Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ (ΤΡΑΜΠΑΣ)

Ο ΕΞ ΑΡΤΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ (1929-2022)

(Ευλαβικό αφιέρωμα στο τεράστιο ιεραποστολικό του έργο)
Του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου-εκπαιδευτικού (χημικού)

ΜΕΡΟΣ Γ

Άλλες σημαντικές ενέργειες του ιεραποστόλου Σωτηρίου Τράμπα
– Ποιμαντική μέριμνα ορθόδοξων Σλαβόφωνων ……

Κατά τη δεκαετία του ’90 μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης πολλοί σλαβόφωνοι από τις πρώην Δημοκρατίες τους (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορώσία Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν κ.λπ.) κατέφυγαν στην Κορέα αναζητώντας εργασία. Πολλοί από αυτούς στη μακρινή και ξένη χώρα αναζήτησαν πνευματικό καταφύγιο σε ορθόδοξες κοινότητες. Έγιναν δεκτοί με αγάπη και στοργή και αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα σλαβόφωνων ορθόδοξων στη χώρα. Ο τότε αρχιμ. Σωτήριος έμαθε να τελεί τη θεία Λειτουργία στα σλαβονικά είτε στο Παρεκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Σεούλ, είτε στην Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Καπιόνγκ 388 και αργότερα στο Ι. Ν. Αγ. Μαξίμου Γραικού στον περίβολο του Καθεδρικού Ναού στη Σεούλ. Από το έτος 2000 και εξής τελείται η θεία Λειτουργία για τους σλαβόφωνους και στην ενορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Μπουσάν.

Προκειμένου να εξυπηρετούνται αρτιότερα οι σλαβόφωνοι, το έτος 1998 ο τότε Επίσκοπος Ζήλων διά του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπέβαλε αίτημα στο Πατριαρχείο Μόσχας να αποσταλεί Ρώσος ιερέας στην Κορέα. Τον Σεπτέμβριο 2000 έφτασε στη Σεούλ ο Ρωσσοκορεάτης ιερομόναχος Θεοφάνης Kim, 391 ο οποίος άσκησε ευσυνείδητο ποιμαντικό έργο και ανέπτυξε αξιόλογες δραστηριότητες κυρίως στη Σεούλ κατά το διάστημα 2000-2011. Στη συνέχεια εξελέγη από το Πατριαρχείο Μόσχας Επίσκοπος Kyzyl και Tuva και αποχώρησε από την Κορέα. Από το 2012, το έργο του συνέχισε ο Ουκρανός ιερέας Ρωμανός Kavchak, ο οποίος χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας τον Φεβρουάριο του 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Εκτός από τον βασικό πυρήνα, στην κοινότητα των σλαβόφωνων προστέθηκαν και αρκετοί χάρη στο κατηχητικό έργο του Επισκόπου Ζήλων Σωτηρίου, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί στη Σεούλ μια σταθερή κοινότητα γύρω από το Ιερό Ναό του Αγ. Μαξίμου του Γραικού. Τα μέλη της, μαζί με ορθόδοξους άλλων εθνικοτήτων, συμμετέχουν ενεργά στις διάφορες εκδηλώσεις της ενορίας του Αγ. Νικολάου ή γενικότερα της Μητρόπολης Κορέας. Ο Επίσκοπος Σωτήριος επέδειξε την ίδια μέριμνα και για τους άλλους ορθόδοξους που μετανάστευσαν στην Κορέα, Ρουμάνους, Έλληνες, Σέρβους, Βουλγάρους, Αμερικάνους, Καναδούς, Ευρωπαίους, Αυστραλούς, Αιγυπτίους, Σύρους, Αιθίοπες κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό δίνει τη μαρτυρία της μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας και της τοπικής της έκφρασης μέσα στην οικουμένη.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ KAI ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ.
Διήγηση Ανδρέα Χελιώτη
«Ο αρχιμανδρίτης Σωτήριος Τράμπας, ένας Έλληνας ιεραπόστολος στην Κορέα, βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλές εξωτερικές δυσκολίες, κλιματολογικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, οι οποίες δυσκόλευαν τη διαβίωση στη χώρα και την εργασία του. Εξάλλου, η εκμάθηση της κορεατικής απαιτούσε πολύ πνευματικό κόπο και
υπομονή. Στη δεκαετία του ’70 στην Κορέα, η θρησκευτική ελευθερία διασφαλιζόταν από τους νόμους του κράτους, αλλά η γενική οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν ακόμη προβληματική, γεγονός που είχε αντίκτυπο και στη λειτουργία της ορθόδοξης ενορίας του Αγ. Νικολάου. Χωρίς σταθερή πηγή εισοδήματος, η ενορία δεν είχε τη δυνατότητα
να ανταποκριθεί στα λειτουργικά έξοδα του ναού (φως, νερό και θέρμανση), στηριγμένη στα πενιχρά εβδομαδιαία έσοδα από το παγκάρι του ναού κάθε Κυριακή, περίπου 1.700 – 2.000 γουόν (περίπου 5 δολάρια). Σημαντικό μέρος των εξόδων αυτών καλύπτονταν από τον μισθό που είχε ο Έλληνας ιεραπόστολος από την Εκκλησία της Ελλάδος. Οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες τον χειμώνα (-10,-15℃) δυσκόλευαν πολύ την τέλεση των ακολουθιών στον ναό του Αγ. Νικολάου, όπου δεν υπήρχε σύστημα θέρμανσης, με αποτέλεσμα να μην προσέρχεται το εκκλησίασμα. Λίγοι γνωρίζουν ότι συχνά, από το ισχυρό ψύχος οι παλάμες του λειτουργού πάγωναν και κολλούσαν πάνω στο Άγιο Ποτήριο την ώρα της θείας Κοινωνίας, για να αποκολληθούν στη συνέχεια με ιδιαίτερη δυσκολία. Για τον λόγο αυτό, κατά τους παγερούς μήνες του χειμώνα (Δεκέμβριος – Φεβρουάριος), μεταφέρονταν στο κτήριο του νηπιαγωγείου δίπλα στον ναό.(από το βιβλιο-Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ)

Αφήγηση Μ.Πατελάρου
«… Στην ουσία άρχισε η ιεραποστολή με τον πατέρα Σωτήριο που πήγε το ’73. Τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα τότε διότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από αυτό το μικρό εκκλησάκι. Και οι συνθήκες στην Κορέα είναι πάρα πολύ δύσκολες τον χειμώνα, έχει πάρα πολύ κρύο, η θερμοκρασία κατεβαίνει και 15 και 20 υπό το 0, δεν είναι υπερβολή αυτό που σας λέω και ιδίως στο μοναστήρι που είναι χτισμένο σε ένα λόφο και πιο βόρεια, έχει πάρα πολύ κρύο.
Και ο πατήρ Σωτήριος και πήγε και μάλιστα, έγινε ένα θαύμα με αυτόν τον άνθρωπο πώς μπόρεσε και επιβίωσε μέσα εκεί με τα φαγητά τα οποία είναι τελείως διαφορετικά από εμάς, με το κρύο το πολύ, δεν είχε τίποτα και κατάφερε και έχει κάνει ένα θαύμα. Τώρα ο πατήρ Σωτήριος είναι ο Μητροπολίτης και έχει βοηθό επίσκοπο. Έχει 7 ενορίες, 7 ιερείς οι οποίοι είναι πάρα πολύ καλοί και πάρα πολύ σωστοί ιερείς και έχουν πολύ σωστές οικογένειες. Οι πρεσβυτέρες είναι η μια καλύτερη από την άλλη. Βοηθάνε πάρα πολύ στην εκκλησία, βοηθάνε πάρα πολύ τους άντρες τους, είναι στις χορωδίες και αυτές και τα παιδιά τους, στέκονται δίπλα τους οι ιερείς.
Το πρόβλημα στην Κορέα και σε όλες τις ιεραποστολές είναι πάντοτε το οικονομικό. Βέβαια ο πατήρ Σωτήριος είχε μεγάλη βοήθεια από τους Έλληνες και από τους ξένους στην Ελλάδα και από τους Έλληνες του εξωτερικού. Πήγαν αρκετοί Έλληνες και φίλοι και ιεραπόστολοι και τον βοήθησαν. Τώρα έχει γίνει ο ναός του Αγίου Νικολάου στην Κορέα, πολύ μεγάλος ναός και όλοι οι ναοί έχουν γίνει πάρα πολύ ωραίοι και μεγάλοι. Και έχει γίνει και μία εκκλησία στο Παλανί. Εκεί δεν έχει ιερέα. Κάνει κάθε 15 ημέρες ένας ιερέας από τις άλλες ενορίες.
Εγώ που πρώτη φορά είχα πάει το ’91, στην Κορέα πρώτη φορά είχαμε πάει σε αυτό το χωριό του Άγιου Ανδρέα, είναι η εκκλησία του Άγιου Ανδρέου, Αγίου Στυλιανού και Αγίας Αικατερίνης. Και κάνουν μία γιορτή, του Αγίου Ανδρέου και για τους 3 Αγίους.

Τότε λοιπόν αυτό το χωριό είχε τότε 250 κατοίκους και οι 130 ήταν βαφτισμένοι ορθόδοξοι, διότι ο πατήρ Δανιήλ ο οποίος τώρα είναι ιερέας ήταν από αυτό το χωριό. Και όταν χειροτονήθηκε ιερέας, όλα τα σόϊα του βαφτίστηκαν και όλοι οι συγγενείς και όλοι και είχαν γίνει γύρω στους 130 ορθόδοξους. πρώτη φορά, τί να σας πω, είχα μείνει, ήταν μια κοινότητα φοβερή. Είχε πολλά παιδιά, τώρα δεν υπάρχουν παιδιά, τώρα είναι μόνο 3 οικογένειες όλες και όλοι μεγάλοι, έχουν φύγει όλα τα παιδιά, σπουδάσαν και έχουν φύγει. Και τι ωραία γιορτή μας έκαναν. Μας χόρεψαν τα παιδιά, μας τραγούδησαν. Ήταν μια πολύ ζωντανή, και τώρα κάθε χρόνο πάμε στον Άγιο Ανδρέα και κάνουμε την γιορτή.
«Πλησίαζαν Χριστούγεννα και στο ταμείο της ιεραποστολής δεν υπήρχε ούτε δραχμή. Και δεν υπήρχαν λεφτά για να πληρωθούν οι ιερείς. Οικογενειάρχες οι άνθρωποι και δεν μπορούσαν να πληρωθούνε. Ο Σεβασμιώτατος ήταν πάρα πολύ στεναχωρημένος μέχρι που κάποια στιγμή είχε και πυρετό από την στεναχώρια. Δεν μου μιλούσε, λέω τι συμβαίνει; Μου λέει δεν ξέρω πώς να πληρώσω τους ιερείς. Ήταν 3 μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Τέλος παντων, λέω εντάξει, έχει ο Θεός, κάτι θα γίνει. Το πρωί στην ακολουθία, που κατεβήκαμε τον είδα, ήταν κατακίτρινος. Μου λέει δεν κοιμήθηκα καθόλου απόψε. Έβγαλα όλη την νύχτα με το Κύριε Ελέησον. Για να δούμε σήμερα, ελπίζω πως κάτι θα γίνει. Και πήγε στο γραφείο του. Το μεσημέρι που τρώγαμε τον είδα λίγο χαρούμενο. Λέω κάτι συμβαίνει γιατί βλέπω λίγο το κέφι σας έχει λίγο φτιάξει. Μου λέει ήρθαν 10.000 ευρώ από έναν ανώνυμο, δεν ξέρω ποιος τα έστειλε. Είναι ακριβώς τα λεφτά που θέλουμε να πληρώσουμε τους ιερείς Δόξα τω Θεώ. Το Κύριε Ελέησον δεν πήγε χαμένο.(περιοδικό Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός).

Πώς η σπίθα της Ορθοδοξίας μεταφέρθηκε από την Κορέα στην Ινδονησία .
Οι χριστιανοί Ινδονήσιοι αναφέρουν προφορικά ότι πριν από πολλούς αιώνες, και βέβαια πριν γίνουν αποικία των Ολλανδών, υπήρχαν εκεί χριστιανοί, πιθανόν από ιεραποστολές νεστοριανών και άλλων χριστιανικών αιρέσεων. Ορθόδοξοι αυτόχθονες δεν υπήρχαν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Τότε φαίνεται πως ήρθε η ώρα να λειτουργήσει η «εν Ινδονησία Εκκλησία του Χριστού». Δεν πήγε στη μουσουλμανική αυτή χώρα ορθόδοξος ιεραπόστολος απ’ άλλη χώρα να κηρύξει την πίστη.
Tην μεταλαμπάδευσε ο Iνδονήσιος Δανιήλ Bambang Dwi Byantoro, ο οποίος το 1983, ύστερα από μακροχρόνια αναζήτηση, έγινε ορθόδοξος στη Σεούλ Kορέας.
Διηγείται ο Αρχιμανδρίτης π. Θεόκλητος Τσίρκας (περιοδικό «Πάντα τα έθνη») «Ένας Ινδονήσιος, μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, διαβάζοντας στο Κοράνιο για τον «Προφήτη» Χριστό έψαξε να βρει «οπαδούς» του Χριστού. Συνάντησε τους πεντηκοστιανούς και άρχισε να παρακολουθεί τις συγκεντρώσεις τους. Εκείνοι αποφάσισαν να τον στείλουν στην Κορέα να σπουδάσει Θεολογία στο δικό τους πανεπιστήμιο. Βρισκόταν στην Σεούλ, την πρωτεύουσα της Κορέας, όταν είδε από μακριά ένα «τζαμί» με σταυρό και τρούλλο. Άναψε η περιέργειά του και ανέβηκε στον λόφο για να δει από κοντά αυτό το παράξενο κτίριο και να μάθει ακριβώς τι ήταν. Το κτίριο ήταν ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Νικολάου και ο άνθρωπος που συνάντησε ήταν ο ορθόδοξος ιερέας π. Σωτήριος Τράμπας (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κορέας και νυν Μητροπολίτης Πισιδίας). Δεν χρειάστηκε πολύ για να αρχίσει μία συστηματική κατήχηση που γρήγορα οδήγησε στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.

Από τότε έβαλε σκοπό ζωής να μεταφέρει την Oρθοδοξία στην πατρίδα του. Στο Άγιον Όρος πρώτα (εκεί άρχισε να μεταφραζει Ορθόδοξα λειτουργικά κείμενα στην μητρική του γλώσσα), στη Θεολογική Σχολή Tιμίου Σταυρού Bοστώνης στη συνέχεια, απέκτησε απαραίτητα πνευματικά και θεολογικά εφόδια για το έργο του. Με τη συγκατάθεση του Μητροπολίτου Νέας Ζηλανδίας Διονυσίου, χειροτονήθηκε από τον επίσκοπο Πίτσμπουργκ Μάξιμο διάκονος στον ναό του Αγίου Παύλου στο Κλήβελαντ, Οχάιο. Το 1988 επέστρεψε στην πατρίδα για να κηρύξει στους συμπατριώτες του την Ορθόδοξη πίστη.
Έτσι η μικρή σπίθα που ξεκίνησε από την μακρινή Κορέα, έγινε μία μικρή αλλά σταθερή φλόγα που φωτίζει από τότε τις λυχνίες σε πολλές πόλεις της εξωτικής αυτής χώρας. Ο κλοιός του Ισλάμ κυρίως, αλλά και των ινδουιστών κάνει ό,τι μπορεί για να σβήσει αυτές τις λυχνίες. Όμως ο Θεός το θέλησε. Ο σπόρος έπεσε. Και η γη της Ινδονησίας είναι γη αγαθή και το δένδρο της Ορθοδοξίας μεγαλώνει. Σήμερα η Εκκλησία της Ινδονησίας, έχει αναγνωριστεί από το κράτος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ