Πόση αισιοδοξία στις μέρες μας « πχιά »!!!

Γράφει ο Πάρις Κονιτσιώτης

Είναι διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι όταν ο καιρός είναι καλός κι επιμένει να παραμένει καλός μεσούντος του χειμώνα, η ψυχολογία ανεβαίνει, οι πολίτες «λιάζονται » στις πλατείες, αρκετές φορές μαζί με τους προσφυγομετανάστες – για να επαληθευτεί και η ρήση της υπουργού της προηγούμενης κυβέρνησης κ. Τασίας – συζητώντας και πίνοντας καφέδες, με αφρούς και χωρίς αφρούς.
Αυτή η καλή διάθεση από τη θέα του ήλιου που πασχίζει να ζεστάνει ακόμη και τις καρδιές, έχει αντίκτυπο στην αγορά, στο χρηματιστήριο αφού τα επιτόκια καταθέσεων ανήκουν στο παρελθόν, στον τουρισμό, σπρώχνει τον κόσμο στις βόλτες,συμβάλλει στην αισιοδοξία του μισού έστω χαμόγελου.
Πόση αντιφατική είναι αυτή η εικόνα με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας ρίχνοντας την διάθεσή μας στα τάρταρα!

Έχουν τσακίσει τη διάθεσή μας στα βράχια της απαισιοδοξίας, η ατέρμονη οικονομική κρίση, οι ανεξάντλητες οφειλές προς τους κρατικούς φορείς, η άδεια τσέπη που ερημώνει την αγορά, οι απύθμενες βουτιές στα χρηματιστηριακά προϊόντα, η απρόσμενη κατά κράτος ήττα της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, η εκνευριστική απάθεια του Ερντογάν να έχει γραμμένους στα παλιότερα των υποδημάτων του όλους τους ηγέτες του κόσμου χωρίς καμία συνέπεια και μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια « μας ήρθε καπάκι » και ο κορωναϊός «κι έδεσε το γλυκό».
Κι αν με τις οικονομικές δυσκολίες μάθαμε να πορευόμαστε μια δεκαετία τώρα, εδώ μιλάμε για μια θανατηφόρα επιδρομή ειδικά σε ευπαθείς ομάδες, που μεταδίδεται με την απλή επαφή οποιουδήποτε μολυσμένου αντικειμένου και με το φύσημα του ανέμου.
Τα φιλιά τέλος … εκτός αν έχουν την ίδια τρέλα.

Πώς να υπάρξει έστω και μια σταγόνα αισιοδοξίας όταν σε κυκλώνει ο ισχυρότερος φόβος του ανθρώπου, ο φόβος του θανάτου. Στο μυαλό όλων βυσσοδομεί μια σκέψη που έρχεται σαν ερωτηματικό στα χείλια. Από πού προήλθε αυτός θανατηφόρος κορωναϊός, πως προέκυψε έτσι ξαφνικά, μήπως είναι μια πρόβα για κάτι μεγαλύτερο και πιο θανατηφόρο για τη μείωση του πληθυσμού κάτι σαν την πρόβα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008 και δεν υπάρχουν μηνύματα ότι έχει τελειώσει;
Έτσι κι αλλιώς ο σημερινός άνθρωπος έχει χτίσει την ύπαρξή του πάνω σε μια άκρατη και ανεξέλεγκτη οικονομικά επέκταση, που πλέον ξεφεύγει από κανόνες και όρια. Ίσως δοκιμάζονται τα αντανακλαστικά των συστημάτων και οι παντός είδους αντοχές του ανθρώπινου οργανισμού.

Αλήθεια τι από όλα αυτά που ζούμε σήμερα ζήσαμε και χτές ;
Είναι παγκοίνως γνωστό ότι πάνω σε τρείς τομείς διακυβεύονται τα παγκόσμια συμφέροντα, την ενέργεια, την τροφική αλυσίδα και τα φάρμακα. Κι ο κορωναϊός τα κατάφερε, με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια. Κι αν η ωφέλεια στην ενέργεια στηρίζεται στην ενεργοβόρα οικιακή κατανάλωση αφού οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους, στα τρόφιμα και στα φάρμακα προβλέπεται να εξαντληθούν τα αποθέματα για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια.

Ο θάνατος μας κύκλωσε από παντού κι επειδή δεν κάνει εξαιρέσεις αυτές τις μέρες χάθηκαν δύο πολύ σπουδαίοι άνθρωποι, που το κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν η απλότητα και που παρά το τεράστιο μέγεθός τους ήταν οι λεγόμενοι « άνθρωποι της διπλανής πόρτας », η ποιήτρια Κική Δημουλά και ο Κώστας Βουτσάς.
Και για τον Βουτσά τι να πρωτοπεί κανείς, που με την πάντα αισιόδοξη νότα που απέπνεε η εικόνα του στις ταινίες που έπαιζε και μας συνόδεψε ευχάριστα όλα αυτά τα χρόνια και θα μας συνοδεύει για πολλά ακόμα, αλλά για την Κική Δημουλά την μεγαλύτερη εν ζωή-μέχρι προχθές- ποιήτρια της χώρα μας, έχω μια αυξημένη ευαισθησία λόγω συναδελφικότητας. Και μην περάσει σε κάποιου το μυαλό …η μιαρή σκέψη λόγω ποιημάτων – ποιος μπορεί να συγκριθεί με τέτοιους ποιητικούς κολοσσούς – αλλά λόγω επαγγέλματος, γιατί η Κική Δημουλά ήταν υπάλληλος της Τραπέζης Ελλάδος.

Με την αναγγελία του θανάτου της έψαξα την τελευταία συλλογή της «ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ » που είχα πάρει στον ΙΑΝΟ μαζί με τον «ΦΟΙΝΙΚΑ «» του Χρήστου Χωμενίδη και προσπάθησα για μία ακόμη φορά να αποκωδικοποιήσω την περίτεχνη σκέψη της, για την οποία κατά την ταπεινή μου άποψη έπρεπε να βραβευτεί με το ΝΟΒΕL λογοτεχνίας εδώ και χρόνια.
«Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο ». Τα λόγια δικά της, όπως και δυό στίχοι από παλιότερο ποίημά της : « Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων,
όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει, έχει μεγάλη πείρα ο χαμός ».
Κι αυτό : «ο φόβος όνομα ουσιαστικόν, στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός, οι φόβοι, οι φόβοι, για όλα από δώ και πέρα ».
«Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δε σκοτώνω άστρα». «Πιστεύω ότι κερδισμένος είναι αυτός που αγαπάει, όχι αυτός που αγαπιέται. Αυτός που αγαπιέται δεν καταλαβαίνει τίποτε».

«Ναι το έχω ξαναπεί, κι όσο οι λέξεις θα με αφήνουν, ακόμα να μιλώ θα του υπενθυμίζω, φωναχτά ότι οι λέξεις φταίνε, αν όχι για όλα, πάντως για τ’ αξεπέραστα ».
«Η ποίηση ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους».
Και η ζωή το ρυθμό της γι αυτό αισιοδοξείτε και ζήστε το παρόν,όπως σήμερα ο Ολυμπιακός με την Αρσεναλ.
«Ας ευχηθούμε να έχουμε πάντα παρόν, γιατί το παρόν είναι ο μεγαλύτερος χρόνος ».