Του Βαγγέλη Σακέλλιου, δικηγόρου
Στα τέλη, περίπου, της δεκαετίας του ‘80 νέος δικηγόρος στην Άρτα δέχθηκα στο γραφείο μου απρόσμενα τον φίλο και συνάδελφό μου, Κώστα Πετρόπουλο. Μαζί του ήταν και ο Μήτσος Τρομπούκης. Η φήμη του βέβαια είχε προηγηθεί της άφιξής του. Γνώριζα ότι είναι «άνθρωπος του Τσοβόλα» στην Άρτα, ισχυρός αντιδήμαρχος στον Δήμο Αρταίων, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και επιπλέον στην ΕΑΣΑΦ. Για αυτό εξάλλου ήλθαν, για να κάνουμε ένσταση στην Ένωση Συνεταιρισμών όπου κυριαρχούσε τότε ο μπάρμπα Κώστας Καζναφέρης, και να ακυρώσουμε τους σύνεδρους της ΝΔ για το επικείμενο συνέδριο της ΠΑΣΕΓΕΣ.
Γράφαμε όλο το βράδυ γιατί δεν υπήρχαν χρονικά περιθώρια. Ο Μήτσος Τρομπούκης έψαχνε τα χαρτιά των συνεταιρισμών, ο Πετρόπουλος διάλεξε τα ονόματα και εγώ έγραφα στην γραφομηχανή.
Τελειώσαμε τα χαράματα και με πήγαν για πατσά στον Μπούκα. Αυτή ήταν η «αμοιβή» μου. Το αντίδωρο, ωστόσο, ήταν πολύτιμο και γενναιόδωρο. Ήταν η γνωριμία μου με τον Μήτσο Τρομπούκη που εξελίχθηκε σε μια ζεστή φιλία που κράτησε μέχρι χθες. Είμαι ευγνώμων για τη φιλία του και την εμπιστοσύνη του. Ενθάρρυνε και στήριξε τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα και με μύησε σ’ έναν άλλο κόσμο, λαϊκό και χειροποίητο, τον κόσμο του Μονοπλιού κι αργότερα του Κακαβά.
Θυμάμαι, όχι χωρίς συγκίνηση, την κουβέντα μας στο πρώτο μαγαζί του Κώστα Λεμονιά πριν πάει στην Κασσοπίτρα. Θυμάμαι, όχι χωρίς συγκίνηση, ατέλειωτες κουβέντες με ανθρώπους του μόχθου, του Εργατικού Κέντρου, της οικοδομής και της αγοράς. Θυμάμαι, όχι χωρίς συγκίνηση, πως έτεμνε δύο κόσμους, φαινομενικά αταίριαστους τον δικό του και τον δικό μου.
Θυμάμαι πως ήταν αυτός πρώτος, μαζί με τον μακαρίτη Βαγγέλη Μπασδέκη, όταν μετά το ’89, με ηττημένο το ΠΑΣΟΚ, συνυπέγραψαν την αίτησή μου ένταξης στο ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι τον οργανωτικό νου πίσω από πολλές εκλογικές και κομματικές μάχες, την βαθιά γνώση της πολιτικής και κομματικής ενδοχώρας, την πίστη του σε φιλές και ανθρώπους.
Περισσότερο όμως θυμάμαι τον χειροποίητο τρόπο σκέψης του, το πολιτικό του ένστικτο, την ενσυναίσθηση της μικροκλίμακας στην απέρριτη πόλη της Άρτας.
Βεβαίως και διαφωνούσαμε. Αντιπαθούσε τον Σημίτη, αμφισβητούσε το ΑΣΕΠ, είχε μια σχεδόν αρχαϊκή αντίληψη για το κομματικό κράτος.
Είχε όμως ταυτόχρονα και μια γνήσια, αυθεντική προσλαμβάνουσα για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Τελευταία φορά που τον είδα, πριν αποσυρθεί, ήταν στον Κακαβά που με φώναξε και τα είπαμε.
Έκτοτε μάθαινα νέα του από τον φύλακα – άγγελό του, την κυρά Ουρανία.
Ο Μήτσος Τρομπούκης σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Μια εποχή παθών, αλλαγών και εντάσεων. Μια εποχή που η πολιτική είχε νόημα. Όπως νόημα έχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που από το τίποτα σχεδόν πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους.