Μικρή σπονδή στη γυναίκα Φώφη Γεννηματά

«Ένα, δύο, τρία, πάμε». Τόσο γενναία!

Γράφει η Χαρά Παπαβασιλείου – Κουμουλλή

Πόσο αλήθεια μεγάλο είναι το μυστήριο του θανάτου, το ένα απ’ τα δύο μεγαλύτερα μυστήρια! Το άλλο είναι το θαύμα της ζωής, η αρχή. Και το τέλος ο θάνατος. Αυτό μόνο απ’ τα φυσικά φαινόμενα δεν μπόρεσε να νικήσει ο άνθρωπος, παρά αμήχανος κι αδύναμος στέκεται μπρος του κι αναρωτιέται αν υπάρχει και τι είδους ζωή μετά από αυτόν. Στον πλατωνικό Γοργία ο Σωκράτης αναφερόμενος στους στίχους του Ευριπίδη ρωτάει: «Τίς δ’ οίδεν ει το ζην μεν εστί κατθανείν, το κατθανείν δε ζην». Ποιος γνωρίζει εάν η ζωή είναι θάνατος, ο δε θάνατος ζωή.«Ώρα απιέναι» λέει αποχαιρετώντας τους μαθητές του. «Είναι ώρα να πηγαίνω».«Ένα, δύο, τρία, παμε», είπε και η Φώφη Γεννηματά στην κόρη της αποχαιρετώντας την. Το πιο συγκλονιστικό από όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν ήταν αυτό! Το αποκορύφωμα ευψυχίας του φιλοσοφημένου ανθρώπου! Το εξομολογήθηκε η κόρη στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά της! Ο Σωκράτης βαδίζει προς τον θάνατο πιστεύοντας πως το πέρασμά μας απ’ τον φυσικό κόσμο είναι παροδικό και προκαταρκτικό στάδιο, για μια ζωή σε πνευματική διάσταση. Και διακήρυξε πως με την προϋπόθεση πως δεν είναι άνανδρος και δεν παραλογίζεται ο άνθρωπος δε φοβάται να πεθάνει. Το πιο φοβερό κακό είναι να φύγει απ’ τη ζωή, δηλαδή να κατεβεί στον Άδη, με την ψυχή του κατάστικτη από αδικήματα.
Η Φώφη Γεννηματά έφυγε δίνοντας στα παιδιά της ως τελευταίο μάθημα την αξιοπρεπή αντιμετώπιση του δυσκολότερου απ’ τα προβλήματα, που συμβαίνει να είναι ο θάνατος. Σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα, αποχαιρέτησε τη ζωή, τη μεστή από αγώνες, αγάπη και πίστη στα ιδανικά της, με το αστείρευτο χαμόγελό της και με το «Ένα, δύο, τρία, πάμε!» τόσο γενναία!