Του Μπάμπη Πεσλή
Σαν παραμύθια ακούγαμε παιδιά τις διηγήσεις για μια εποχή που την ζήσανε οι πατεράδες των παππούδων μας, τότες που η γης όλη ανήκε σε έναν και μοναδικό άρχοντα.
28 χρόνια πριν την εξέγερση στο Κιλερέρ το καλοκαίρι του 1882 εδώ στο τόπο μας, το χώμα βάφτηκε κόκκινο απ’ το αίμα των κολίγων που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον τσιφλικά Καραπάνο ζητώντας δυο σπιθαμές γης για να θρέψουν τις φαμίλιες τους.
Ο αγρότης βέβαια θα μου πείτε σήμερα, είναι πλέον αφέντης στη γη του και ο κτηνοτρόφος στο κοπάδι του. Έτσι είναι;
Αφέντης του εαυτού σου σημαίνει εσύ να ορίζεις τη μοίρα σου κι όχι οι ‘’πάτσηδες’’, οι διάφοροι μεγαλόσχημοι δικαστές και τα άλλα κοράκια των τραπεζών και των funds που έχουν υποθηκεύσει το λιγοστό βιος σου. Αφέντης στη γη σου σημαίνει τη σοδειά σου, να την πουλάς τόσο όσο εσύ θεωρείς ότι καλύπτει το κόστος των εξόδων σου, τον κόπο σου και τις ανάγκες της οικογένειάς σου. Ο έμπορος που αγοράζει πρέπει να ρωτάει: πόσο πουλάς; Κι όχι εσύ τον έμπορο: πόσα δίνεις;
Οι τιμές των προϊόντων δυστυχώς δεν καθορίζονται απ’ τις ανάγκες της παραγωγής αλλά απ’ τις ανάγκες κερδοφορίας του εμπορικού κεφαλαίου.
Σήμερα ο τσιφλικάς δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά πολλά: Τράπεζες, εταιρίες λιπασμάτων, εφοδίων και ζωοτροφών, χονδρέμποροι και αλυσίδες λιανεμπορίου, μεσίτες, μεταποιητές κι όλοι αυτοί αρμέγουν την ‘’ιερή αγελάδα’’, τον σύγχρονο κολίγο.
Τα στατιστικά στοιχεία είναι αμείλικτα: Μικρές αγροτικές εκμεταλλεύσεις κάθε χρόνο αναγκάζονται να κλείσουν ( -26,6% απ’ το 2009 έως το 2020 και -18,8% στην χρησιμοποιούμενη γεωργική έκταση) και οι βιοπαλαιστές αγρότες καταλήγουν είτε στην ανεργία είτε στην καλύτερη περίπτωση στην επισφαλή εργασία.
Συνάδελφε αγρότη, αφέντης δεν είσαι στη γη σου, το κορμί σου πουλάς κι εσύ όπως κι ο βιομηχανικός εργάτης, ο μικρός ή και ο μικρομεσαίος βιοτέχνης, ο εμποράκος της γειτονιάς, ο αυτοαπασχολούμενος, ο ντελιβεράς που θυσιάζεται στο βωμό της ασφάλτου, ο σερβιτόρος με μεταπτυχιακό στις γαλέρες του μαζικού τουρισμού, ο ηλεκτρολόγος βιομηχανίας που πεθαίνει για ένα ρελέ ασφαλείας( πιο πολύτιμο αλήθεια απ’ την ανθρώπινη ζωή).
Από τότε μέχρι σήμερα σαν να μη πέρασε μια μέρα.
‘’Κολίγα γιος του παππού μου ο παππούς, κολίγα γιος του παππού μου ο πατέρας’’ κι εγώ … κολίγας κι εγώ, βιοπαλαιστής αγρότης να παλεύω με ‘’ νύχια και δόντια’’ να κρατήσω τη θέση εργασίας που με ιδρώτα και χρέη δημιούργησα. Δίπλα μου στέκεται ένας απόμαχος των 550 ευρώ σύνταξη (κοινωνικό κράτος σου λέει), ένας πατέρας και μια μάνα με τέσσερα παιδιά, τα δυο στη Γερμανία το τρίτο εσωτερικός μετανάστης, λεφτά για σπουδές δεν υπήρχαν όλοι έπρεπε να δουλέψουν, το σπίτι βγαίνει ‘’στο σφυρί’’. Τα μανταρίνια έμειναν απούλητα στα δέντρα κι ο παραγωγός παρακαλάει για μεροκάματο. Η γιαγιούλα στη λαϊκή κάτω στο τσιμέντο έστρωσε την πραμάτεια της: 8 αυγά,5 ντομάτες, δυο αγγούρια , λίγες σαλάτες και σε κοιτάζει μ’ αυτό το βλέμμα που σου σφίγγει την καρδιά. Ανακαλώ στη μνήμη τα ποιητικά αναγνώσματα της εφηβείας μου:
‘’ Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί, εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε, είμαστε εμείς που γκρεμιζόμαστε απ’ τις σκαλωσιές, εμείς που μας θάβουν οι στοές των ορυχείων, είμαστε οι προλετάριοι’’.
Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Επισφαλής εργασία, εισόδημα πείνας, ουρές έξω απ’ τα πολιτικά γραφεία, ζωή με κουπόνια κι επιδόματα, απλά να υπάρχεις. Πονάει να ονειρεύεσαι.
Κι όμως αυτή είναι η πιο σθεναρή αντίσταση στο ζόφο των ημερών. Να ονειρεύεσαι. Μιαν άλλη ζωή, καλύτερη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που το δικαίωμα στην εργασία θα είναι ιερό και δεν θα στερείται από κανέναν.8 ώρες δουλειάς( ή και λιγότερες αφού το επιτρέπει η τεχνολογική πρόοδος),8 ώρες ανάπαυση,8 ώρες δημιουργικό χρόνο. 5 μέρες ( ή και λιγότερες) την εβδομάδα. Εργάτης γης είτε βιομηχανικός είτε εργάτης του πνεύματος δεν διακρίνονται στην προσφορά τους. Δικαίωμα στη μόρφωση, δικαίωμα στην υγεία, δικαίωμα στην κουλτούρα, στα ταξίδια, στην επικοινωνία, στον καθαρό αέρα, στο νερό, στη ζωή όπως θα ‘πρεπε να τη ζούμε.
Σήμερα κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα στην αναμέτρηση με την αντιλαϊκή πολιτική.
Η ψήφος μας στο Κ.Κ.Ε., θα είναι εκεί που πρέπει. Στους μεγάλους αγώνες για να βάλουμε φρένο στα χειρότερα διεκδικώντας ό,τι αξίζει σήμερα σε εμάς και τα παιδιά μας.
Αν αναρωτιέσαι με τι χρήματα θα γίνουν όλα αυτά, όταν ο ‘’δημοσιονομικός χώρος’’ είναι στενός και η λιτότητα περισσεύει, τη λύση τη βρήκε ο μπαρμπαΚάρολος( ο Μαρξ ντε) πριν δυο αιώνες: Η πραγματική και ανεξάντλητη πηγή πλούτου σε τούτο τον πλανήτη, δεν είναι η γη, ούτε η θάλασσα, δεν είναι τα πολύτιμα μέταλλα παρά η ανθρώπινη εργασία. Αυτή δημιούργησε όλη την υλική και άυλη κληρονομιά μας. Σκέψου λοιπόν την κατάχρηση, την κλοπή, το σφετερισμό απ’ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που κατέχει περίπου το 47% του παγκόσμιου ιδιωτικού πλούτου. Πλούτο δικό σου και δικό μου.
Αυτός ο τόπος γέννησε αγωνιστές, κλέφτες, αντάρτες, παλικάρια. Αυτός ο λαός δεν ‘’βολεύεται με λιγότερο ουρανό, με λιγότερο ήλιο’’. Αυτός ο λαός κάποτε γκρέμισε φέουδα και μοναρχίες, ταπείνωσε βαρβάρους κατακτητές, νίκησε την πείνα. Αυτός ο λαός είμαστε εμείς ‘’που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο’’. Αργά ή γρήγορα θα μετρηθούμε με τους δυνάστες μας. Το χώμα του μέλλοντος μπορεί να βαφτεί ξανά κόκκινο, αλλά θα ‘ναι ελεύθερο.
*Ο Μπάμπης Πεσλής, είναι υποψήφιος βουλευτής του Κ.Κ.Ε., μέλος του Δ.Σ. της Ο.Α.Σ.Ν.Α. , πρόεδρος του συλλόγου πτηνοτρόφων Δυτικής Ελλάδας.