Την Τετάρτη 7 Μαΐου παρουσιάστηκε το βιβλίο «Τα αδέσποτα» (εκδ. ocelotos) της Χαράς Παπαβασιλείου-Κουμουλλή, το οποίο είναι η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της συγγραφέως με πρώτη το «ΑΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ», βιβλία εμπνευσμένα από προσωπικά βιώματα και γεγονότα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Όπως σημειώνει η συγγραφέας Χαρά Παπαβασιλείου-Κουμουλλή “η μνήμη τότε έχει αξία, όταν τη χρησιμοποιεί κανείς για να καταγράψει όσα κατά την κρίση του αξίζει να μην ξεχαστούν, σαν και να μην είχαν υπάρξει ποτέ, αλλά και ως αποκατάσταση της αδικίας εις βάρος του αδύνατου από τον δυνατό”.
Για το βιβλίο μίλησε η φιλόλογος Κίτσου Γεωργία, ενώ αποσπάσματα απ’ το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Τζαμαλής Σωτήρης.
Ο Αυγερινός Ανδρέου, δικηγόρος, συγγραφέας, ποιητής, πρώην πρόεδρος και νυν Γενικός Γραμματέας της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, που θα ήταν στην παρουσίαση, δεν μπόρεσε παραστεί έστειλε όμως κείμενο χαιρετισμού που ανέφερε:
«Κυρίες και κύριοι,
αντίξοες περιστάσεις του βίου σε συνδυασμό με τον κλονισμό της υγείας μου δεν μού επιτρέπουν απόψε να παραστώ και να μιλήσω για το λογοτεχνικό έργο της Χαράς Παπαβασιλείου.
Το μήκος του πνεύματος έχει μόνο μία αρχή και δεν έχει ένα τέλος. Εάν κάποιος σε όλη του τη ζωή διαβάζει σοβαρά έργα για τον Πλάτωνα και μόνο, έχει υπολογιστεί ότι θα χρειαστεί περίπου 1.000 χρόνια για να καλύψει το θέμα. Η Χαρά Παπαβασιλείου επί δεκαετίες διήνυσε στάδια και παρασάγγας πνεύματος, στην αρχή περνοδιαβαίνοντας ανά τις ρύμες και τις αγυιές αυτού και στη συνέχεια εισερχομένη στο πλατύ το αλώνι της λογοτεχνίας, στο οποίο έκτοτε έχει περίοπτη θέση.
Και διάβηκε από τους Δελφούς στην Αθήνα, στις Συρακούσες, στην Πέλλα, στην Έφεσο, στα Γαυγάμηλα και στα Κούναξα δρομολογώντας τους καιρούς. Και έγινε ουράνιο τόξο που συνδέει στερρά την κλασική αρχαιότητα με την σύγχρονη νεοελληνική παιδεία.
Εάν κανείς περνοδιαβεί τους αγρούς την Άνοιξη, θα ιδεί σιτηρά ομοειδή και περίπου ισοϋψή. Πού και πού, όμως, θα ιδεί κάποια στάχυα πιο ψηλά από τ΄ άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή: κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν, είναι σε άλλο ύψος απ΄ αυτό των πολλών. Και εδώ ακριβώς αρχίζει το πρόβλημα. Οι πολλοί τους ζηλεύουν, τους αγνοούν δήθεν, τους μειώνουν, τους φέρνουν στα δικά τους ύψη, για να νιώθουν ίσοι. «Οι άνθρωποι επαινούν όσα και οι ίδιοι μπορούν να κάνουν» μάς διδάσκει ο Θουκυδίδης. Και συνεχίζει ο Θουκυδίδης: «γιγνόμενα και αεί εσόμενα, έως αν φύσις ανθρώπου τοιαύτη η», «γίνονται και πάντα θα γίνονται έως ότου η φύση του ανθρώπου τέτοια θα είναι».
Αυτό συμβαίνει και με την Χαρά Παπαβασιλείου.
Εμπιστεύομαι απολύτως την κριτική εργασία της Γεωργίας Κίτσου, εγκρίτου φιλολόγου, Λυκειάρχου και πνευματικού ανθρώπου.
Με τιμή
Αυγερινός Ανδρέου».
