«Λίθος από λήθη» Α.Παυλίδης

Εκδόσεις Πηγή 2024 σελ.225 1922. Μικρασιατική Καταστροφή.

Γράφει : Ο Κώστας Α. Τραχανάς

Μια πέτρα , ήταν ένα οικογενειακό κειμήλιο .Είχε ταξιδέψει από τον τόπο της φυγής της μικρής Παναγιώτας, από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας.
Μια πέτρα , η οποία είχε την ίδια αξία με εκείνη τη χούφτα χώματος που πήρε μαζί του ο παππούς από το εύφορο έδαφος της αιολικής γης.

Η Παναγιώτα σώθηκε από τον φίλο της ,τον νεαρό Τούρκο Αϊκούτ ,που της έδωσε την πέτρα και της είπε όταν έφευγε:
«Αυτή η πέτρα είναι ο τόπος σου. Εδώ θα είναι για πάντα ο τόπος σου. Άμα τη χάσεις ποτέ, τότε θα έχεις ξεχάσει από που ξεκίνησες».

Η Παναγιώτα ταξίδεψε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας πολέμου.
Τους γονείς της Παναγιώτας τους σκότωσαν οι Τούρκοι.
Η Παναγιώτα χρόνια πολλά έψαχνε να βρει την αδελφή της Νικολέτα.
Ο γιατρός ο Άλκης και η γυναίκα του Στέλλα , η νοσοκόμα, υιοθετήσανε στο οικοτροφείο, το μοναχικό κορίτσι από το Αϊβαλί.

Η μικρή Παναγιώτα απέκτησε μια καινούργια οικογένεια , βάζοντας το τσίγκινο κουτάκι με την πέτρα στο συρτάρι αριστερά από το κρεβάτι της,στο καινούργιο της σπίτι ,στη νέα της πια ζωή. Ήταν πλέον η Παναγιώτα Πολίτη.
Η Παναγιώτα το 1931 μπήκε στην Ιατρική και παντρεύτηκε τον Αχιλλέα ,ένα συνομήλικό της που σπούδαζε Νομική.
Η Παναγιώτα απέκτησε ένα γιο τον Σάββα , είχε ένα άντρα που θαύμαζε και αγαπούσε και δυο γονείς που ήταν πάντα στο πλευρό της.

Ο Αχιλλέας πολέμησε το 1940 τους εχθρούς,αλλά δεν συμμετείχε στον Εμφύλιο πόλεμο. Ένας συναγωνιστής του Αχιλλέα στον πόλεμο ,επειδή δεν συμμετείχε στον εμφύλιο, τον θεώρησε προδότη και τον σκότωσε με μια σφαίρα στο κεφάλι και δυο στο στήθος.

Ο Σάββας περιφέρονταν λυπημένος και αμίλητος ,δεν μπορούσε να αντέξει τον θάνατο του πατέρα του. Η η μάνα του , η Παναγιώτα, του είπε:
«Παιδί μου ,σε καταλαβαίνω ,ο πατέρα σου ήταν σπουδαίος, όταν όμως εγώ βρέθηκα στη θέση σου , είχα χάσει τα πάντα.Σπίτι, γονείς αδελφή,την πατρική γη και ήρθα εδώ άγνωστη μεταξύ αγνώστων.Εσύ όμως έχεις εμένα.Σου υπόσχομαι πως θα είμαι και μάνα και πατέρας για εσένα.Θα περάσει καιρός μέχρι να κλείσει η πληγή που έχει ανοίξει τώρα , αλλά θα τα καταφέρουμε όσο είμαστε ενωμένοι, γιε μου.

Και τώρα το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου .Είναι αυτό που δεν με αφήνει να ξεχάσω, που με βοηθάει να θυμάμαι και να προχωρώ .Εδώ σε αυτό το κουτί υπάρχει το χειροπιαστό τμήμα της παλιάς μου ζήσης.Η πέτρα είναι ο τόπος μου, αγόρι μου. Όταν ήμουν πάνω-κάτω στη δική σου ηλικία ,αναγκάστηκα να φύγω από την πατρίδα μου, τις Κυδωνιές ή Αϊβαλί στη Μικρά Ασία .

Παιδί μου θέλω να σου δώσω αυτό. Από εδώ και στο εξής ,αυτή η πέτρα σου ανήκει .Να την κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και να μην τη χάσεις. Μην την αφήσεις να σου φύγει ποτέ, γιατί άμα πέσει και σπάσει, θα σπάσουν τα δεσμά που μας ενώνουν .Ενιαία και αδιαίρετη. Από τότε πίστευα πως αν υποστεί αλλοίωση η πέτρα , θα μας βρει μεγάλο κακό».

Η πέτρα αυτή αποτελεί για την Παναγιώτα το σημείο αναφοράς της.
Ο Σάββας έμπλεξε αργότερα με εθνικιστικούς ,ρατσιστικούς και αντικομμουνιστικούςκύκλους .
Μια μέρα η πέτρα θα σπάσει…
Η Παναγιώτα πέθανε σε μεγάλη ηλικία.Σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά της .Αυτή η καρδιά που άντεξε ξεριζωμό,ορφάνια,φτώχια και κακουχίες.
Ένα μυθιστόρημα βγαλμένο από μια άλλη εποχή ,που σφύζει από συγκίνηση και μεγαλείο ψυχής.
Διαβάστε το.

Ο Απόστολος Παυλίδης έχει γεννηθεί στην Αλεξανδρούπολη. Μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε ετών δεν είχε την παραµικρή σχέση µε την ανάγνωση βιβλίων, ούτε δε µε αυτά του σχολείου. Όλα άλλαξαν όταν του κίνησε το ενδιαφέρον ένα βιβλίο και από τότε ονειρεύτηκε πως θα γράψει κι εκείνος κάποτε ένα.
Το «Λίθος από λήθη» είναι το δεύτερο µυθιστόρηµα που εκδίδει, ύστερα από τα «Λόγια της ελιάς», που κυκλοφόρησε επίσης από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.