του Σταύρου Ιντζεγιάννη, λογοτέχνη
Η αφιέρωση που ανοίγει την ποιητική (την τελευταία μέχρι στιγμής, καθώς πολυγραφότατη η λαογράφος, ποιήτρια και διηγηματογράφος, φιλόλογος, Παναγιώτα Λάμπρη, μοιάζει ασταμάτητη με την έμπνευσή της να αναβλύζει συνεχόμενη) συλλογή της Κυρίας Παναγιώτας Λάμπρη με τον τίτλο «Στιγμές», «Στα παιδιά, τη χαρμοσύνη και την ελπίδα του κόσμου!», μοιάζει σαν μια τραγική υπογράμμιση αυτές τις ημέρες που ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας απειλεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου με απρόβλεπτες συνέπειες. Το γράφει με τον δικό της τρόπο, αποκαλυπτικό του βαθύτερου κοσμοθεωρητικού της είναι: «Μείζων ο πόνος, / αθέλητος, διαρκής / και μνησιπήμων»!
Οι «Στιγμές», η ποικιλόμορφη θεματικά και πολύτροπη τεχνοτροπικά γραφή της ποιήτριας ξεδιπλώνεται εντυπωσιακά με τη συλλογή της των χαϊκού, αυτό το ιδιόμορφο είδος της -Ιαπωνικής κυρίως- ποίησης, με την μοναδική ποιητικά τεχνική, αλλά και πνευματική άσκηση, καθώς απαιτεί μιαν ιδιαίτερη – άκρα -συμπύκνωση του νοήματος, ώστε να μη χάσει τη συνοχή και την διατύπωση της σκέψης του ποιητή.
Από τη φύση τους τα Χαϊκού έχουν μια άδηλη ίσως, μα ωστόσο υπαρκτή φιλοσοφική θεώρηση – ίσως μια στάση ζωής – «Άφρονες θνητοί, / τυφλοί στα ώτα, στον νου / και στα όμματα.»
Όσοι διαβάζουν την ποίηση ή γνωρίζουν τον πνευματικό μόχθο της κ. Λάμπρη, όπως παρουσιάζεται στο χειμαρρώδες εκδοτικά έργο της (τελευταία χρησιμοποιεί την ηλεκτρονική έκδοση issuu, συγκεκριμένα: https://issuu.com/panagiotalampri/docs/_) ξέρουν την αγάπη της στη φύση, «Το γαλάζιο / την ψυχή μου μαγεύει, / την ταξιδεύει» γράφει.
Ο άνθρωπος αποτελεί την έγνοια της. Μετά από την ωραιότατες «Ψηφίδες», το προηγούμενο ποιητικό της έργο, ήδη δοκιμάζει – και δοκιμάζεται – στο δύσκολο Χαϊκού όπου η σκέψη καλείται να αποτυπώσει σε 17 συλλαβές όλες κι όλες τη φιλοσοφική της θεώρηση πάνω στον θάνατο και τη ζωή: «Κι ο θάνατος; / Μυστηριακή στιγμή / για τ’ άγνωστο» και βέβαια δε θα μπορούσε να αδιαφορήσει για τη μεγάλη της αγάπη στις ρίζες, αυτό το αποτύπωμα της ζωής μέσα στον χρόνο που να μαρτυρεί το πέρασμά μας «Αρχαίες πέτρες / σεπτά εικονίσματα / της Ρωμιοσύνης» κι ακόμη για την ομορφιά αυτού του ανεπανάληπτου Ελληνικού τοπίου που σε όλα της τα έργα προβάλλει κυρίαρχη με τη φυσιολατρία της μ’ εκείνο τον μοναδικό της τρόπο να τον υμνεί είτε με τον κλασικό ποιητικό τρόπο είτε με ένα χαϊκού. Γράφει: «Βαθυγάλαζο / το λίκνο της χώρας μου / και δοξασμένο»!
Ιδιαίτερο το ευχαριστώ της στον σύντροφό της, έναν εξαίρετο – για όσους τον γνωρίζουμε – θησαυρό αγάπης και γνώσεων που στο ποιητικό της έργο παρουσιάζεται πάντα στη γενικευμένη μορφή της αγάπης: «Σ` αγαπώ είπες / και γέμισε η ψυχή / μ’ αστέρια»!
Καλοτάξιδο.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Πάτρα, Μάρτης 1-3-2022.