Ο Κώστας Αμβράζης δεν είναι πια κοντά μας.
Διάλεξε ανήμερα της Παναγίας να κάνει το τελευταίο του ταξίδι, αποχαιρετώντας μας, όπως έκανε σε όλη του τη ζωή αθόρυβα, περήφανα και με τους δικούς του όρους, με μόνη του λύπη κι έγνοια ότι άφηνε μόνη της την λατρεμένη του Ντορίτα.
Ο Κώστας Αμβράζης για τον οποίο περηφανεύομαι ότι με τίμησε με την φιλία του από τη πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, δεν ήταν ένας τυχαίος συμπολίτης μας.
Όχι. Το αντίθετο, θα έλεγα.
Αυτοδημιούργητος, σπουδαίος ποδοσφαιριστής, διορατικός και συνετός πολιτικός, ο ορισμός του ευπατρίδη, αφοσιωμένος και πιστός φίλος.
Στον αθλητισμό άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα γήπεδα τόσο ως ποδοσφαιριστής αλλά και διοικητικός παράγων της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ, όσο και της ΠΑΝΑΧΑΙΚΗΣ.
Στην πολιτική υπηρέτησε την τοπική αυτοδιοίκηση από θέσεις ευθύνης, τόσο ως αντιδήμαρχος, επί Δημαρχίας Κώστα Βάγια, όσο και ως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Άρτας όπου και ψηφίστηκε από όλες τις δημοτικές παρατάξεις, αλλά και ως Γραμματέας του Δήμου Αρταίων.
Στη ζωή του τίποτε δε του χαρίστηκε και τίποτε γι’ αυτόν δεν ήταν εύκολο, καθώς προέρχονταν από φτωχή οικογένεια, με συνέπεια από πολύ μικρός να αγωνίζεται για την επιβίωση.
Όμως αυτές οι δυσκολίες ήταν εκείνες που έχτισαν έναν αδαμάντινο χαρακτήρα, που δημιούργησαν έναν χαλκέντερο αγωνιστή της ζωής, που σφυρηλάτησαν φιλίες και σχέσεις, για τις οποίες έφτανε μόνο μία κουβέντα του για να κινητοποιηθούν και να τον πλαισιώσουν χωρίς προαπαιτούμενα και ενστάσεις.
Λάτρης της Άρτας και των ανθρώπων της, ποτέ δεν «γύρισε την πλάτη» σε όποιον τον χρειάστηκε και ζήτησε την βοήθειά του, ακόμη κι αν ήξερε ότι δεν ήταν πολιτικός φίλος του.
Κι ίσως αυτό ακριβώς να ήταν εκείνο που τον καταξίωσε κοινωνικά και τον έκανε τόσο αγαπητό σε όλους.
Πολλά θα μπορούσα να γράψω για τον Κώστα Αμβράζη, όμως ξέρω πολύ καλά ότι ο ίδιος ως οπαδός του αποφθέγματος «ουκ εν τω πολλώ το ευ» θα με απέτρεπε και θα με μάλωνε.
Η αλήθεια ωστόσο είναι, πως τα τελευταία χρόνια άνθρωποι σαν τον Κώστα Αμβράζη έλειψαν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο της Άρτας. Και η απουσία αυτή θα είναι από εδώ και πέρα ακόμη πιο αισθητή.
Εύχομαι δύναμη και κουράγιο στην πολυαγαπημένη του Ντορίτα και ο Κώστας να μας κοιτά με αγάπη, όπως έκανε πάντα, από εκεί ψηλά που ταξιδεύει τώρα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Χρήστος Απ. Άγης
