Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν… τα μυστικά τους στον Ε. Ιντζέμπελη

Αλήθεια γιατί γράφω; Είναι ένα ερώτημα που πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχει μια απάντηση και τις περισσότερες φορές καταλήγω ότι δεν υπάρχει μόνο μια. Ίσως διότι είναι μια προέκταση του εαυτού μου, μια ζωτική ανάγκη όσο το οξυγόνο για τον άνθρωπο, μια διαδικασία αυτογνωσίας και γνωριμίας με τον κόσμο, ένα παράθυρο, το οποίο με βοηθάει να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και να μιλήσω για ότι τριβελίζει την σκέψη μου.

Η γραφή λειτουργεί σε πολλές περιπτώσεις λυτρωτικά. Ανακουφίζει και απαλύνει τον αντίκτυπο της καθημερινότητας και όταν βυθίζομαι σ’ αυτή (ομολογώ όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα) νιώθω μια μυσταγωγία, που σίγουρα οι ομότεχνοι καταλαβαίνουν καλύτερα.
Τα ερεθίσματα για να ξεκινήσω να γράφω προέρχονται από την καθημερινότητα. Από μικρές στιγμές που συμβαίνουν ανεπαίσθητα γύρω μας και μέσα στον στροβιλισμό του χρόνου χάνονται και σβήνονται. Αυτά προσπαθώ να αποτυπώσω και να μεταφέρω σε ποιήματα και ιστορίες, δίνοντας τους υπόσταση με την γραφή μου. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να έχει σταθερό καθημερινό ωράριο όταν γράφει και βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη προτιμώντας να γράφω όταν και όποτε μπορώ, επιστρέφοντας ξανά σ’ ότι έχω ξεκινήσει.

Η εξάσκηση είναι σημαντική και η επιμονή αναγκαία, αλλά χωρίς την αρχική ιδέα και τα ερεθίσματα, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει. Η εντατική και σε καθημερινή βάση ενασχόληση με την γραφή είναι επιθυμητή, αλλά από την άλλη κρύβει τον κίνδυνο το κείμενο να παρουσιάσει τα χαρακτηριστικά ρουτίνας, απ’ την οποία προσπαθεί κανείς να δραπετεύσει. Έτσι προτιμώ να γράφω όταν έχω έμπνευση, να αποφεύγω να πιέζω τον εαυτό μου σε μια ψυχαναγκαστική σχέση κειμένου συγγραφέα και να αφήνω τα γραπτά να ανασαίνουν.

Μια και μιλάμε για έμπνευση, θα σημείωνα ότι είναι απρόβλεπτη και πρέπει να είσαι έτοιμος να την υποδεχτείς όταν σου εμφανιστεί. Γι’ αυτό το λόγο βρίσκομαι σε επιφυλακή και όταν κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση της την αποτυπώνω σε ότι έχω εύκαιρο πάνω μου, χαρτί ή κινητό. Η έμπνευση εξάλλου μπορεί να παρουσιαστεί οπουδήποτε, είναι παντός καιρού και είναι το εφαλτήριο για να ξεκινήσω ένα ποίημα ή μια ιστορία.
Οι πρώτες μου συγγραφικές απόπειρες, ήταν σχεδιάσματα στο χαρτί, τα οποία αποτέλεσαν και τα πρώτα μου ποιήματα. Κατόπιν, τα ποιήματα αυτά ωρίμασαν αποτελώντας την βάση για τις πρώτες αδημοσίευτες ποιητικές συλλογές και το έναυσμα για την απόπειρα έκθεσης μου με το αναγνωστικό κοινό, μέσω συμμετοχών σε διαγωνισμούς ποίησης, ανθολογιών και συζητήσεων σε λογοτεχνικές συντροφιές.

Έχω εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, την Ελεύθερη πτώση το 2006 από τις εκδόσεις Φιλόγραφο και την Βραδυπορία της στιγμής, το 2011 από τις εκδόσεις Αιώρα και το 2018 μετά την θητεία μου στο ποιητικό χώρο ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δοκιμάσω τις συγγραφικές μου δυνάμεις στο χώρο της πεζογραφίας με την έκδοση της πρώτης μου συλλογής διηγημάτων που έχει τον τίτλο Σχεδόν καθημερινές ιστορίες από τις εκδόσεις Αιώρα, η οποία περιλαμβάνει 27 μικρά διηγήματα, που χαρακτηρίζονται από τις λίγες λέξεις που χρησιμοποιούν και τον μινιμαλιστικό τρόπο γραφής, που μετεωρίζεται ανάμεσα στο πεζό και στον ποιητικό λόγο. Ιστορίες, που εμπνέονται από την καθημερινότητα, την προσλαμβάνουν και πατώντας από τη μια στη πραγματικότητα και από την άλλη στη φαντασία, καλούν τον αναγνώστη να τις διαβάσει, να ταυτιστεί μαζί τους και γιατί όχι να δώσει την δικιά του ερμηνεία.

Οι άνθρωποι που πρωταγωνιστούν σ΄ αυτές δεν κατονομάζονται. Μπορεί να ζουν δίπλα μας, να μένουν κοντά μας να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, αλλά παρ’ όλα αυτά η μοναξιά να τους συντροφεύει. Οι καταστάσεις που βιώνουν, αφορούν τον σύγχρονο τρόπο ζωής και οι εμμονές τους οδηγούν τις ιστορίες σε απρόβλεπτη κατάληξη, πέρα από τα συνηθισμένα.
Τα διηγήματα που περιλαμβάνει το τελευταίο μου βιβλίο, γράφτηκαν στο διάστημα των τελευταίων επτά ετών. Η αφορμή για την συγγραφή τους, προήλθε από την παρατήρηση των μικρών συμβάντων που λίγο πολύ συμβαίνουν δίπλα μας και μέσα στην αέναη και βιαστική κίνηση μας, περνάνε απαρατήρητα. Η αποτύπωση και η τελική τους μορφή περιελάβανε την αναγκαία αφαίρεση και λείανση εκφράσεων και λέξεων, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι το καλύτερο δυνατό.

Κάποιες από τις ιστορίες είχαν ήδη δημοσιευτεί στο ιντερνετικό ηλεκτρονικό περιοδικό diastixo.gr με τις κρίσεις να είναι ενθαρρυντικές και έτσι όταν συγκέντρωσα και τα υπόλοιπα διηγήματα, απευθύνθηκα πρώτα απ’ όλα στις εκδόσεις Αιώρα, στις οποίες βρήκα μια φιλόξενη στέγη, που αγκάλιασε τα κείμενα μου και κατόπιν από ολιγόλογες συζητήσεις καταλήξαμε στην έκδοση των συλλογής διηγημάτων που προαναφέρθηκα πιο πάνω.
Ο μαγικός κόσμος των βιβλίων, ορίζει πολλές από τις δραστηριότητες της ζωής μου. Διαβάζω καθημερινά βιβλία διαφόρων θεματικών. Από λογοτεχνία και ποίηση, έως ιστορία, βιογραφίες και δοκίμια.

Είναι το καθημερινό αναλγητικό μου, ένα είδος όασης σε όλα όσα βιώνει ο άνθρωπος. Απ’ την άλλη επειδή εργάζομαι στον χώρο του βιβλίου και πιο συγκεκριμένα στην πώληση αυτού, έρχομαι καθημερινά σ’ επαφή με την άφιξη νέων εκδόσεων, που πάντα μου εξάπτουν την περιέργεια και με τους αναγνώστες που η επαφή μαζί τους (σε ορισμένες περιπτώσεις) μου αποφέρει μια εσωτερική ανταμοιβή που πραγματικά μπορεί να αλλάξει προς το θετικό την ψυχολογία της υπόλοιπης ημέρας. Τέλος πολύ σημαντική είναι η ενασχόληση μου με την βιβλιοκρισία στο ηλεκτρονικό περιοδικό diastixo.gr, ενώ δραστηριοποιούμε και στον χώρο του internet, διατηρώντας εδώ και μια δεκαετία το blog: www.humantraffic.gr

Βιογραφικό
Ο Σιδέρης Ντιούδης γεννήθηκε στα Γιαννιτσά το 1976, ζει στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο του βιβλίου. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Ελεύθερη πτώση (Εκδόσεις Φιλόγραφο, 2006) και Η βραδυπορία της στιγμής (Εκδόσεις Αιώρα, 2011), συνεργάζεται ως βιβλιοκριτικός με το diastixo.gr και συνδιαχειρίζεται το blog www.humantraffic.gr