό είναι ευχάριστο και ανακουφιστικό.

Βλέπουμε το πείσμα των ομάδων, πέρα από τις δύσκολες συνθήκες, να δουλέψουν σκληρά και σε μικρό χρονικό διάστημα να ετοιμαστούν, να οργανωθούν για να ανέβουν στην σκηνή.
Όμως ακόμα και τώρα, που οι παραστάσεις επιτρέπονται σε ανοικτούς χώρους με όλα τα μέτρα προστασίας, υπάρχει ο φόβος και το άγχος της αναβολής ή της ακύρωσης της παράστασης.
Είναι πολύ δύσκολο αυτήν την εποχή να οργανώσεις οτιδήποτε, γι ´αυτό χρειάζεται στήριξη απ´όλους.
Οι άνθρωποι που το καταφέρνουν δεν είναι μόνο ήρωες κάποιου θεατρικού έργου.
Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα μου του Μ/Φ Συλλόγου « Ο Σκουφάς», που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί καμία ενέργεια, καμία παράσταση.
Και φυσικά τον Δήμο Αρταίων και την ΑΔΑΕ ΟΤΑ για την συνδιοργάνωση και την πολύτιμη βοήθεια.

3. Με την μεγάλη ανταπόκριση του κοινού, πόσο αναγκαία είναι η τέχνη, το θέατρο στις μέρες μας;

Η αναγκαιότητα για κάθε μορφή τέχνης μετά το δύσκολο διάστημα θεατρικής παύσης είναι τεράστια. Πόσο μάλλον για την τέχνη του θεάτρου, μια ζωντανή τέχνη, άμεση και μαγική. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο και οι θεατές έχουν μια σχέση αλληλένδετη, μια σχέση αλληλεξάρτησης.
Αυτή η αλληλεπίδραση με την καθεμία και τον καθένα θεατή ξεχωριστά είναι μια ζωτικής σημασίας λειτουργία για έναν καλλιτέχνη.
Για τους ανθρώπους του θεάτρου η άμεση επαφή με τους θεατές , το χειροκρότημα τους είναι η δύναμη τους , η κινητήρια δύναμη που τους ενεργοποιεί.
Για τους θεατές μια θεατρική παράσταση μπορεί να είναι μια σκέψη, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια κρυφή δύναμη, ένα γέλιο , ακόμα και ένα λυτρωτικό δάκρυ.
Γιατί το θέατρο είναι μοίρασμα. Μοίρασμα πάνω απ´όλα ψυχής…

4. Τι ελπίζετε θεατρικά για το μέλλον;

Αρχικά αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι να είμαστε όλοι καλά και να έχουμε την δύναμη
και την διάθεση για δημιουργία πολλών θεατρικών δράσεων. Η πόλη μας , με το πλούτο και τους ανθρώπους που έχει μπορεί να αναδειχθεί θεατρικά αλλά και
γενικότερα πολιτισμικά και πολιτιστικά.
Επίσης μπορούν να αξιοποιηθούν ή να δημιουργηθούν χώροι που θα στηρίζουν θεατρικές παραστάσεις ή άλλες ενέργειες.
Την περίοδο αυτή είδαμε πόσο αναγκαία είναι η τέχνη στη ζωή μας αλλα και πόσο αναγκαίοι είναι οι κατάλληλοι χώροι για την υλοποίηση τους.
Ας ελπίσουμε λοιπόν για το καλύτερο , ας ελπίσουμε σε πολλές θεατρικές βραδιές και οχι μόνο. Ο εφιάλτης της πανδημίας να μας οπλίσει με δύναμη και αισιοδοξία για ένα πιο φωτεινό θεατρικό μέλλον.