της Χαρά Παπαβασιλείου – Κουμουλλή
«άμαρ τε και σελάνα και τρίτον σκότος»
[ημέρα και σελήνη και τρίτο σκότος] Αλκμάν, κοσμογονία.
Το φεγγάρι φάνηκε στην αρχή
σαν κουκίδα κάτω απ’ το βλέφαρο της θάλασσας,
όπως το κεφαλάκι παιδιού απ’ τη μήτρα της μάνας,
αθόρυβα σαν τη ζωή, όταν γεννιέται
στο αξεδιάλυτο μυστήριό της και μεγαλόπρεπη,
όπως η Αφροδίτη,
αναδυόμενη στην Πέτρα του Ρωμιού…
Κύπρον ιμερτάν λιποίσα
και Πάφον περιρρύταν
[αφήνοντας την ποθητή Κύπρο και τη θαλασσόζωστη Πάφο].
Ήμουν εκεί, την είδα να βγαίνει
στα πορφυρά ντυμένη μέσ’ απ’ τη θάλασσα,
όπως το αυγουστιάτικο φεγγάρι
στη σιωπή της νύχτας
και με το βάρος της σιωπής εκείνων
που χάθηκαν στα βάθη παλεύοντας για τη ζωή…
Κοιμούνται οι κορφές και τα φαράγγια,
τ’ αγρίμια του βουνού, το δάσος κι όλα τα πουλιά
και τα κήτη στα βάθη της θάλασσας.
Η πανσέληνος ξεκίνησε το ταξίδι της
με το μονοπάτι του έρωτα
να φέγγει τον δρόμο της
προς τον έβδομο ουρανό