Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν… τα μυστικά τους στον Ε. Ιντζέμπελη
Αλέξανδρος Βαναργιώτης
Είναι δύσκολο να μιλά κανείς για τον εαυτό του. Μοιάζει σαν να πρέπει να εμφανιστεί γυμνός σε μια παραλία μη γυμνιστών. Ειδικά οι συγγραφείς δεν έχουν πολύ καλή σχέση με την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του προφορικού λόγου. Γι’ αυτό ακριβώς προτιμούν τη μυθοπλασία. Στα γραπτά τους, όσον αφορά την παραπάνω παραλία που ανέφερα, επιλέγουν το σώμα που θα έχουν, την ηλικία, το χρώμα και τον τύπο από το μαγιό τους, την εποχή, αλλά και την ίδια την παραλία. Μπορεί πολλοί να διαφωνούν με αυτό που λέω. Είναι φυσικό. Αν και οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους, ωστόσο αποκλίνουν αρκετά οι απόψεις τους.
Γράφω γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή για να την αντέξω. Κάθε φορά φτιάχνω μια θεατρική παράσταση για μένα. Ανεβάζω στη σκηνή έναν κόσμο με ανθρώπους που αγωνίζονται, που δακρύζουν, που αγαπάνε κι επιμένουν στο καλό. Δεν είναι ψεύτικος ο κόσμος αυτός. Είναι μια αλήθεια δίπλα στην αλήθεια. Μια αλήθεια που καλείσαι να επιλέξεις. Όταν βρεθείς στην αρένα με τα λιοντάρια, έχεις δύο επιλογές. Μπορείς να κρυφτείς πίσω από το σπαθί σου μέχρι να σε κατασπαράξουν. Μπορείς όμως επίσης χωρίς φόβο να ψάξεις να βρεις το αγκάθι που έχουν στο πόδι τους, που τα κάνει να βρυχώνται θυμωμένα. Γι’ αυτό το αγκάθι μιλώ στις γραφές μου. Περιγράφω έναν κόσμο όπου δεν λείπει ο πόνος και οι αναστεναγμοί – ανέκαθεν άλλωστε ήταν το γνώριμο σκηνικό στη σκηνοθεσία της ζωής-. Δεν απουσιάζουν επίσης από το έργο μου ο θάνατος και το κακό. Παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, όμως η ζωή είναι πάντα ο νικητής. Όπως τα παιδιά που τη μεγάλη Παρασκευή σηκώνουν στην πλάτη τους τον Επιτάφιο με σκυμμένο το κεφάλι, αλλά αγόγγυστα, γιατί ξέρουν πως η σταύρωση έχει στην άκρη το φως μιας ανάστασης.
Γράφω διηγήματα, κρατώ δηλαδή μικρά στιγμιότυπα ζωής, ακριβώς όπως από τις παιδικές εκδρομές μας κρατάμε τις φωτογραφίες της μνήμης, μια συμπύκνωση όσων αισθανθήκαμε, όσων επιθυμήσαμε, που ξεχύνονται όταν ανατρέχουμε σε αυτές μαζί με άλλα πολλά που συμφύρονται από άλλες εκδρομές και άλλους καιρούς, καθώς τα όρια της μνήμης ατονούν με το πέρασμα του χρόνου και κερδίζει όλο και πιο πολύ ο συνειρμός.
Το τελευταίο βιβλίο μου έχει τον τίτλο Κατά μήκος της εθνικής οδού και κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις Εύμαρος. Περιέχει μικρές ιστορίες, ανθρώπων συνηθισμένων, καθημερινών, σαν κι εμάς. Μέσα από αυτές προσπάθησα να απεικονίσω μια ολόκληρη εποχή, τα όνειρα, τα προβλήματα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι με άλλα λόγια οι ζωές ανθρώπων που ανασαίνουν, ερωτεύονται, αγαπούν και πονούν σε μικρά χωριά και πολιτείες κατά μήκος της εθνικής οδού. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να γράψω τις ιστορίες και αρκετά μέχρι να αποφασίσω ποιες θα συμπεριλάβω στην έκδοση του βιβλίου μου. Ήθελα να υπάρχει συνοχή. Υπήρξα τυχερός στην εύρεση του εκδότη, γιατί συνάντησα τον Πέτρο Κακολύρη, έναν άνθρωπο με ευρύχωρη καρδιά, ακριβώς όπως αυτοί που αναφέρονται στα διηγήματά μου.
Η ζωή μου κατά τα άλλα στα μάτια πολλών φαίνεται ανιαρή. Είμαι καθηγητής σε Λύκειο των Τρικάλων. Περνώ πολλές ώρες της μέρας πάνω από γραπτά παιδιών και με το άγχος των εκπαιδευτικών πώς θα οργανώσουν τις καθημερινές παραδόσεις τους. Όμως νιώθω πολύ πλούσιος γι’ αυτή την εμπειρία. Κάθε παιδί είναι ένας κόσμος ολόκληρος που μας διδάσκει, ένα μικρό τρυφερό σύμπαν, που πασχίζει και αγωνίζεται να βρει τη θέση του στο μεγάλο σύμπαν της ανθρωπότητας.
Σας ευχαριστώ.
Βιογραφικό
Σπούδασε στο Κλασικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων. Εργάζεται ως καθηγητής φιλόλογος στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση. Δημοσίευσε τις συλλογές διηγημάτων Διηγήματα για το τέλος της μέρας (Εκδόσεις Λογείον, Τρίκαλα, 2009) και Η θεωρία των χαρταετών (Εκδόσεις Παράξενες Μέρες, Αθήνα, 2014).