Μ’ ανάλλαγες φορεσιές του Χρόνου

Απόγιομα σιωπηλής και μουντής Κυριακής
περιφέρομαι στο απλόχωρο καθιστικό
όπου παρατηρώ πολλές των χρόνων
και της συλλοής παραλείψεις .
Η σκόνη κυριαρχεί παντού
και σε κάποιες μεριές σκεπάζει λερώματα
που σημαίνουν χρεοκοπία της καθαριότητας !
Στη μια μεγάλη βιβλιοθήκη
με τα διπλά σε ύψος και βάθος ράφια της
έσπασε από το βάρος ένα χοντρό κρυστάλλινο ράφι
σημαίνοντας έτσι τον εβεργετικό αθρώπινο πλούτο
που παραμένει δυστυχώς έξω απ’ τη μύχια βιβλιοθήκη
καρτερώντας τη σωτήρια εσωτερική σάρκωση !
Σ΄όλους τους τοίχους είναι αναρτημένες
οι ζωγραφισμένες , οι φωτογραφημένες , οι ιδιόγραφες
και οι χαραγμένες άσβηστες Μνήμες που συμβολίζουν
τον αέναα και πολύπλευρα Ερωτικό που σαρκώνει
την μόνη αληθινή αθανασία του Αθρώπου !
Τα διάφορα στρωσίδια και στολίδια
πούναι πάνω στα μικρά και μεγάλα έπιπλα
μέσ’ απ’ τη συντήρηση της ίδιας φορεσιάς του Χρόνου
δείχνουνε μόνιμα και επικοινωνιακά καταληγμένα
λες και υπογραμμίζουν παρασταίνοντας σημαδιακά
τη νοερή παρουσία των πολυαγαπημένων που έφυγαν . . .
Κάποια ξύλινα πόδια έχουν ραγίσει και γείρει
δίχως νάχω καλέσει μαραγκό για διόρθωση
ώστε να δείχνουν έτσι κι αυτά τη στασιμότητα
και την ίδια παλιά και συμβολική αλλαξιά του Χρόνου .
Γι αυτό κράτησα όλα της ζωής μου τα πράματα
στο δικό μου συνειδητό σταμάτημα
αποτυπώνοντας έτσι το Χρόνο
σ΄όλη τη διάρκεια της πορείας
κρατώντας τον ολόιδιο με της μνήμης μου
τις ολοζώντανα βιωμένες Αξίες και Ιδέες
που παραμένουν αέναα συνειδητά μανιφέστα .
Ενώ λοιπόν όλα δείχνουν πως έχουν γεράσει
γεγονός που επειδή ούτε το κατάλαβα
αλλά ούτε ποτέ αποδέχτηκα πως γέρασα κι εγώ
γι αυτό και γκεμιάρησα κατά πως θέλω το Χρόνο .

Και δεν γέρασα και ούτε θα γεράσω ποτές
αφού από νιος βιώνω τον αβάσταχτο οικουμενικό πόνο
που τον μεταλλάζω πάντα σε πύρινο εσωτερικό φως
που απόκρυφα κι αντάμα καίει και λάμπει
και που μοναδικά αυτό το Φως είναι
που πλάθει όλες τις ανθρώπινες Αξίες και Δημιουργίες
και που μέσα απ’ αυτές φωτίζει τον Αθρωπο
και τον καθοδηγεί στο παναθρώπινο κι ελπιδοφόρο
το Μέγα Αμοιβαίο Σ’ αγαπώ , πούν’ κ’ η ταυτοτητά μου !
Ομως οι διαιώνιοι Μαμωνάδες
δεν αφήνουν τον Αθρωπο να γνωρίσει
και ν’αγαπήσει τις μοναδικές Αλήθειες
που οδηγούν στην ανθρώπινη αρμονία
και γι αυτό όσοι πιστεύουμε στις ανθρώπινες αξίες
υποφέρουμε βαθιά από τη μη σαρκωσή τους .
Σε τέτιους αθρώπους , όταν πεθάνουμε ,
θα μας βγει πρώτα η ψυχή
κ’ ύστερα θα μας βγει το παράπονο ,
η πίκρα και η οργή για το μέγα πισωγύρισμα
του ανύπνωτου όνειρου που στοχεύει
στο δίκιο και αμφίπλευρο όραμα της Δικιοσύνης
κι αδερφοσύνης ούλης της οικουμένης .
Ευτυχώς όμως , αρκετοί τέτιοι άθρωποι
ξαναγεννιούνται μετά το θανατό τους
αφού οι αμφίπλευρα , πολύπλευρα κι ολόπλευρα
ερωτικές γενιές των κοινωνικών Επαναστάσεων
που συνειδητά θυσιάζουν την ίδια τους τη ζωή
κληρονομούνται δυστυχώς από μη ερωτικές γενιές
που αγνοούν το χρέος τους να πείσουν τους πολλούς ! . . .
Γι αυτό και διατηρώ απείραχτες
τις παλιές φορεσιές του Χρόνου
και στο σπίτι και στους αγώνες
για να μη χάσουν τα σαρκωμένα οράματα
κι αυτή τη φορά το δρόμο .
Να και γιατί δεν θα γεράσω μέσα μου ποτές
και με μόνιμο εργαλείο της σκέψης και της πράξης
τη Σύνθεση της Θέσης με την Αντίθεση
θα κρατήσω ανάλλαγες τις φορεσιές
και του Χρόνου και της Ψυχής μου
ως την τελευταία παγκόσμια Επανάσταση !

Νίκος Ρίγγας – 10/1/2022