«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής χάθηκε το καλοκαίρι»

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

(Φωτό Θανάσης Νικολός)

Το καλοκαίρι με την ανεμελιά και την ασιουμπέιαστη τακτική, αραχτοί στις πλατείες των χωριών, κάτω από τα πλατάνια και τα δασιόσκιωτα μέρη, όπου λαλούμε τα της ζωής και απολάμε κάργα ρουμποστίνες ως συνοδευτικό του τσίπουρου, της αερολογίας και του καλοκαιρινού «φραμπαλισμού». Πολιτικές αναλύσεις στο έπακρο, λύσεις για όλα τα ζητήματα και αναλύσεις εφ’ όλης της ύλης. Τα λέμε, τα ξέρουμε, τα τσαμπουνάμε και φτου απ’ την αρχή. «Τσαπί και φτυάρι άδραξε και το βουνό γκρεμάει».

Μα το βουνό εκεί καλά κρατάει. Δεν γκρεμιέται και ενίοτε ανταριάζει και τρίζει τα δόντια του κι άλλοτε ήσυχο και καταπράσινο σαν «ένα βελούδινο χάδι» μας ηρεμεί και μας συνεφέρει στο δρόμο της σεμνότητας και της ευγένειας. Λέμε τώρα… Γιατί ο άνθρωπος χαλαστής και όχι κτίστης γκρεμάει, «σκοτώνει», τρελαίνει τη φύση, για να μας τρελάνει κι αυτή αργότερα -τώρα- με λιμούς, σεισμούς, θεομηνίες και καταποντισμούς. «Ξυλοκόποι – /σκοτωμένα δέντρα./Κυνηγοί –/σκοτωμένα πουλιά». Γιάννης Ρίτσος

(Φώτο Θανάσης Νικολος. «Και μες στα σύννεφα πετας μες στα βουνά ανεμίζεις»)

Έχουμε χρόνια, μα χρόνια πολλά που διακόψαμε το δεσμό μας με τους λόγους και τους τρόπους που δίνουν περιεχόμενο στη ζωή. Υπεροψία, μέθη και αδιαφορία. «Πεινούσαμε στης γης την πλάτη/Σα φάγαμε καλά/πέσαμε εδώ στα χαμηλά/ ανίδεοι και χορτάτοι». ( Γ. Σεφέρης ) Τυφλοί στο όραμα, κουφοί στην ιδέα, κι ανέστιοι στη φωλιά που γεννά και «φασκιώνει» για τα καλά το περιεχόμενο της ζωής μας. Δολωθήκαμε και υποδουλωθήκαμε σε «κούφιες ιδέες» και σαρκοβόρες τακτικές. Ανύπαρκτη οιασδήποτε κοινωνική συνείδηση με φουντωμένο για τα καλά τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ατομισμό, ο διπλανός μας έγινε εχθρός «μισητό σκήνωμα θανάτου». Φιλοτομαρισμός, εγωισμός, εγωπάθεια, εγωκεντρισμός. Και από εκεί και πέρα; «Τούρκοι βαστάτε τα άλογα…», «ποιος είδε, ποιος απάντησε και ποιος ανεμοδιάβηκε ποτάμι θολωμένο».

Θολωμένο ποτάμι, θολωμένο μυαλό και θολωμένη έως ανύπαρκτη συνείδηση. Φωτιές, υποσχέσεις, πλημμύρες, καταπατήσεις, νομιμοποιήσεις, δωροδοκίες, φαρμακοποσίες, αποπροσανατολισμός, προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης, ποτέ όμως προσπάθεια ξεθουλουριάσματος του πολίτη. Θρονιάστηκαν φαμίλιες και φαμίλιες, «μπήκαν στο καβούκι τους» κι ό,τι μας πούν’ οι άλλ’ οι μεγάλ’, οι τρανοί και οι αφέντες. Χρόνια τώρα, η καταπάτηση και η νομιμοποίηση, το πρόχειρο και το ανερμάτιστο, το στραβό και το χαζοχαρούμενο, το παρακμιακό αλλά δήθεν λοιδορούμενο. Και την δουλειά μας να κάνουμε και τον καιρό μας να γκιλίσουμε, να διαβούμε… χωρίς ποσώς να μας ενδιαφέρει, αν υπάρχει κίνδυνος γκιλντάρας στη θουλουριασμέν’ λούμπρ’.

Η Ιθάκη συνέχεια προβάλλει ή μας την προβάλλουν. Το Καστελόριζο «μας τελείωσε». Πηγαιμός, όραμα, ενδιάθετη βούληση, ασπίδα ή αυταπάτη μιας επανάστασης;
«Που ειν’ η αληθεια; μην πλανάν εσέ/βαθιονόητα λόγια τάχα˙ /την πηγή της δεν τη βρίσκεις/μέσα σου, Άνθρωπε, μονάχα/Θα τη βρης (…)».
Κωστής Παλαμάς
Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που οι ειδήμονες ονόμασαν πολιτική συνείδηση. Μ’ αυτήν αντιμετωπίζονται αυτά που πρέπει και αυτά που μας καρυδώνουν… Υποσχέσεις, τάματα, «τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα», πλειστηριασμοί – πλειοδοσίες διορισμών και πλειοδότες, όρκοι και θα… Αμφοτέρωθεν… «Τι είχες Μήτρο μ’, τι είχα πάντα». Η Ιθάκη όμως είναι Ιθάκη ή και Ιθάκες. Είναι σκοπός ζωής, όραμα, στοχοπροσήλωση, κοσμοθεωρία, αγώνας, ιδανικά…

Και μέσα, στο γέρμα του καλοκαιριού και στο έμπα του Φθινοπώρου καταπλακώνονται τα καλοκαιρινά όνειρα, καθόσον η προσγείωση είναι ανώμαλη!

Η είδηση. Ήρθε ο ΕΝΦΙΑ. «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής χάθηκε το καλοκαίρι». Καλό Φθινόπωρο.
Ποιο Φθινόπωρο; Ήρθε ο «Ιανός» και τα έκανε λαμπόγυαλο. Απλά μας υπενθύμισε τον ποιητή του 6ου αιώνα Θεόγνι, που έλεγε: «…η υπερβολή, η απληστία, γεννάει την ύβρη, όταν πλουταίνουν άνθρωποι σκάρτοι και ανέμυαλοι». Αλλά και τον Αισχύλο, που πρόσθετε: «Η ύβρη ανθίζοντας μεστώνει της καταστροφής το στάχυ και κατόπι θερίζει τρύγο θλιβερό με πόνο και με δάκρυ».