Μια φωτογραφία θρυμματίζει τον χρόνο κι απομονώνει τη στιγμή

Tης Χαράς Παπαβασιλείου Κουμμουλη

Η δημοσίευση της φωτογραφίας του σχολείου μου στο σημερινό σας φύλλο, (8/11), μου ’φερε στο νου τους στίχους του Κωστή Παλαμά, απ’ το ποίημα:
ΤΑΣΚΟΛΕΙΑ ΧΤΙΣΤΕ
Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε!

Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων
περίσσια ανοίχτε, να ’ρχεται ο Ήλιος,
διαφεντευτής, να χύνεται, να φεύγει,
ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας
το φεγγάρι.

(…)κι ο δάσκαλος, ποιητής και τα βιβλία
να είναι σαν κρίνα.
Στο σκολειό μου κάτω απ’ το κάστρο και τον ίσκιο του Ρολογιού να μετρά τις ώρες,θυμάμαι και τη δασκάλα μου να μπαίνει στην τάξη. Αεράτη, ν’ ανεβαίνει στο βάθρο της έδρας της κι αγκαλιάζοντάς μας με το σπινθηροβόλο βλέμμα των πράσινων ματιών της, «Καλημέρα παιδιά», κάθε μέρα με την αγάπη της. Και στον ίσκιο της Παρηγορήτριας Τετάρτη δημοτικού, εν έτει 195… Πώς πέρασαν τα χρόνια… Ήμασταν όλα παιδιά της!
Στη μνήμη της αγαπημένης κι αξέχαστης δασκάλας μου, κυρίας Ρηνούλας Τζουβάρα.