Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν… τα μυστικά τους στον Ε. Ιντζέμπελη
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΠΟΓΡΗΣ
«Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα είναι μια περιπέτεια με τίτλο «Ριφιφί στο μουσείο». Δεν θα το χαρακτήριζα αστυνομικό γιατί δεν έχει δολοφόνο και θύμα. Αναφέρεται στην ιστορία τριών σχεδόν ετερόκλητων νέων που συναντάται με εκείνη μιας ομάδας αρχαιολόγων»
Δεν μπορώ να καταλάβω (ακόμη) εκείνους που γράφουν για τον εαυτό τους. Που γράφουν κάτι και το αφήνουν στο συρτάρι. Το γράψιμο, για εμένα, είναι μια επικοινωνία. Το διαδίκτυο έχει βοηθήσει να έχει κανείς ανατροφοδότηση για το εάν και για το πώς ερμηνεύτηκε το μήνυμά του, χωρίς να περιμένει τους κριτικούς (που τους περιμένει) ή τις πωλήσεις (που τις επιθυμεί) για να του «επιστρέψουν» αυτό που κάθε παράγοντας από αυτούς μπορεί να επιστρέψει.
Έχοντας ξεκινήσει την ανάγνωση λογοτεχνικών και (κυρίως) ιστορικο-πολιτικών κειμένων μετά τα 25 μου έτη, δεν έχω πολύ καιρό που έχω αρχίσει να απολαμβάνω τέχνη χωρίς μήνυμα. Το μέσο, η έκφραση και το χρώμα άρχισε να με κερδίζει αργά και να μου ανοίγει δρόμους για ταξίδεμα μέσα από καταπληκτικά λογοτεχνικά βιβλία.
Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα είναι μια περιπέτεια με τίτλο «Ριφιφί στο μουσείο». Δεν θα το χαρακτήριζα αστυνομικό γιατί δεν έχει δολοφόνο και θύμα. Αναφέρεται στην ιστορία τριών σχεδόν ετερόκλητων νέων που συναντάται με εκείνη μιας ομάδας αρχαιολόγων. Σημείο και αφορμή ένωσης των δύο ιστοριών είναι μια αρχαιολογική ανακάλυψη ορόσημο για την Ελλάδα και τον παγκόσμιο πολιτισμό που κατάφερε η ομάδα ενός Εφόρου Αρχαιοτήτων.
Οι τρεις νεαροί θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι από σύμπτωση έμαθαν για την ανακάλυψη προτού αυτή ανακοινωθεί απειλώντας να καταστρέψουν τα όνειρα των αρχαιολόγων. Στην προσπάθειά αυτή, απρόσμενες εξελίξεις θα ξυπνήσουν τα φαντάσματα της συνωμοσιολογίας και θα προκαλέσουν τους πρωταγωνιστές σε μια αναμέτρηση με τη ματαιοδοξία τους και σε πρωτοφανή αμφισβήτηση τους προσωπικού αφηγήματος του καθενός.
Βασικό σκηνικό όπου εκτυλίσσεται η ιστορία είναι το νεόδμητο (στην πραγματικότητα) μουσείο της Θήβας το οποίο αποτελεί ταυτοτική φαντασίωση για τους περισσότερους πολίτες της πόλης. Η ολοκλήρωση και κατ’ επέκταση η λειτουργία αυτού του υπερσύγχρονου και πραγματικά άξιου επίσκεψης μουσείου έχει ενσαρκώσει για τους πολίτες της Θήβας ένα είδος Δευτέρας Παρουσίας. Μέσα από αυτή αναμένουν η πόλη να αναγεννηθεί άμεσα -και κυρίως άκοπα- από το φως του αρχαίου κλέους της περιοχής που θα ξεχυθεί άπλετα. Ένα φως που βρίσκεται φυλακισμένο με ευθύνη των άμυαλων ραγιάδων νεοελλήνων διεφθαρμένων πολιτικών. Προφανώς, την «αναγέννηση» τη φαντάζονται προπαντός οικονομική, ενώ της αποδίδονται και άλλες μαγικές ιδιότητες που θα μεταμορφώσουν την πόλη από μία απ’ τις λιγότερο όμορφες της Ελλάδας, σε ένα κόσμημα.
Το «Ριφιφί στο μουσείο» είναι μια περιπέτεια μυθοπλασίας με την οποία (ελπίζω) να αναδεικνύονται με χιούμορκάποια από τα χαρακτηριστικά της γενικής κοινωνικής συνισταμένης: ανάθεση, μετάθεση ευθύνης, μικρομεγαλισμός, κατηγόρια και άλλα τα οποία εξερράγησαν εμφατικά στην Ελλάδα της κρίσης. Τα θραύσματα της έκρηξης αυτής μπορεί από τη μία να πληγώνουν το πρόσωπο της κοινωνίας μας, αλλά μπορεί να αποτελέσουν αφορμή για να την επαναπροσδιορίσουμε πιο γόνιμα, πιο δίκαια, πιο ουσιαστικά. Σε αυτό ελπίζω να συμβάλλω.
They made me an offer I couldn’t refuse
Παραφράζοντας τα λόγια του ΒίτοΚορλεόνε (Ο Νονός, 1972) ενημέρωσα τους λοιπούς ενδιαφερόμενους εκδοτικούς οίκους και την οικογένειά μου για το ότι μου τηλεφώνησαν για το εκδοτικό τους ενδιαφέρον από τις Εκδόσεις Κέδρος. Μοναδική δυσκολία στην όλη διαδικασία της έκδοσης ήταν οι επισκέψεις μου στο αθηναϊκό κέντρο με αυτοκίνητο. Αν και η μεγαλύτερη δυσκολία για έναν νέο στον χώρο της λογοτεχνικής συγγραφής είναι να βρει εκείνους τους λίγους ανθρώπους που συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά τέτοια που να τους εμπιστευτείς πιστεύοντας χωρίς ενδοιασμό ότι η γνώμη τους δεν αποτελεί προϊόν ευγενικής κολακείας ή μεροληψίας λόγω φιλίας, καταγωγής κοκ.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα το 1983 και τα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησα στο Αλιβέρι της Εύβοιας. Τελείωσα το γυμνάσιο και το λύκειο στις Θεσπιές της Βοιωτίας όπου ήρθα σε επαφή με μια επιπλέον πτυχή της ζωής στην ελληνική επαρχία. Σπούδασα Χρηματοοικονομική & Τραπεζική Διοικητική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και επανήλθα στο ίδιο πανεπιστήμιο μια δεκαετία αργότερα για να ολοκληρώσω, αυτή τη φορά, το πρόγραμμα Executive MBA. Από το 2006 εργάζομαι στην Αθήνα και ζω στη Θήβα.
Συμμετείχα στη σύλληψη και πραγματοποίηση ενός κύκλου συναντήσεων «διαδρωμέας – πολιτών εργαστήρι» ενώ παράλληλα το bloggingμου πρόσφερε τον απαραίτητο χώρο συγγραφικής εξάσκησης μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες του «Σκέφτομαι και Γράφω» ή της «Έκθεσης Ιδεών» της σχολικής περιόδου.
Το 2012 συμμετείχα στη σύλληψη, στη δημιουργία και, μέχρι το 2015, στην έκδοση του περιοδικού Αναπνευστήρας με θέματα πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικού περιεχομένου, όπως μονοκόμματα το γράφαμε. Το περιοδικό διανεμήθηκε αρχικά στη Βοιωτία και στη συνέχεια, μετά τη δημιουργική συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ Εν Δράσει, σε όλα τα σημεία της Ελλάδας όπου δραστηριοποιείται ο οργανισμός.