Κώστας Μπάρκας: Πρέβεζα, Πόλη Ποίησης και Μνήμης

97 χρόνια από τον θάνατο του Κώστα Καρυωτάκη 

Με αφορμή τη συμπλήρωση 97 χρόνων από τον θάνατο του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας, Κώστας Μπάρκας και η Τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Κοντοτόλη Μαρίνα, κατέθεσαν Ερώτηση προς την Υπουργό Πολιτισμού ζητώντας την ανάδειξη και αξιοποίηση της κατοικίας όπου διέμεινε ο Κώστας Καρυωτάκης στην Πρέβεζα, ως χώρου πολιτισμού και ποιητικής μνήμης, δηλώνοντας ότι :

«H Πρέβεζα θυμάται — και διεκδικεί. Θυμάται τον ποιητή που σφράγισε με την παρουσία και την απουσία του μια πόλη, και διεκδικεί το αυτονόητο: να αναγνωριστεί ο χώρος όπου έζησε τις τελευταίες του μέρες ως σημείο ποιητικής μνήμης και πολιτιστικού ενδιαφέροντος.

Το σπίτι όπου διέμεινε ο Καρυωτάκης τον τελευταίο μήνα της ζωής του δεν είναι ένα ακόμη κτίριο. Είναι ένα φορτισμένο πολιτιστικό αποτύπωμα, ένα τοπόσημο που κουβαλά τη σιωπή του ποιητή, την απογοήτευση, την αντίσταση, την αλήθεια και το βλέμμα του στο μέλλον της ποίησης.

Σε μια εποχή που ο πολιτισμός μας έχει ανάγκη από ρίζες, αναφορές και πράξεις με ουσία, η Πρέβεζα έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα Κέντρο Ποιητικής Μνήμης. Να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων ιστορικών πόλεων που τίμησαν τους ποιητές τους, αναδεικνύοντας χώρους που συνδέθηκαν μαζί τους, όπως έγινε πρόσφατα με το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου στη Μονεμβασιά.

Η Εταιρεία Συγγραφέων, με την ηθική βαρύτητα του λόγου της, ζητά την αξιοποίηση αυτού του χώρου σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, επισημαίνοντας ότι το 2028 — 100 χρόνια από τον θάνατό του — μπορεί να είναι αφορμή για έναν μεγάλο εθνικό πολιτιστικό εορτασμό με επίκεντρο την Πρέβεζα.

Δεν πρόκειται για ένα απλό σπίτι. Πρόκειται για μια ψυχική τοπογραφία της νεοελληνικής ποίησης. Ας γίνει η Πρέβεζα φάρος λόγου και μνήμης.

Ας προστατέψουμε και ας αναδείξουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα.
Με σεβασμό προς την ιδιωτική ιδιοκτησία, και με σύμπραξη όλων των φορέων, η πρόταση για τη μετατροπή του χώρου σε πολιτιστικό σημείο αναφοράς δεν είναι απλώς εφικτή — είναι επιτακτική. Γιατί σε αυτόν τον τόπο, η ποίηση δεν πέθανε.
Έγινε πέτρα, προτομή, πλατεία, ανάσα στο κύμα.
Και συνεχίζει να μας μιλά.»