30 – 31/10 Βόρας: Σοκόλ (1.837μ) – Λουτρά Πόζαρ φωτογραφίες και σκέψεις
Την περασμένη Κυριακή, και πιο συγκεκριμένα το περασμένο διήμερο βρεθήκαμε στον Νομό Πέλλας με σκοπό να απολαύσουμε τα υπέροχα φθινοπωρινά χρώματα που έχει να μας προσφέρει απλόχερα η Αριδαία και το δάσος του Ραμνομπορ. Φτάνοντας στα μαγευτικά και όχι άδικα φημισμένα Λουτρά Πόζαρ, που βρίσκονται λίγο έξω από την Αριδαία, απολαμβάνουμε το λουτρό μας σε θερμοκρασία περίπου 37 βαθμών και στη συνέχεια κινούμαστε οδικώς προς το εγκαταλελειμμένο χωριό Άνω Λουτράκι, όπου θα είναι και το σπίτι μας για το βράδυ. Στήνουμε τις σκηνές μας, μαγειρεύουμε και θαυμάζουμε τον έναστρο ουρανό.
Κάπως έτσι ήσυχα και ωραία πέρασε η βραδιά μας.
Η επόμενη μέρα ξεκινάει νωρίς, ήρθε η ώρα για το κεφάλαιο Σοκόλ. Αρχικά περπατάμε σε αγροτικό δρόμο που περιβάλλεται από κερασιές και καστανιές και σιγά σιγά μπαίνουμε σε πανέμορφο φθινοπωρινό δάσος από οξιές ντυμένες σε όλες τις αποχρώσεις του πορτοκαλί και του κόκκινου.Τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος όταν μπαίνει κάποιος σε ένα τόσο αρχέγονο και άγριο τοπίο, χωρίς ανθρώπινη δραστηριότητα, χωρίς υλοτόμηση, χωρίς κυνήγι, όπου οι κορμοί δέντρων φτάνουν έως 50 και τα 60 μέτρα όπου το φως δεν φτάνει μέχρι την γη είναι δύσκολο να περιγραφούν.
Εδώ έχει το οχυρό του ο μαύρος λύκος, λίγοι έχουν έρθει σε επαφή με αυτό το αγρίμι ενώ όσοι το έχουν δει μαρτυρούν την άγρια ομορφιά του, εμείς καθώς περπατούσαμε στο ενδιαίτημά του νιώθαμε την παρουσία του ιδιαίτερα έντονη. Η ορνιθοπανίδα της Σοκόλ έκανε αισθητή την παρουσία της και σύντομα δύο χρυσαετοί άρχισαν να μας εποπτεύουν από ψηλά. Ο βασιλιάς των αιθέρων με άνοιγμα φτερών τα δυόμιση μέτρα, σου προκαλεί δέος όταν τον αντικρίζεις. Είναι απίστευτο το πόσο περίεργα νιώθαμε εκεί πάνω, ώρα μακριά από τον πολιτισμό, εδώ μέσα δεν ήμασταν οι κυρίαρχοι, οι οικοδεσπότες, εδώ μέσα άλλοι κάνουν κουμάντο.
Όμως δεν ήταν έτσι πάντα… Οι αναβαθμίδες μέχρι αρκετά ψηλά στο βουνό μαρτυρούν την καλλιέργεια της περιοχής ενώ πιο ψηλά τα ορύγματα μας δίνουν μια εικόνα των μαχών που έγιναν εδώ κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Περπατώντας δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς πόσοι νέοι έχασαν εδώ τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τη “βόλτα” μας σε αυτά τα μέρη.