Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΥΡΟΒΛΥΣΙΑΣ

Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου

Ιωάννου Λάκκα- Θεολόγου

Συντ/χου – εκπ/κού

Οι Άγιοι ανήκουν σ’ όλη την Εκκλησία. Εκείνοι όμως που κατοικούν στον τόπο όπου περπάτησε και έζησε και πότισε με το αίμα του ο Άγιος, νοιώθουν ένα ιδιαίτερο δεσμό μαζί του. Γι΄αυτό και στη Βυζαντινούπολη Θεσσαλονίκη η μνήμη του Αγίου Δημητρίου πανηγυρίζεται με επιβλητική μεγαλοπρέπεια, γιατί είναι η Πατρίδα όπου γεννήθηκε και μαρτύρησε και έκανε άπειρα θαύματα.
Από την εποχή του μαρτυρίου του Αγίου Δημητρίου μέχρι σήμερα η Θεσσαλονίκη είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με τον μεγαλομάρτυρα και όταν λέμε η πόλη να εννοούμε τη Θεσσαλονίκη,, όπως όταν λέμε η πόλη εννοούμε την Κωνσταντινούπολη. Ο Άγιος Δημήτριος είναι υπέρλαμπρος για πολλούς λόγους, που μπορούμε να τους συνοψίσουμε σε δύο:

Πρώτα, γιατί ο ίδιος ήταν και προ του μαρτυρίου του, μια προσωπικότητα μοναδική, αν θυμηθούμε την καταγωγή του, το αξίωμά του, τα πνευματικά και σωματικά του χαρίσματα. Όμως εκείνο που κάλυψε όλα αυτά ήταν το μαρύριό του, μπροστά στο οποίο ‘’υποκλίθηκαν οι ουρανοί, κατατροπώθηκαν οι εχθροί, έσκυψαν οι άγγελοι, ταράχθηκαν οι δαίμονες, δάκρυσαν οι άνθρωποι, διδάχτηκαν οι πιστοί (άγιος Ευστάθιος Θεσσαλονίκης). Με το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου είναι ‘’οργανικά’’ συνδεδεμένο και το φαινόμενο της μυροβλυσίας του. Το χαρακτηριστικότερο προσδιοριστικό του είναι το όνομα ‘’Μυροβλύτης’’, έτσι που, όταν ακούμε αυτή τη λέξη, ο νους μας πάει στον Άγιο Δημήτριο. Οι περιπτώσεις μυροβλυσίας, το να αναβλύζει, να βγαίνει, να αναδύεται μύρο – ακόμη και αίμα – από τον τάφο ενός Αγίου, είναι ελάχιστες. Ως προς το γιατί συμβαίνει αυτό, η παράδοση της Εκκλησίας μας το αποδίδει στη δόξα και το μέγεθος της αγιότητας και στην καθαρότητα της ζωής του οσίου η του αθλούντος αγίου.

Βεβαίως, θα πει κανείς ότι οι μύριοι όσοι άγιοι είχαν την καθαρότητα της ζωής και το έλεος του Θεού, αλλά δεν τους δόθηκε η τιμή του μύρου. Πάνω σ’ αυτό έχουν δοθεί κάποιες θεολογικές –μάλλον θρησκευτικές-απαντήσεις. Πιστεύουμε όμως, πως μια ηθική η συμβολική ερμηνεία θα ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Το μύρο στην κοινωνική ζωή φανερώνει τη χαρά και στην λειτουργική ζωή την προσφορά. Ο Χριστός που δέχεται το μύρο της πόρνης γυναικός (Μτθ.26,7) αναγνωρίζει ότι αυτή η γυναίκα είναι στολισμένη με μια ακόμη ομορφιά που δεν είχαν οι άλλοι. Αυτό σημαίνει πως το μύρο σαν προσωπικό πρόσθετο, μεταφέρει τη φυσική παρουσία μιας ύπαρξης σ’ ένα πιο αιθέριο και ποιό διεισδυτικό επίπεδο.

Είναι ο σιωπηλός εκείνος παλμός με τον οποίο αποπνέει κανείς την ουσία του και αφήνει να γίνει αισθητός ο ψίθυρος της εσωτερικής του ζωής. Η αγιότητα-ως παρεπόμενο της πίστης- είναι μία, αλλά οι δρόμοι που φτάνει κανείς σ’ αυτήν είναι πολλοί. Ο Μυροβλύτης, λοιπόν, μπορεί να είναι ο ‘’αλαβάστρινος’’ δρόμος προς τον Θεό, που προσφέρθηκε ‘’θυσία εις οσμήν ευωδίας’’, γιατί σ’ όλη του τη ζωή είχε καταστήσει τον εαυτό του ένα μυροδοχείο. Ο Μυροβλύτης στην υπόγεια υπόστασή του, ως τάφος η ως λείψανο, είναι μυροβόλος πηγή με ιδιότητα: να συντηρεί την πνευματική ευωδία.-