Νύχτα των αστεριών με λόγια κατάματα

Γράμμα από τη Μελβούρνη

Του Χρήστου Νιάρου

Όταν σε κοιτάζουν τα αστέρια δεν κλείνεις τα μάτια σου . Όσο και όπου μακρινά και κοντινά και να βρίσκονται δεν τα αποφεύγεις τα βλέμματα τους . Έτσι πρέπει να γίνεται . Και έτσι γίνεται εδώ και χρόνια και νύχτες . Όσα λεξικά και να ανοίξεις αλλά και όσα ονόματα και χάρτες να κοιτάξεις και να σου πουν και να θες να συγκρατήσεις στην μνήμη μου , για το ποιό είναι αυτό και ποιο είναι το άλλο , το καλύτερο ,το φωτεινότερο κλπ πάντοτε κάτι θα μένει απέξω . Όσο και να ακούγεται τετριμμένο και αφορμή για κάτι διαφορετικό στην νυκτωδίας τους ρυθμούς , απλά παρατηρείς χωρίς λόγια και κατά κάποιο τρόπο ξανά βαφτίσεις το επέκεινα . Δεν μπορεί όλα γύρω σου να έχουν τα ίδια ονόματα . Εδώ θα μου πεις κόβονται και τα επώνυμα . Δεν προφέρονται και καλά . Αυτό είναι μια άλλη ιστορία . Των αστεριών η πολιτεία έχει ένα διαφορετικό αέρα ,εισόδους ,εξόδους , ουρανό και σπιτικά . Από την πρώτη μέχρι την τελευταία ματιά που θα τους ρίξεις , έστω και ξώφαλτσα , όλα έχουν μια άλλη χάρη . Δεν ξέρω αν φαντάζεσαι πως να είναι εκεί πάνω ,όταν ο ουρανός είναι καθαρός και απλόχερα σε κοιτάει . Εκείνο που μετράει φαίνεται ότι θάναι κάπου ανάμεσα στην απόσταση από το εδω κάτω μέχρι το εκεί πάνω . Και αν κουραστεί η ματιά σου , από πολύ το πήγαινε έλα , από αυτό το πέρα δώθε , ε ,κάπου θα υπάρχει κάπου ένα σημείο για να ξεκουραστείς . Και για το τώρα και για το αύριο. Δεν τα λες και δεν τα βλέπεις όλα με την μια. Μονοκοπανιά και απνευστί ,δεν έχει και πολύ γούστο . Αύριο θα υπάρχουν και θά ρθουν και άλλοι επισκέπτες ταξιδιώτες στον και από τον ουρανό . Τα δρομολόγια δεν σταματάνε . Δεν είναι εποχιακά τα όνειρα των ψυχών αν και την επομένη τα ξεχνάς στο δευτερόλεπτο . Μέχρι νεωτέρας επανάληψης εννοείτε .

> Φαντάζομαι σε αυτό το σημείο να συμφωνούμε . Έχουν λοιπόν πολλές γειτονιές και πολλές σιωπές αυτά τα φωτεινά σημάδια . Όπου είναι το φως εκεί και το μάτι σου . Στο μια εδω, στο μια εκεί . Και όλα γίνονται νύχτα . Αιωρούμενοι και με σειρά οι μετεωρισμοί της νύχτας ,από όποια πόλη και να τους οράς σου στέλνουν το μήνυμά τους . Συμπληρωματικά οι σκέψεις καρφώνονται στο άγνωστο και παίρνουν την ανάποδη πορεία της καθόδου . Μάλλον της ουράς τους ,όταν μπαίνουν στο πεδίο του χώρου σου . Στα χωρικά και ενορατικά σου ύδατα Δεν μπορεί μόνο τα αστέρια , οι σημαδούρες και οι βραχονησίδες του ουρανού να ναι σημαντικές και απλησίαστες και ανέγγιχτες . Έχουν αυτή την δυνατότητα , δικαίωμα και υποχρέωση αναφαίρετο και τα κοντινά αστέρια όπως όλοι . Δημοκρατικά πράγματα . Η νύχτα των αστεριών και η νύχτα των κοντινών συνυπάρχουν . Φαντάζομαι χωρίς φασαρία και με ίσα κατανεμημένο λόγο θα ακούγονται όλες οι απόψεις . Έστω και ως σκέψεις της στιγμής . Φαίνεται ,ότι αυτές οι εκλάμψεις που σκάνε από το πουθενά ,θάχουν κάποιο λόγο και για να υπάρχουν αλλά και για να ανοίγουν άλλες παρενθέσεις στου ουρανού του καλοκαιρινού το μεγαλείο. Στο κεφάλαιο και στους παραγράφους του , κατεβαίνουν και τα αστέρια . Και αρχίζεις και μονολογάς και συμπεραίνεις . Αυτό είναι αστέρι , αυτό πιο πέρα του δίνω δέκα αστέρια , πιο κάτω άντε με το ζόρι δύο . Φαντάζεσαι τα αστέρια για κριτές . Κρινόμενα όμως δεν γίνονται ποτέ . Πως θα κρίνεις όμως το φώς τους ; Το συνεχώς αναμμένο . Όχι σε αναμονή. Ο ουρανός είναι εκεί και θάναι και αύριο εκεί να σε κοιτάξει και να του μιλάς . Δεν ζητάει πολλά . Φαντάζομαι ότι αυτή η εικόνα , και στο πιο κάτω χώμα και τσιμέντο θα επαναλαμβάνεται . Βέβαια ο καθένας έχει το δικό του ζόρι και την δικια του θέαση . Την γωνία και την γωνιά του .

Λίγο πολύ όμως με το ίδιο σκεπτικό . Μερίδιο ζητάς στο άπιαστο και φωτεινό . Ένα κομματάκι απειροελάχιστο . Θα σβήσει άραγε το πρωί ; Θα ξημερώσει η σιγουριά του και τα σύνορά του ; Ποιά η αντοχή του ; Θα γίνει χειροπιαστό το όνειρο και η απόσταση θα μικραίνει με ότι υπάρχει κοντά σου ή μακριά σου ; Σβήνουν τα αστέρια όπως οι λέξεις με τα δάχτυλα και γομολάστιχες . Δεν σβήνουν οι ελπίδες τους . Πόρτες και παράθυρα και χαλιά χωρίς κωδικούς εισόδου και ασφαλείας υπάρχουν εκεί πάνω, εκεί πιο πέρα . Ακριβώς δεν ξέρεις σε ποιο σημείο ,σε ποιο αριθμό . Σε ποια στροφή , θα ρίξεις την ανάλογη γυροβολιά στον αργαλειό του χρόνου δεν είναι κάτι που μπορείς να το μυρίσεις . Ακόμη και όταν αποχωρείς παροδικά ,για λίγο στα ενδότερα του χώρου σου , τα αστεράκια από τα δώματα τους σου στέλνουν χαιρετίσματα . Εσύ ούτε ένα γράμμα , ένα φως δεν τους έστειλες . Δεν πήρες χαρτί και καλαμάρι . Και όταν σου στείλανε και σου τόπανε με πρόσκληση προφορικά , ήσουν στα χαμένα σου ,λέγοντας τους να την δω . Λίγο χαμόγελο δεν βλάπτει . Μάλλον για αυτά τα αποκαλείς αστέρια . Μακρινά είναι και που να τα φτάσεις . Έχουν άλλη αλφαβήτα . Και που να φτάσουν οι σκέψεις σου μέχρι εκεί. Μάλλον έτσι θα γίνεται στα ποτάμια και στα γεφύρια που περνάνε σε αυτή την μακρινή τους πολιτεία . Ηρεμούν και παρασέρνουν πολλά στο διάβα τους . Τρέχουν όμως γρήγορα . Σε αυτό συμφωνούμε χωρίς να κοιτάμε πως πέρασε η ώρα . Ασύλληπτα . Ε τώρα τι άλλο θές . Εδώ, δεν μπορείς να μαρσάρεις στο άψε σβήσε και επειδή θέλεις προσοχή. Κατοικούν οι ώρες στο σύμπαν και στο χρόνο του καθενός και συ πας να κάνεις και φασαρία .

Για λίγη προσοχή , για μια άδεια στροφή του κενού σου . Στα ανοιχτά και στις κλειστές σου ,δεν σου φταίνε ούτε οι δρόμοι , ούτε οι σηματοδότες , ούτε το χτές . Κόντρες και κορναρίσματα με τα μακρινά ,τα ανέγγιχτα σε βάζουν και σε οδηγούν στο πουθενά . Σκέψεις ; Συμβουλές ; Τέτοια ώρα ; Με τέτοιο ουρανό ; Με τόσα αστέρια και με τόσες ευχές να πέφτουν ; Στο τραπέζι , στον χαρτί ,στο κορμί, στην ψυχή ,στον αέρα . Α χα . Εδώ είναι το θέμα . Αυτό περιμένεις . Με τούτα και με κείνα , μια πτώση ταχύτατη στον αέρα , να την αρπάξεις έστω και με τη άκρη του ματιού σου . Το μάντεψα σωστά ;Μια γραμμή τους που πέραςε μπροςτά σου , στο τυχερό σου και μετά δεν μπορείς να την διηγηθείς ολοκληρωμένη με λόγια . Με σαφήνεια με πληρότητα , ένα ελάχιστο ,ξέφυγε . Πως διηγείται το άπιαστο ; Και με ποιά ευχή ; Πως γίνονται όλα πραγματικά ;Παράσταση η νύχτα του καλοκαιριού της Μελβούρνης , εντός και εκτός των Ορίων άρτου και θεάματος ,ψάχνει και στο επιφώνημα ,το σκίρτημα ,την ζάλη της ζωής και μια αρχή χωρίς φινάλε . Στων υψηλών και αποκαλυπτικών θερμοκρασιών οι στιγμές βουτάνε σε πολλές αλμύρες και οι σελίδες μελωδίων γουλιά γουλιά ξεδιψούν . Σε μετερίζια και σε φωνές των πάρκων περνούν τα δευτερόλεπτα. Ιδρώνει και η σιγαλιά του ηλιοβασιλέματος σιγά σιγά . Και αν δεν πέσει ένα αστέρι , πας για ύπνο να ονειρεύεσαι το τι έγινε και δεν το πρόλαβες .

Ή μήπως του γύρισες την πλάτη . Ή μήπως ήταν ξαφνικό και δεν είχε σημασία ; Και αστέρια και αστροπολιτείες φτιάχνεις . Φτιάχνεις , δεν θα το έλεγα . Κάτι κάνεις τέλος πάντων Και ένα αεράκι ,περνάει κάτω απο τα παντζούρια . Το περίμενες και το ήθελες . Και τα αστέρια συνεχίζουν το χορό τους . Έχουν όλο το χρόνο δικό τους . Έχουν τον τρόπο τους να σε ντύνουν . Ημερολογιακά έναστρες και άναστρες νυχτιές ,έχουν την θέση τους σε σελίδες και ημιτόνια . Σκάλες και σκαλωσιές με το καιρό και παντός δευτερολέπτου αναζητούν τοίχο να ακουμπήσουν . Σκαλοπάτια και βήματα με τους περαστικούς καιρούς μένουν στα παράθυρα και στις κουρτίνες να κοιτούν . Ξέφωτα και νυχτιές πρωταγωνιστούν με τους ψιθύρους που δεν τους λες ούτε στα χώματα ,ούτε και στα απλωμένα ρούχα .
> Γιατί τα αστέρια δεν κοιμούνται ,ούτε κάνουν μεροκάματο συνήθειας . Έχουν άλλες οι παραστάσεις τους και το θεαθήναι τους κόβει εισιτήρια χωρίς χορηγίες ,όρους και προϋποθέσεις .Το ταξίδι τους δεν τελειώνει . Ποιος άραγε να έχει το πάνω ή το κάτω χέρι σε όλα αυτά ,αλλά και σε κείνα που είναι στο κενό μεταξύ τους ; Ούτε τα αστέρια ξέρουν την απάντηση . Στην επόμενη νύχτα και στην επόμενη ευχή της ,τα κύματα του ωκεανού και δυο κουβέντες του θα έχουν μια πιό βολική αυθόρμητη απάντηση . Το ίδιο θα γίνεται και στην επόμενη κουβέντα . Οτι και αν φέρει αλλά και οτι και αν κατεβάσει η νυχτιά των αστεριών η παρέα της γίνεται καλοδεχούμενη αλήθεια .