Η σε αποδρομή ευρισκόμενη κυβέρνηση παραδέχεται ότι μετά τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης αφήνει ανοικτά και σε ένταση δύο μείζονα προβλήματα για την οικονομία και, κυρίως, την κοινωνία:
-Τα κόκκινα δάνεια, όπου ικανοποιεί τα αιτήματα των τραπεζιτών για ετήσια κρατική χρηματοδότηση 200 εκ. ευρώ με την μορφή επιδότησης δανείου (5 δις ευρώ στην 25ετία που θα αναπτυχτούν τα υπό νέα ρύθμιση στεγαστικά δάνεια), αλλά αφήνει απροστάτευτη την α’ κατοικία και
-Τη δέσμευση για τα θηριώδη πλεονάσματα του 3,5% του ΑΕΠ. Πρόβλημα που παραδέχτηκε και ο κ.Τσακαλώτος, δηλώνοντας ότι θα συνεργαστεί με τη… ΝΔ στην διαχείρισή του. Κάλεσε ουσιαστικά την αξιωματική αντιπολίτευση προκειμένου να… παραδώσει το υπουργείο Οικονομικών και να συνεργαστεί με τον κ.Μητσοτάκη στην διαρρύθμιση του χρέους και των πλεονασμάτων.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κυβέρνηση απέρχεται, το κόμμα και ειδικά ο πρόεδρός του κ.Τσίπας, μοιάζει να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την επόμενη ημέρα στην (κέντρο)αριστερά και όχι το αύριο της χώρας. Απέναντι στον κ.Μητσοτάκη έχει ρίξει «λευκή πετσέτα».
Ο πρωθυπουργός δεν κάνει κάτι για την καθημαγμένη κοινωνία, για τα χρεωμένα νοικοκυριά, για την ανεργία και το φευγιό των νέων από την πατρίδα τους, για την κατάρρευση της υπαίθρου, τα χέρσα χωράφια και τα άδεια μαντριά. Τον διαφέρει μόνο η εκλογική διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με το Κίνημα Αλλαγής για την αναμέτρηση της «επόμενης ημέρας». Για την «διάταξη» των δυνάμεων της αντιπολίτευσης μετά τις προσεχείς εκλογές και για όσο διάστημα αντέξει στην κυβέρνηση η ΝΔ. Για να επαναλάβει τότε: «Ή εμείς ή αυτοί», εννοώντας αυτή το φορά το Κίνημα Αλλαγής.
Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιπαλεύει την ΝΔ που μοιάζει να εφορμά για την ανακατάληψη της εξουσίας. Δεν υπερασπίζεται τα πεπραγμένα της κυβερνητικής του θητείας. Απλώς ενδιαφέρεται (εργάζεται) ώστε το Κίνημα Αλλαγής να μην περάσει το 10% και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο κ.Τσιπρας, να διατηρήσει ποσοστό άνω του 20%. Αυτή η σχέση 2:1 ή 2,5:1 θεωρείται «ενάρετη» για τον σημερινό ένοικο του Μαξίμου. Ώστε να αναμετρηθεί με την κεντροαριστερά, με την σοσιαλδημοκρατία στην αντιπολίτευση για το ποιος θα κυριαρχήσει (αντί να ελέγχει τον κ.Μητσοτάκη και να προτείνει, ει δυνατόν, μέτρα ανακούφισης για τους πολίτες).
Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός επιλέγει υφυπουργούς ή διοργανώνει τις διάφορες συνάξεις με τα υπολείμματα της… κρατικής ή περιφερόμενης κεντροαριστεράς. Ναι, τόσα απλά και κυνικά είναι τα πράγματα.
Πρόκειται για προσπάθεια κυριαρχίας στην… αντιπολίτευση και όχι στην (για την) κυβέρνηση. Επ’ αυτού ο κ.Τσίπρας σχεδιάζει ακόμη και ένα «mix grill» ψηφοδέλτιο. Άλλους θα διορίζει βουλευτές ο αρχηγός και σε άλλους, που έχουν πιο έντονη την ανάγκη… αυτοεπιβεβαίωσης και προβολής, θα τάζει μια κάπως πιο προβεβλημένη θέση στην αντιπολιτευτική αναδιάταξη δυνάμεων…
Ο κ.Τσίπρας έχει θέσει στο στόχαστρό του την αντιπολίτευση του… αύριο, παραδεχόμενος ότι η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Γι’αυτήν όμως την εξέλιξη έχει τεράστιες ευθύνες ο ίδιος. Κυρίως για τους πειραματισμούς στην οικονομία, τα αδιέξοδα των νέων, την υπερφορολόγηση, την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Και γιατί επέτρεψε στην δεξιά να ορθοποδήσει (τουλάχιστον δημοσκοπικά).
Αλλά συνεχίζει να «παίζει» αμοραλιστικά και με την κεντροαριστερά. Ξέρει ο κ.Τσίπρας ότι δεν έχει… καλό όνομα για καμιά (μελλοντική) συνεργασία. Ο χολερικός του λόγος, οι αήθεις επιθέσεις, ο τρόπος που πολιτεύτηκε θα τον σημαδεύουν για πάντα. Ακόμη και τώρα που παραδέχεται την ήττα του, δεν έγινε καλύτερος. Δεν ετοιμάζεται για συνεργασία και κοινό αγώνα με την κοινωνία δίπλα του, δεν προχωρά στην αυτοκριτική για την συνεργασία με τους ακραίους των ΑΝΕΛ, για τις οικονομικές επιλογές του. Και όταν κάνει απόπειρες «διεύρυνσης» στην Προοδευτική Παράταξη, να την στη πρώτη θέση η Μεγαλοοικονόμου, από κοντά ο Ζώης και ο Αντώναρος (στην συζήτηση με τον κ.Μπούλμαν για τις ευρωεκλογές). Πάσχει, φαίνεται, από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και δεν κάνει χωρίς τους καραμανλικούς. Εκ κόρακος, κρα!
Όμως για την κοινωνία, για την αριστερά, για την σοσιαλδημοκρατία το πρόβλημα είναι να μην περάσει αυτός ο τόπος από την υπερφορολόγη του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεχαρβάλωμα της δεξιάς. Από τα θηριώδη πλεονάσματα του κ.Τσίπρα, στην κατάργηση κάθε κοινωνικής προστασίας του κ.Μητσοτάκη. Από την εσωτερική υποτίμηση των μνημονίων, στην καταναγκαστική εργασία για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Και γι’ αυτό χρειάζεται πρόγραμμα, θέσεις, ιδέες που δουλεύουν και καθαρό μέτωπο στα προβλήματα και τις συντηρητικές πολιτικές απ όπου και προέρχονται. Με ανανέωση προσώπων και διεύρυνση των κοινωνικών συμμαχιών.
Η χώρα χρειάζεται έναν πολιτικό καταλύτη που θα κινητοποιήσει τις κοινωνικές και επιχειρηματικές δυνάμεις ώστε να δοθούν ευκαιρίες, να πάρει μπρος η οικονομία δημιουργώντας θέσεις εργασίας, διαχέοντας τα οφέλη στον τόπο. Και αυτό τον ρόλο καλείται να διαδραματίσει ένα ανανεωμένο, δυναμικό και με επεξεργασμένες θέσεις Κίνημα Αλλαγής.
Οι εξελίξεις αποκλειστικά του τι θα γίνει στην… επόμενη αντιπολίτευση είναι μια άκρως συντηρητική προοπτική. Είναι μάχη οπισθοφυλακής. Η μάχη που πρέπει να δοθεί να αφορά την πατρίδα. Και αυτή η μάχη είναι μπροστά μας. Χωρίς αποκλεισμούς, με συμμετοχή, νέες ιδέες και όραμα
*Ο Χρήστος Μέγας είναι Δημοσιογράφος, Γραμματέας του Τομέα Εργασίας του Κινήματος Αλλαγής.